Het kleine veldje langs de muur

Langs de muur is nog een klein strookje gras van niet meer dan 10 vierkante meter, dat verborgen ligt achter een klein heuveltje. Behalve als de zon recht boven je staat, rond 3 uur 's middags, is er altijd veel schaduw op het veldje door de heuvel en natuurlijk de hoge, zwarte muur die je het zicht op de uitgestrekte velden belemmert. Veel mensen zijn er nooit op dit veldje, het is een plek voor mensen die graag alleen zijn.

Regels:
Max. 2 personen.
Vechten is toegestaan; wie zou het merken?

Elea voelde de rust. Het was raar, een soort vreemd stofje in de lucht en het maakte dat haar hoofd leeg werd. De grassprietjes stonden door de wind één kant op. Het was lekker koel, maar ze vond het toch nog wat frisjes en trok daarom haar lange vest dicht. Ze schopte tegen een kiezel. Woede sloop toch haar hoofd binnen. Woede om haar ouders en hoe ze haar probeerden te veranderen. Woede om... Woede om zoveel dingen en Elea er een boek mee zou kunnen vullen. Ze snoof de lucht nog eens op. Rust.

Fibonacci voelde een kenmerkende irritatie opkomen, een irritatie waar ze allang aan gewend was. Er was iemand, een meisje, dat op haar veldje zat. Nooit was er iemand, Fibonacci was altijd alleen. Maar dit meisje moest dat zo nodig verpesten. 'Hé jij! Ja, jij daar,' riep Fibonacci vanaf het heuveltje. 'Wat moet je hier?'

Elea keek op. Er klonk een stem die de stilte doorbrak. 'Wat ik hier moet?' Elea herhaalde de vraag. 'Hoe bedoel je? Je moet toch echt iets duidelijker zijn als je een vraag aan mij stelt. Hier op Thisse? Phiron? Hier in het universum?' Elea hield van moeilijk doen. Ze wist wel wat het meisje bedoelde, maar had geen zin om erop te antwoorden - de lucht hier was net zoveel haar lucht als van dat meisje.

Fibonacci raasde van het heuveltje naar beneden en keek het meisje vernietigend aan. 'Wat moet je hier?' herhaalde ze sissend, aannemend dat het meisje heus wel wist wat ze bedoelde. Aannemend dat het meisje dit antwoord alleen maar gaf om Fibonacci te irriteren. Aannemend dat het meisje zo verschrikkelijk dom was om Fibonacci te irriteren.

Elea besloot om open kaart te spelen en het meisje niet meer te plagen. Ze leek in een behoorlijk slechte bui. 'Gewoon, ik kwam hier even, niks bijzonders,' sprak Elea op een toon zo rustig dat ze zichzelf verbaasde. 'Hoezo?' misschien had ze het niet moeten vragen, het meisje leek duidelijk te denken dat het veldje eigendom van haar was, dat zag Elea alleen aan haar blik al. Maar Elea hield ervan om grenzen op te zoeken.

'Dit is mijn plek. Mijn veldje. Ik alleen kom hier, en jij niet. Jij zult hier nooit meer komen of ik zal zorgen dat je hier nooit meer zult komen,' antwoordde Fibonacci, zonder enkele moeite te doen om de dreiging in haar stem te verbergen. Ze had er niets op tegen als het meisje zich bedreigd voelde. Sterker nog, dat zou ze juist geweldig vinden.

Elea trok haar wenkbrauw op. 'Oké, ik zag nergens een bordje met je naam staan, maar ik zal er wel overheen hebben gekeken. Als jij dit zo graag wil, ga ik wel aan de andere kant staan. Tot ziens, veel succes met... Vrolijk worden.' Elea liep langs het meisje heen en ging aan de andere kant van het veldje in een kleermakerszit zitten. Het meisje kón zo geen last van haar hebben - ze heeft toch niet 10 vierkante meter nodig? - en ze moest niet denken dat Elea zich zo makkelijk liet wegjagen. Op andere dagen was ze de strijd met het meisje aan gegaan en had ze veel feller gereageerd, maar nu had ze daar even geen kracht meer voor.

