De wensput

"Oh." was het enige dat uit Nick zijn mond kwam. Hij kon het niet voorstellen hoe het moest zijn als je geen vaste woonplaats had. Dat je dag in dag uit je zorgen moest maken of je wel in de nacht een dak boven je hoofd had. Hij hoopte maar voor haar dat het tijdelijk was en dat als de winter zou beginnen, ze wel een huis had. Hij wist uit eigen ervaring hoe moeilijk sommige mensen het hadden in Phiron. En hij zou willen dat hij ze kon helpen. Dat hij alle inwoners een huis kon geven, maar tevergeefs. Dat zou hem nooit lukken. "Heb je wel ooit in een huis geleefd?" Het klonk raar om zie iets te vragen en achteraf had hij er spijt van.

Owl haar ogen stonden wat moeilijk, alsof ze er zelf problemen had om heel het verhaal te gaan vertellen. En dan had ze zelf nog eens een ouder- en een jonger broertje waar ze ook voor moest zorgen en die ook eten moesten krijgen, die onderdak nodig hadden en die aan bepaalde hygiëne moesten voldoen. “Als je bedoelt of ik eens in een huis heb geslapen, is mijn antwoord Ja. Of ik er echt heb in geleefd voor een week of iets, Neen.” Ze wreef wat over haar bovenarm en staarde hem vaagjes aan. “Misschien vroeger wel, toen ik klein was bij mijn ouders, maar nu al een tijdje niet meer.” Het was vreemd om dit te vertellen aan iemand die je juist hebt ontmoet, maar ooit zou hij of zij dit toch wel te weten komen. Dus waarom verbergen?

Nick kon zich niet voorstellen hoe dat zou moeten zijn. Hij vroeg zich af of ze het miste, maar eigenlijk zou dat raar zijn. Je kan niks missen wat je ook nog nooit hebt gehad. Ook al denk je dat je het nooit hebt gehad. Het was een filosofisch proces dat zich in zijn hoofd aan het afspelen was. Hij fronste zijn wenkbrauwen en zijn blik was afwezig. Tot het moment dat hij zich besefte dat ze waarschijnlijk vreemd naar hem aan het kijken kon zijn. Hij knipperde een aantal keer snel en zette toen een kleine, maar oprechte, glimlach op. Zijn gezicht stond alleen al na enkele secondes weer serieus. "Dat lijkt me vreselijk." Het was eruit voordat hij er überhaupt echt over na kon denken, maar het was wel het gene dat hij diep in zijn hart voelde. Hij had medelijden met Owl en daar kon hij het beste maar zo snel mogelijk aan toegeven.

De heldere ogen van Owl stonden een tijdje verward toen hij wat voor zich aan het uit staren was. Het moment dat hij weer begon te knipperen kwam er een glimlach op het meisje haar gelaat te staan en keek ze even naar de grond. Toen hij zijn antwoord hoorde weerklinken duurde het eventjes voor ze kon reageren. “Het valt wel mee hoor,” Constateerde ze zachtjes. Alsof het dan niet al te vaststellend meer klonk. “You get used to it..” Ze liep eventjes naar het bankje toe – naast te wensput en ging er op zitten. Ze klopte wat vaagjes op de plek naast haar en glimlachte weer. "Vertel eens wat meer over jou, Nick," stelde ze voor. "Ik vraag mij bijvoorbeeld af wat je met die zwaarden daar moet." Ze wees even naar de twee wapens en keek hem nieuwsgierig aan.

Nick trok een wenkbrauw op, dat liet niet alleen verbazing van zijn gezicht stralen, maar ook een soort van arrogantie. Terwijl hij het niet zo bedoelde. Met een soort sloffende beweging liep hij naar haar toe en ging naast haar zitten. Waarom had hij zwaarden bij zich? De woorden die ze over haar lippen had gesproken, herhaalden zich in zijn hoofd. Hij wilde wel een antwoord geven, maar ook weer niet. Hij was bang dat ze iets had tegen Vredebewakers. Hij tuitte zijn lippen een heel klein beetje en kneep zijn ogen weer eens tot spleetjes. Verwoorden van de gedachten in je brein was een van de moeilijkste dingen die er bestaan, vond Nick. "Omdat ik als Vredebewaker werk." Hij wilde voor de rest niks uit zichzelf vertellen. Dat zou alleen maar een verkeerde illusie bij haar wekken.

Owl keek zelf ook een beetje op toen hij zo zijn wenkbrauwen optrok. Ze keek hem aan in zijn ogen en slikte. Een Vredesbewaker hé? Ze dacht even na en wendde haar blik af. “Is het niet moeilijk,” informeerde ze. “Ik bedoel, is het niet een zware taak?” Ze keek hem deze keer niet echt aan, was meer aan het denken over hoe het zou zijn. Owl zou het persoonlijk een zware taak vinden, niet alleen om mensen er op te wijzen of zoiets. Maar ook om als persoon rond te lopen met zoveel ‘macht’. Ze sloeg haar linkerbeen over haar rechter en streek een donkere pluk haar achter Owl’s oor. "Waarom koos je er eigenlijk voor?" De ene vraag kwam er na de andere van haar tong afgerold. Alsof ze zo van haar lippen vlogen, ze toonde interesse.

