De wensput

De wensput is een soort van klein monument van de stad. Het staat er al heel lang, zolang dat men nog niet eens meer weet rond welk jaar dit gezet was. Mensen komen er om een wens te doen, eens in de put te kijken die oneindig lijkt, of om gewoon eens tot rust te komen op de plaatselijke bankjes die er staan.

Regels: Niet zitten op de rand, geld mag je er altijd ingooien. En vergeet dan ook niet eens wens te doen!

Owl liep voorzichtig over de kasseien heen zodat ze niet zou vallen en keek geanimeerd naar de wensput. Ze geloofde er nu niet bepaald in dat die wensen echt zouden uitkomen, maar het gedacht van hoop in de put gaf haar er belangstelling voor. Ze vroeg zich af vanwaar de handeling was uit voortgekomen. Waarom zou men geld weggooien? Ze legde haar handen op de rand en boog zich wat voorover om in de donkere put te kijken. Het was wel mooi, je wist nooit wanneer de put zou eindigen, tenzij je er zelf in zou kruipen.

Nick liep met best wel trage passen langs de wensput. De put die bodemloos leek en waar hij best wel eens iemand die hij niet kon uitstaan in zou willen gooien. In de wensen geloofde hij niet. Die zouden toch nooit uitkomen, want God besloot immers wat er met je zou gebeuren en wensen waren gewoon listige trucjes van anderen die dolgraag je geld wilden hebben. Die misschien beneden een net van spindraad hadden gevlochten waarmee ze al het geld konden opvangen. Slimme handelslieden zouden op zo'n idee zijn gekomen. Ja, zijn fantasie sloeg weer eens op hol, maar het zou best kunnen. Toch? Hij zag hoe een meisje over de rand keek. Hij kon haar waarschuwen, maar dat zou uitlopen op een gesprek en een praatje met een personen die hij niet kende, daar hield hij niet van. Zo bekeek hij haar op een afstandje.

Owl ging op haar tippen staan en bekeek de put nog eens goed, probeerde er achter te komen hoe ze in vredesnaam het geld daar ooit zouden uithalen en ving even een glimp op van wat geld dat vast tussen de stenen. Iemand die zo te zien niet kon mikken.. Ze liet zich weer wat zakken en zuchtte eens diep. Aangezien het geloof van de mensen in de wensput en de diepte ervan, kon deze put aardig wat rijker zijn dan haar. Vanuit haar ooghoeken zag ze een persoon schuin, achter haar staan en draaide ze haar hoofd even om. "Sorry." Wist ze te zeggen. Ze deed een stap achteruit en gebaarde naar de wensput. "Wou't u?" Vroeg ze uit beleefdheid.

Nick schudde zijn hoofd toen het meisje aan hem vroeg of hij wilde. "Nee, ik geloof niet in wensputten. Het is alleen maar voor de rijken om nog rijker te worden en om de goedgelovigen van hun geld te beroven." het was eruit voordat hij er erg in had. Meestal sprak hij geen lange zinnen uit. En dus al helemaal niet tegen vreemden, gewoon omdat ze onbetrouwbaar konden zijn. Hij deed alsof hij een pluisje van zijn mouw plukte om haar niet aan te hoeven kijken. Hij voelde zich ongemakkelijk en wilde het liefst weglopen, maar hij had hij hier afgesproken met zijn neef. Die zoals altijd weer veel te laat was.

Owl moest wat glunderen toen hij dat wist te zeggen. “Eindelijk," Zei ze. "Eindelijk eens iemand die wat verstandiger is en niet zijn centen in random put te gooien.” Ze vond het om eerlijk te zijn nu wel wat buitenissig dat ze zo’n gesprek aan het voeren was met een vreemde, hoewel hij op dit moment toch niet meer zo vreemd leek. Toen ze begon te beseffen dat ze nog niet eens wist tegen wie ze aan het praten was kwam er een vage glimlach op haar gelaat te staan. “Waar zijn mijn manieren..” Mompelde het meisje. “Ik ben Owl.” Ze stak haar rechterhand op als een teken van begroeting.