Fibonacci stootte een geluid uit dat ergens tussen gemurmel en gegrom in zat en liet haar hand naar haar mes glijden, maar hield het bij het strelen van het lemmet. Ze greep het niet. Nog niet, hoewel ze ergens een vaag vermoeden had dat ze haar wapen wel zou grijpen als het meisje nog een paar woorden zei die Fibonacci niet zinden. 'Rot op,' beval ze ijzig.

Elea voelde een irritatie opkomen. Al had ze zichzelf zo beloofd dat ze zich niet zou opwinden, ze schoot nu echt uit haar slof. 'Alle Jupiter nog aan toe,' vloekte ze. 'Waarom maak je er zo'n probleem van? Mij best, als jij zo graag wilt dat ik toegeef dat dit jouw veldje is - goed, het is jouw veldje. Heb jij nooit geleerd te delen? Je doet zo moeilijk als Juno op een mislukte trouwdag.' Elea's ogen schoten vuur en ze ratelde er nog wat vervloekingen achteraan.

'Nee, je leert niet te delen in de Achterbuurten, ooit gemerkt?' Fibonacci's ogen schoten vuur. Ze had gelijk. Zij had niet geleerd om te delen, maar om eten zo snel mogelijk weg te kapen en op te eten voordat iemand anders het afpakte. Dat hoefde nu niet meer, maar van die regel was Fibonacci wel beschermend geworden. Haar eten, haar familie, haar veldje, haar keus om iedereen af te snauwen.

Elea zag de blik in de ogen van het meisje. En terwijl ze de vernietigende woorden uitsprak, hoorde ze misschien een soort kleine kwetsbaarheid in haar stem. Ach, misschien was het verbeelding, maar het leek even alsof het meisje gevoel had. Maar daar ging ze echt geen rekening mee houden - ze had al genoeg aan haar hoofd en ze had geen zin om lief te doen. 'Pardon, hoe moest ik nou weten dat jij daar vandaan kwam?' zei ze daarom maar. Ze vervloekte zichzelf dat ze zo harteloos deed, maar het moest maar. Zelf was ze opgegroeid bij de Axionen, maar later was ze daar weggegaan. Dat dure gedoe was niks voor haar, maar haar ouders schaamden zich voor haar. Haar ouders schaamden zich sowieso wel voor haar, onmdat ze in geen Christen was, omdat ze anders was, omdat ze Elea was. Elea dwong zichzelf te stoppen met denken. Ze moest zich niet focussen op problemen, maar op positieve dingen. Yeah right, alsof dat ging lukken.

'Dat kun je zien, sukkel. Ik draag geen dure merkschoentjes en een handtasje, dus ik kom niet uit de rijke buurten, en waar zou ik anders vandaan moeten komen?' kaatste Fibonacci terug, haar stem snerpender dan de snauwtoon die ze normaal gesproken aansloeg. Altijd. Je zou het kunnen omschrijven met "verbitterd" of gewoon met "altijd een slecht humeur", maar er zat wel degelijk meer achter.

Elea glimlachte. Geen merkkleding betekende niet gelijk dat ze uit de achterbuurten moest komen. Maar oké, op zich had ze wel gelijk. Toch stond het Elea niet aan dat ze haar uitschold voor sukkel. 'Victus,' mompelde ze daarom. 'Waarom betekent dit veldje zoveel voor je?' Elea vervloekte zichzelf voor de vraag die haar mond uit glipte.

Gelijk schoot Fibonacci in de verdedigingsmodus. 'Het betékent niets voor me! Ik kan er gewoon alleen zijn, dat is alles. Alles!' schreeuwde ze naar het meisje dat veel te nieuwsgierig was, naar haar zin. Ze begon zich gelijk af te vragen waarom ze überhaupt antwoordde, maar natuurlijk was het al te laat. De woorden waren al aan haar keel ontsnapt, geen poging tot het terugdraaien van de tijd zou effectief zijn. Dus moest ze er mee leven.

Elea schrok en deinsde zachtjes achteruit, maar liet zich verder niet kennen. 'Rustig maar, met mijn oren is niks mis, squeaker,' Elea glimlachte, 'maar... Kennelijk betekent het toch iets voor je, aangezien je zo fel reageert. Maar als je het niet wil vertellen, ga ik wel aan de andere kant van dit veldje zitten.' Elea sprak zichzelf heftig toe in haar hoofd. Waarom praatte ze nog met het meisje?