Nick keek haar kant op. Haar blik leek afwezig, maar hij kon het niet met zekerheid zeggen. Was ze geshockeerd? Was het een verassing voor haar? Hij wist het niet zo goed. Of het een zware taak was? Over het algemeen niet. "Nee." zei hij als antwoord op de eerste vraag. "Ik ben getraind en meestal gebeuren er niet echt spannende dingen. Mijn diensten zijn vaak patrouille lopen. En burgers die zich niet aan hun plicht houden, erop wijzen dat het niet kan." Hij liet maar achterwegen dat hij wel eens in een gevecht belandde. En waarom had hij ervoor gekozen? Met zijn hand wreef hij over zijn kin. Zijn vingertoppen kwamen de eendaags oude stoppels tegen. "Deels wilden mijn ouders dat ik deed. En ik wilde weg. Dus dat was een goede deal." Hij bleef even stil. "Wat vind je eigenlijk van ons? Ik bedoel alle Vredebewakers?" Hij was er vrij nieuwsgierig naar. Dit had hij altijd al willen weten en hij hoopte stiekem dat Owl ook daadwerkelijk een eerlijk antwoord aan hem zou geven.

Owl keek hem weer even aan en ze moest glimlachen toen hij dat aan haar vroeg. Het leek haar wel een redelijk persoonlijke vraag, een soort van mening van Owl. Ze dacht even na en liet haar ogen voor zich uitstaren, naar een soort van denkbeeldig punt voor zich dat haar aandacht trok. “ik heb respect voor zo’n mensen.” Zei ze zacht, maar toch oprecht en eerlijk. “Ik bewonder ze omdat ik – zoals ik al zei, het een niet al te gemakkelijke taak vind. Ikzelf zou dit bijvoorbeeld niet kunnen, je gewoon al met de problemen van een ander moeien is geen opdracht die voor mij is weggelegd.” Kwam er van haar lippen af. “Ook denk ik wel dat je geduldig en kalm moet blijven in bepaalde situaties, dus.. Chapeau voor die mensen.” Glimlachte ze.

Elk woord dat over Owl haar lippen kwam, deed Nick doen verbazen. Hij had niet verwacht dat ze zo'n bewondering voor Vredebewakers zou hebben. Als hij het niet was geweest, had hij waarschijnlijk zelfs haat gehad. Maar zij verdiepte zich in hoe het zou moeten zijn. Hoe alle Vredebewakers te werk gingen. Dat het niet alleen maar om de roem ging, zoals veel mensen dachten. Hij keek haar aan en glimlachte kort. "Dat is nou eens leuk om te horen." zei hij op een zachte en vriendelijke toon. Hij wist niet zo goed of hij nog iets aan haar zou gaan vragen. Hij keek op zo'n typische ik-ben-aan-het-nadenken manier. Zijn wenkbrauwen waren licht gefronst en zijn lippen een klein beetje getuit. Niet getuit zoals bij zoenen, maar iets meer omhoog. Zo kon je aan hem zien dat hij diep in gedachten was.

Owl haar ogen gingen naar Nicholas, het leek wel alsof hij alles eventjes moest laten bezinken wat ze zojuist had gezegd. Hij leek zelfs verbaast te zijn over haar mening wat betreft de Vredesbewakers. Ze wist dat niet veel mensen zo dachten als Owl leek te doen, maar men moest het in zijn geheel aanschouwen. Owl had een groot geloof op dat vlak en zo te zien leek Nick dit wel te appreciëren. “Ik ben blij dat je dat zegt.” Zei ze met een glimlachje. Ze keek hem weer aan en draaide zich een beetje om zodat ze wat voor hem zat. “Heb jij eigenlijk nog verdere familie, buiten jou neef die jou laat zitten en zo vergeetachtig is?” Vroeg ze nieuwsgierig.

Het voelde op het moment net alsof Nick en Owl al jaren vrienden waren, zo zag hij het tenminste. Hij voelde zich wat meer op zijn gemak nu het gesprek ook daadwerkelijk was gestart. Als nog zou hij niet al te veel vrijgeven, maar gewoon lekker kletsen kon geen kwaad. "Ik heb allebei mijn ouders nog, twee zusjes en een oom." Hij bleef even stil. Zijn broer die zeven jaar geleden vermoord is door zijn vader liet hij maar buiten beschouwing. Dat zou alleen maar ophef geven en bovendien hoefde ze het niet te weten. Het was niet iets wat noodzakelijk was. "Dat zijn alle levende familieleden die ik ook daadwerkelijk ken." Hij wilde nu wel wat meer over haar weten. "En heb jij nog gezellige familieleden?" Het klonk droger dan dat hij het bedoelde, maar misschien maakte dat het gesprek nog net ie wat losser.