Nick keek even met een argwanende blik naar de hand. Ze leek hem vrij normaal, maar je wist nooit of de persoon in kwestie een masker op had. Even bleef hij staan twijfelen terwijl de klok doorliep. En heel plots pakte hij haar hand vast. Alsof iemand in zijn vingers had geknipt en het was gebeurd. "Nicholas, maar noem me alsjeblieft Nick." Hij vroeg zich af waarom hij het zo had moeten zeggen? Met een klein smekend toontje. Waarom was hij überhaupt over zijn volledige naam begonnen. "Je mag me ook Alejo noemen, als je dat prettiger vindt." Ook dit kwam zo over zijn lippen. Nu had hij zich voorgesteld als een idioot en met een lichte blos liet hij haar hand los.

Owl wachtte geduldig af wanneer de jongen zijn naam zou onthullen. Misschien was hij bang dat ze niet de persoon was die ze leek te zijn. Weeral een teken dat de mensen tegenwoordig niet al te vriendelijk waren. Bijlange niet alle mensen, maar toch een heleboel. Toen Nicholas haar hand vastnam en zichzelf voorstelde kwam er een lach op haar gezicht te staan, een oprechte lach. Aan de soebattende toonhoogte van zijn stem, merkte ze dat hij het fijner en aangenamer vond als ze hem Nick noemde, dus ging ze dat ook doen. "Nick," zei ze met een klein knikje. "Aangenaam." Ze merkte zijn lichte blos op en trok langzaam haar hand weer terug.

Nick wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Wat zei je nou tegen iemand waarvan je alleen de naam kende en die een mening met je deelde. Voor de rest wist hij natuurlijk niks over haar. Hij krabde aan zijn rechter slaap en ontweek haar blik. Hij voelde zich niet gemakkelijk. "Aangenaam." zei hij uiteindelijk maar. Ze vond hem vast een rare kwast zonder manieren. Misschien wel met een psychose. Hij voelde zijn hartslag stijgen door de spanning die hij zelf veroorzaakte. Zijn neef kon maar beter opschieten, ook al had hij het vertrouwen verloren in dat hij nog zou komen.

Owl keek hem nog een tijdje aan en liet toen haar blik maar wat afdwalen naar de grond. “Ik uhm,” ze fronste haar wenkbrauwen en legde even haar rechterhand in haar nek. “Dus, Nick,” begon ze. Ze hield niet echt van langdurige stiltes en aangezien dit zo een van die stiltes was zou er iemand deze maar moeten verbrengen. “Wat bracht jou hier eigenlijk tot deze bescheiden wensput?” Owl gebaarde even naar de put en keek hem vervolgens weer aan in zijn grijze ogen.

Nick twijfelde even of hij in moest gaan op de vraag. Maar waarom ook niet. Zoveel persoonlijke informatie zou hij toch niet geven. "Ik wacht op mijn neef. Die waarschijnlijk niet meer op komt dagen, zijn kennende is hij nogal een warhoofd." Hij bleef even stil en beet op de binnenkant van zijn wang. "En jij? Op deze zonnige morgen heb je toch wel iets beters te doen?" Wat hypocriet eigenlijk. Zelf had hij ook wel wat beters te doen. Tenslotte stond hij hier ook en kon ze de vraag net zo goed aan hem stellen.

Owl bekeek de jongen eens even, het leek er op alsof hij mensen niet echt snel vertrouwde. Het zou nog wel komen dacht het meisje, hoewel ze niet zeker wist of hij wel met haar wou blijven praten. “Fijne neef heb je daar.” Wist ze te zeggen. Eigenlijk had ze die vraag el zien aankomen, “Wel uhm..” Ze fronste haar wenkbrauwen en haalde wat onverschillig haar schouders op. “Goede vraag.” Deze keer zweeg ze wel, misschien had hij inderdaad wel iets beters te doen en wou hij wel weg. Aan hem de keus, Owl zou hem niet tegenhouden.

