Het donkere straatje bij de stenen muur

Dit straatje is de perfecte plaats om alleen te zijn. Het is een eng, stinkend straatje, dus er zullen niet veel anderen zijn. Het is er vrij donker, dus zorg voor een zaklamp, mocht je je favoriete boek er willen lezen. Dat is echter niet heel erg handig - als je hier wilt zijn, zul je altijd op je hoede moeten zijn; je weet maar nooit wie zich hier verstoppen...

Regels:
Maximaal 2 personen; het is immers een klein straatje.
Vechten is niet toegestaan, maar ach, wie zal het merken?

Dariana wist niet wat ze hier deed. Welke weg dat ze was ingeslagen om dan uiteindelijk uit te komen in dit. Een stinkend, vreselijk donker steegje. Ze voelde zich niet op haar gemak. Maar ze was er niet bang van. Ze was niet bang van 'niet op haar gemak te zijn', zeker niet in dit straatje. Waar 'niet op je gemak zijn', volgens Dariana de meest normale zaak op aarde was. Ze was alleen. Dacht ze. Denkt ze. Hoopt ze, vreselijk, vreselijk hard. Omdat ze eigenlijk niet wist van waar ze gekomen was, liep ze in een snellere pas dan normaal gewoon naar de kant waar ze met haar gezicht naar toe staat. Verontrust keek ze achter haar. Er was gekraak. Verbeelding, nam ze zich voor. Hoopte ze, weeral. Ze schudde haar hoofd, alsof ze zo het geluid en de enge gedachten kon wegjagen. Het maakte toch niet uit. Ze moest hier gewoon weg. Snel liep ze de donker tegemoet. Om zo weer bij het licht te geraken.