Owl luisterde naar wat Nicholas te zeggen had over zijn familie. Buiten die neef van hem wist ze nu niet bepaald veel over zijn familie. “Dan heb jij geluk,” Wist ze te zeggen. Ze wist nu wel niet wat er verder gebeurt was en of dit ook wel heel het verhaal was, maar wat ze hieruit kon vaststellen had hij wel geluk. “Mijn ouders hebben ons in de steek gelaten, mijn broers en ik.” Zuchtte ze. “Voor de rest hebben we niet echt veel familieleden, buiten een of andere verre tante waar we geen contact mee hebben. Misschien weet deze nog niet eens dat wij bestaan.” Ze haalde haar schouders op en keek wat voor zich uit.

Volgens Nick deed Owl te nonchalant. Hij kon zijn ouders af en toe niet uit staan, maar ze kwijt willen? Nooit. Al helemaal niet wanneer hij en zijn zusjes gewoon achtergelaten zouden worden. Het idee alleen al, liet rillingen over zijn rug lopen. Hij beet op zijn lip en wist niet zo goed hoe hij hier een subtiel antwoord op kon geven. Hij twijfelde of het goed was om te zeggen 'oh, wat naar', waarmee hij niks op zou schieten, of de vraag met een vraag terug te beantwoorden. Het laatste besloot hij maar te doen. In een vorm van een vraag, maar ook met een antwoord. Het was gewoon een constructie van de twee keuzes die in zijn hoofd speelden. "Dan vind ik het heel moedig van jou dat je nog steeds het hoofd boven water weet te houden. Mis je je ouders?"

Toen de volgende vraag van Nicholas luidde moest Owl eventjes zwijgen. Ze vond het wel lief dat hij het moedig vond en dat apprecieerde ze ook wel dat hij er zo over dacht, maar ergens leek het ook normaal voor Owl. Als ze dit niet zou doen, wat zou er dan gebeuren met hun kleine broertje? Ze keek naar de grond en haalde eens diep adem. En wat haar over betrof wist ze niet zo goed. Heel goed kon ze hen niet meer herinneren, omdat het ook wel een tijdje geleden was. Maar ook omdat Owl hen uit haar gedachten en haar herinneringen had verband. Ze wou niets meer met hun te maken hebben, alleen het feit al dat ze hen hadden laten zitten met een kind was het toppunt voor Owl. Ze hadden haar gekwetst, en dat was iets dat voor Owl lang zou meegaan. “Neen,” zei ze zachtjes. Ze keek hem weer aan en slikte. “Helemaal niet.”

Misschien was het te lang geleden of hadden haar ouders haar echt pijn gedaan. Nick wist het niet en wilde er wel naar verder vragen, maar deed het niet. Het leek alsof ze het niet fijn vond om over dit onderwerp te praten dus misschien was het handiger om het over iets anders te hebben. Hij kon vragen naar meerdere dingen. Ja, hij kon zoveel vragen. Er waren zoveel complexe gewoontes bij een mens. En zoveel interessante belevenissen. Maar hij wist niet goed hoe hij een vraag kon formuleren. Het uit te spreken was daarbij nog wel het moeilijkste. Het moest natuurlijk goed overkomen. Hij zou beginnen met een makkelijke vraag. Een vraag waar ze goed op in kon gaan en later zou hij haar andere vragen stellen. Als ze elkaar wat beter hadden leren kennen. "Dit klinkt misschien heel raar." Ze zou waarschijnlijk niet verwachten dat hij dit nu ging vragen aangezien hij totaal van onderwerp wisselde. "Wat zijn je hobby's?"

Owl keek Nicholas een tijdje in zijn ogen aan toen hij aan het denken was. Wanneer zijn volgende vraag van zijn lippen kwam moest Owl eventjes glimlachen. Ze was blij dat hij de hint had gesnapt en ze vond het ook lief dat hij er was op ingegaan. Ze praatte niet graag over haar ouders en over heel dat gedoe, waardoor Nick ook was onderwerp was veranderd. “Neen hoor,” zei ze met een glimlach. Ze keek even naar haar vingers en prutste aan een velletje dat loshing van haar duim. “Niet raar.” Ze keek eens omhoog naar de lucht en dacht na. “Vooral fotografie, denk ik.” Zei ze. Ze draaide haar hoofd weer naar Nicholas toe en slikte. “Dat is toch een van de dingen waar ik me het meest bij bezig hou.” Ze wreef eventjes over de binnenkant van haar pols heen, over haar tatoeage en keek Nick aan.

Fotografie? Dat was nog eens wat anders dan wat de meesten deden in hun vrije tijd. Mensen hielden vooral van feesten en dat soort dingen. Kennelijk was ze zo niet, net als Nick zelf. "Fotografie." zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. "Interessant." Zijn wenkbrauwen trok hij iets op toen ze over haar tatoeage wreef. Hij kon niet precies zien wat het nou was. Nu hij eenmaal bezig was, besloot hij te vragen naar wat het was. De kleine dingen waarbij een heel verhaal hoorde, fascineerde hem. "Wat heb je nou precies voor tatoeage?" je kon de enthousiasme in zijn stem horen. Als een kleine jongen die maar al te graag wilde weten wat hij onder de kerstboom kon verwachten.