"Ach, ik ben het van hem gewend." Nick bleef stil en keek haar nu wel aan. Een onderzoekende blik liet hij over haar gezicht glijden. Ze had een fijn gezichtje waar haar haar bij paste. Mooi zwart haar. Hij werd uit zijn gedachten geschud toen ze antwoord gaf op zijn vraag. Ze wist niet goed wat ze hier deed en hij begreep het gevoel. Af en toe slenterde hij ook maar wat rond. Gewoon doelloos. Gewoon omdat het kan. Hij wist nog steeds niet zo goed wat hij moest zeggen. Zijn mond ging een klein stukje open. Je kon verwachten dat er wat uit zou komen, maar nee. Hij had het lef niet om iets leuks te zeggen, hij durfde niet het voortouw te nemen.

Owl beeld zich in hoe het zou zijn mocht zij zo’n neef hebben die zich nooit aan de afspraken hield of iemand die bijna altijd te laat kwam. In het begin zou ze dat toch nog wel door de vingers kunnen kijken, maar achteraf? Elke keer opnieuw zou toch verschrikkelijk moeten zijn, zelfs Owl zou zich daar aan kunnen ergeren. Het meisje liet haar ogen weer wat afdwalen naar die van Nicholas en ze wist even vaag te glimlachen. Even dacht ze dat hij aanstalten maakte om wat te zeggen, maar brak deze halvelings af dus nam Owl maar het woord. Of,.. Probeerde ze toch. “Dus,..” Wist ze zachtjes, mompelend uit te brengen. Er had zich weer een stilte tussen hen gevormd en Owl vond het nu niet echt leuk om er zo maar wat bij te staan. Ze kraakte even vinger per vinger, draaide deze eens even om waardoor er een zacht gekraak bij te pas kwam.

De stilte leek alleen maar groter te worden en Nick voelde zich met de minuut ongemakkelijker. Ze wilde waarschijnlijk gewoon doorlopen en doen waarmee ze bezig was. Hij wilde verschillende vragen stellen, maar wist niet zo goed hoe hij ze moest verwoorden. En of de vragen niet te opdringerig waren. "Woon je hier al lang?" floepte zomaar uit zijn mond. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek bedenkelijk naar de wensput. "Ik bedoel of je dus al lang in de stad woont." Het kwam er minder logisch uit dan dat hij in gedachten had, maar alles was beter dan niks.

Owl hield haar ogen wat meer op de grond gevestigd, tot Nicholas de stilte wist te verbreken en het meisje zich weer richtte tot Nick. Ze was blij dat hij de stilte wist te verbreken, ze wou wel van allerlei dingen tegen hem zeggen, maar ook vragen. Enkel was ze bang dat ze er verkeerde dingen zou uitkramen. “Al heel mijn leven lang eigenlijk,” Zei ze. “Laten we het houden op; tot zover ik me het kan herinneren.” Ze streek even een paar lokken achter haar oor die waren ontsnapt en voor haar ogen hingen. “Ik heb nu niet echt een vaste woonplaats of zoiets, het is meer waar ze plaats hebben, of waar ze me toelaten.” Ze haalde haar schouders wat op alsof het haar niets deed, maar in werkelijkheid was het wel een gevoelig onderwerp voor haar.

"Oh." was het enige dat uit Nick zijn mond kwam. Hij kon het niet voorstellen hoe het moest zijn als je geen vaste woonplaats had. Dat je dag in dag uit je zorgen moest maken of je wel in de nacht een dak boven je hoofd had. Hij hoopte maar voor haar dat het tijdelijk was en dat als de winter zou beginnen, ze wel een huis had. Hij wist uit eigen ervaring hoe moeilijk sommige mensen het hadden in Phiron. En hij zou willen dat hij ze kon helpen. Dat hij alle inwoners een huis kon geven, maar tevergeefs. Dat zou hem nooit lukken. "Heb je wel ooit in een huis geleefd?" Het klonk raar om zie iets te vragen en achteraf had hij er spijt van.

