De kleine bossen

Al zijn er moelijk bossen te bekennen in de kleien weilanden van Phiron, is er naast een paar rijen bomen, ook een echt bos. Het is klein, en wordt vaak de kleine bossen genoemd. Je kunt er bos diertjes spotten, maar ook stropen om eventueel voor vlees te zorgen. Het kan een plek van rust zijn, maar ook een plek van chaos.

maximaal 6 personen, het is immers een niet zo'n groot bos.
vechten is toegestaan.

In de hoogste boom zat Dryope over het bos heen te kijken. Het was rustig, nu nog. Achter de bossen kon ze de weilanden goed zien, vogels vlogen heen en weer. de geuren van het bos prikkelden in haar neus, en de warme zonnestralen verwarmden haar gezicht. Uit de grote zak die ze aan haar cape had genaaid, haalde ze haar fluit. Binnen een paar seconden, werd het bos gekleurd door de warme klanken van haar gefluit, en zat er een vogel met zijn kraaloogjes, stiekem toe te kijken.

Haar ogen als kristallen kraaltjes die krijsen om hulp. Bang als dat ze was liep ze met kleine stapjes over het gras met in haar hand een eeuwen oud boek geklemd. Als je heel goed keek op de kaft van het boek dan zag je dat er sprookjes in gegraveerd stond in gouden letters die grauw waren geworden. Als je keek naar de voetstappen achter het kleine meisje zag je bloed op de stappen. Bloed, overal zag je de rode vloeistof. Haar blonde lokken leken angstaanjagend te zweven over de wind. Haar lippen waren vastgenaaid door haarzelf omdat als ze maar enkele keer het woordje ‘help’ zei dat ze moorden ging plegen. Om haar nek en polsen waren banden en als je die banden afdeed zag je krassen tot diep in haar vlees. Dit meisje tuitte haar bloedrode lippen en probeerde te glimlachen terwijl ze tegen een boom neerzakte. Ze streek haar prinsessenjurk met vuil en gaten glad en opende het stoffige boek terwijl ze het verhaal van Roodkapje begon te lezen.

Met een rare wenkbrauw kromming keek ze naar het meisje, dat even verderop zat. Ze wist niet wat ze ervan moest denken, en ze leek wel op het meisje dat vaak werd verteld in spookverhalen, een meisje waarvan ze het lichaam moet delen met een demon, een klein meisje dat vele moorden op haar geweten had. Maar of Dryope het nou moest geloven? Ach, dacht ze, zolang ik er geen contact me zoek, zal het er niet beter en niet slechter op worden.

Met haar zachte tred liep Alyss door de bossen. Op de grond lagen nog wat restanten van bladeren die allang van de bomen af waren gevallen. Ze sprong van blad naar blad, iets wat ze altijd deed toen ze nog klein was, eigenlijk nog steeds. Ze klom in een grote beuk die vlakbij stond en maakte het zich gemakkelijk op de tak. V

Nog steeds werd alles in de gaten gehouden, en naast dat 'enge' meisje, kon ze ook een ander meisje ontdekken. Ze was alleen met zichzelf bezig, en merkte volgens mij het andere meisje en Dryope niet op. Toch interesseerde Dryope zich in het meisje, ze leek wat toverachtigs over zich heen te hebben, maar waarom, wist ze niet. Maar weer liet ze het zo.