Met een paar woeste stappen was Fibonacci bij het meisje, en keek haar een seconde lang woedend aan. 'Het betekent niets,' herhaalde ze nog eens, duidelijk ondanks haar razernij. Daarna haalde ze met vlakke hand uit naar de wang van het meisje, wachtend om het "Pets!"-geluid te horen dat ze nu niet voor de eerste, maar voor de zoveelste keer te horen zou krijgen.

Elea voelde een pijn op haar wang, niet al te hard, maar toch voelde ze wat. Ze was zojuist geslagen. Haar hand ging naar haar mes, maar ze besloot het niet te pakken. 'Ik heb wel iets anders aan mijn hoofd. En ik heb ook wel iets beters te doen dan hier met jou staan bekvechten om een veldje. Het is simpel, meisje,' ze stopte even om adem te halen, 'jij gaat aan de ene kant zitten, en ik aan de andere kant. En dan ga je door met... wat je dan ook aan het doen was.' Elea wist dat haar stemming ieder moment kon omslaan en dat ze dan niet voor de gevolgen in zou staan, en ze had er geen zin in. Ze moest hier weg.

'Nee, jij gaat hier weg en ik heb het hele veldje voor me alleen. Zo gaan we het doen, kleintje,' sprak Fibonacci het meisje tegen. Ze zou nog agressiever worden als ze dit meisje nog langer zou zien, ze zou nog véél woedender worden dan ze nu al was. Fibonacci was "gezegend" met een enorme boosheidscapaciteit, en al die ruimte gebruikte ze ook.

Ze hoorde de woede in de stem van het meisje, maar besloot niet weg te gaan. Ze zou dolgraag willen. Ze kon het niet, ze was veel te koppig, ze MOEST blijven. Ze liet zich niet de les lezen door iemand die ze niet eens kende. Elea voelde dat het nu genoeg was. Ze duwde het meisje aan de kant. 'Omdat jij het wil zeker? Weet je, ik had geen zin om hier om te vechten. We hadden dit ook gewoon kunnen oplossen,' ze bad snel in haar hoofd tot Mars, God van de oorlog, 'maar als jij dat niet wilt.'

Dit leek Fibonacci een geschikt moment om haar mes te trekken. 'Nee, dat wil ik inderdaad niet. Doe mij maar een glansrijke overwinning van dit kleine, schattige meisje voor me dat probeert stoer te zijn,' antwoordde ze met een stem die droop van de spot. Dat, spot, was Fibonacci's beste vriend. Of eigenlijk haar tweede beste vriend. Tihu was toch echt wel haar eerste. Gelukkig, had ze ook nog een menselijke vriend.

'Goed,' wierp Elea tegen. Ze wist heus wel dat ze klein was, dat dat iedere keer opgemerkt moest worden was een tweede. 'Ik zou graag jouw arrogante gezicht willen zien wanneer je beseft dat je niet de enige in de wereld bent,' een snelle beweging volgde en Elea trok haar mes. Zachtjes streek ze langs het goed geslepen ding. Ze lachte, nu geen met medelijden gemengde glimlach, maar een totaal andere glimlach...

Fibonacci lachte vreugdeloos en spottend. 'Oh, dat weet ik heus wel,' merkte ze op, 'maar ik weet ook dat ik niet met iedereen die hier op de wereld rondloopt rekening hoef te houden.' Ze keek het meisje even aan en grijnsde toen. 'Weet je, ik ga mijn tijd niet eens aan een dwergje verspillen,' zei ze terwijl ze zich omdraaide.

Elea rolde met haar ogen. 'Dat vertelde ik je een uur geleden al,' ze zuchtte overdreven. 'Je kunt gerust weglopen, maar ik had je dat liever toen zien doen, nu heb ik al een groot deel van mijn kostbare tijd verspild.' Ze streelde het mes nog eens. Wel jammer dat ze het nu niet kon gebruiken.

Fibonacci grijnsde nog steeds, ook al kon het meisje dat niet meer zien. 'Toen luisterde ik niet,' riep ze achterom, geheel naar de waarheid. Fibonacci wilde niets doen dat haar opgelegd werd door anderen, ze wilde zelf beslissen wat ze deed. Mensen irriteren, teleurstellen, boos maken. Anderen problemen bezorgen en dan wegwezen. Zij was de superieure pester in dit geval, Fibonacci Lesquirte. Niemand anders.