Owl haar ogen stonden wat moeilijk, alsof ze er zelf problemen had om heel het verhaal te gaan vertellen. En dan had ze zelf nog eens een ouder- en een jonger broertje waar ze ook voor moest zorgen en die ook eten moesten krijgen, die onderdak nodig hadden en die aan bepaalde hygiëne moesten voldoen. “Als je bedoelt of ik eens in een huis heb geslapen, is mijn antwoord Ja. Of ik er echt heb in geleefd voor een week of iets, Neen.” Ze wreef wat over haar bovenarm en staarde hem vaagjes aan. “Misschien vroeger wel, toen ik klein was bij mijn ouders, maar nu al een tijdje niet meer.” Het was vreemd om dit te vertellen aan iemand die je juist hebt ontmoet, maar ooit zou hij of zij dit toch wel te weten komen. Dus waarom verbergen?

Nick kon zich niet voorstellen hoe dat zou moeten zijn. Hij vroeg zich af of ze het miste, maar eigenlijk zou dat raar zijn. Je kan niks missen wat je ook nog nooit hebt gehad. Ook al denk je dat je het nooit hebt gehad. Het was een filosofisch proces dat zich in zijn hoofd aan het afspelen was. Hij fronste zijn wenkbrauwen en zijn blik was afwezig. Tot het moment dat hij zich besefte dat ze waarschijnlijk vreemd naar hem aan het kijken kon zijn. Hij knipperde een aantal keer snel en zette toen een kleine, maar oprechte, glimlach op. Zijn gezicht stond alleen al na enkele secondes weer serieus. "Dat lijkt me vreselijk." Het was eruit voordat hij er überhaupt echt over na kon denken, maar het was wel het gene dat hij diep in zijn hart voelde. Hij had medelijden met Owl en daar kon hij het beste maar zo snel mogelijk aan toegeven.

De heldere ogen van Owl stonden een tijdje verward toen hij wat voor zich aan het uit staren was. Het moment dat hij weer begon te knipperen kwam er een glimlach op het meisje haar gelaat te staan en keek ze even naar de grond. Toen hij zijn antwoord hoorde weerklinken duurde het eventjes voor ze kon reageren. “Het valt wel mee hoor,” Constateerde ze zachtjes. Alsof het dan niet al te vaststellend meer klonk. “You get used to it..” Ze liep eventjes naar het bankje toe – naast te wensput en ging er op zitten. Ze klopte wat vaagjes op de plek naast haar en glimlachte weer. "Vertel eens wat meer over jou, Nick," stelde ze voor. "Ik vraag mij bijvoorbeeld af wat je met die zwaarden daar moet." Ze wees even naar de twee wapens en keek hem nieuwsgierig aan.

Nick trok een wenkbrauw op, dat liet niet alleen verbazing van zijn gezicht stralen, maar ook een soort van arrogantie. Terwijl hij het niet zo bedoelde. Met een soort sloffende beweging liep hij naar haar toe en ging naast haar zitten. Waarom had hij zwaarden bij zich? De woorden die ze over haar lippen had gesproken, herhaalden zich in zijn hoofd. Hij wilde wel een antwoord geven, maar ook weer niet. Hij was bang dat ze iets had tegen Vredebewakers. Hij tuitte zijn lippen een heel klein beetje en kneep zijn ogen weer eens tot spleetjes. Verwoorden van de gedachten in je brein was een van de moeilijkste dingen die er bestaan, vond Nick. "Omdat ik als Vredebewaker werk." Hij wilde voor de rest niks uit zichzelf vertellen. Dat zou alleen maar een verkeerde illusie bij haar wekken.

Owl keek zelf ook een beetje op toen hij zo zijn wenkbrauwen optrok. Ze keek hem aan in zijn ogen en slikte. Een Vredesbewaker hé? Ze dacht even na en wendde haar blik af. “Is het niet moeilijk,” informeerde ze. “Ik bedoel, is het niet een zware taak?” Ze keek hem deze keer niet echt aan, was meer aan het denken over hoe het zou zijn. Owl zou het persoonlijk een zware taak vinden, niet alleen om mensen er op te wijzen of zoiets. Maar ook om als persoon rond te lopen met zoveel ‘macht’. Ze sloeg haar linkerbeen over haar rechter en streek een donkere pluk haar achter Owl’s oor. "Waarom koos je er eigenlijk voor?" De ene vraag kwam er na de andere van haar tong afgerold. Alsof ze zo van haar lippen vlogen, ze toonde interesse.

Nick keek haar kant op. Haar blik leek afwezig, maar hij kon het niet met zekerheid zeggen. Was ze geshockeerd? Was het een verassing voor haar? Hij wist het niet zo goed. Of het een zware taak was? Over het algemeen niet. "Nee." zei hij als antwoord op de eerste vraag. "Ik ben getraind en meestal gebeuren er niet echt spannende dingen. Mijn diensten zijn vaak patrouille lopen. En burgers die zich niet aan hun plicht houden, erop wijzen dat het niet kan." Hij liet maar achterwegen dat hij wel eens in een gevecht belandde. En waarom had hij ervoor gekozen? Met zijn hand wreef hij over zijn kin. Zijn vingertoppen kwamen de eendaags oude stoppels tegen. "Deels wilden mijn ouders dat ik deed. En ik wilde weg. Dus dat was een goede deal." Hij bleef even stil. "Wat vind je eigenlijk van ons? Ik bedoel alle Vredebewakers?" Hij was er vrij nieuwsgierig naar. Dit had hij altijd al willen weten en hij hoopte stiekem dat Owl ook daadwerkelijk een eerlijk antwoord aan hem zou geven.

Owl keek hem weer even aan en ze moest glimlachen toen hij dat aan haar vroeg. Het leek haar wel een redelijk persoonlijke vraag, een soort van mening van Owl. Ze dacht even na en liet haar ogen voor zich uitstaren, naar een soort van denkbeeldig punt voor zich dat haar aandacht trok. “ik heb respect voor zo’n mensen.” Zei ze zacht, maar toch oprecht en eerlijk. “Ik bewonder ze omdat ik – zoals ik al zei, het een niet al te gemakkelijke taak vind. Ikzelf zou dit bijvoorbeeld niet kunnen, je gewoon al met de problemen van een ander moeien is geen opdracht die voor mij is weggelegd.” Kwam er van haar lippen af. “Ook denk ik wel dat je geduldig en kalm moet blijven in bepaalde situaties, dus.. Chapeau voor die mensen.” Glimlachte ze.

Elk woord dat over Owl haar lippen kwam, deed Nick doen verbazen. Hij had niet verwacht dat ze zo'n bewondering voor Vredebewakers zou hebben. Als hij het niet was geweest, had hij waarschijnlijk zelfs haat gehad. Maar zij verdiepte zich in hoe het zou moeten zijn. Hoe alle Vredebewakers te werk gingen. Dat het niet alleen maar om de roem ging, zoals veel mensen dachten. Hij keek haar aan en glimlachte kort. "Dat is nou eens leuk om te horen." zei hij op een zachte en vriendelijke toon. Hij wist niet zo goed of hij nog iets aan haar zou gaan vragen. Hij keek op zo'n typische ik-ben-aan-het-nadenken manier. Zijn wenkbrauwen waren licht gefronst en zijn lippen een klein beetje getuit. Niet getuit zoals bij zoenen, maar iets meer omhoog. Zo kon je aan hem zien dat hij diep in gedachten was.