Het Marktpleintje

Hey Kylemens, dat laatste zei ze niet hardop eh? ;p
-

Fibonacci kon er niet tegen om negeerd te worden. Negeerd, buitengesloten, uitgescholden, geslagen. Van het één kwam het ander. Dat was altijd zo. Voor het eerst in tijden dwaalden Fibonacci's gedachten af naar een verboden onderwerp: haar gewicht. Vroeger was ze één van de weinigen op haar school geweest die niet ondervoed was, en ook nu had ze een gezond gewicht.

Woops, sorry.. Haha, ik typ altijd met "-" Dus.. ja. D: Gmeheh, foutje. Schrap de gesproken tekst dan maar ;p.
~

Kyle draaide zijn hoofd naar het meisje toe en fronste zijn wenkbrauwen. "Uh.. Heey?" Zei hij wat verward. Alleen al hoe dat simpele woordje er uit kwam deed hem zich argwanender opstellen tegenover haar. Hij klemde zijn kaken eens wat op elkaar en draaide zijn hoofd weer om. Het viel hem op dat het opmerkelijk druk was vandaag, iets wat Kyle niet echt tof vond en wat hem meer pissed off maakte als anders.

En nu? Dat was het enige dat Fibonacci nog kon denken. Ze wilde eigenlijk geen gesprek met die jongen. Ze wilde een gesprek met niemand. Maar ze had wel wat gezegd, impulsief. Oké. En nu? Fibonacci gooide haar sigaret op de grond zonder moeite te doen hem uit te trappen, en haalde een nieuwe sigaret uit haar zak. 'Heb jij een aansteker?' Vroeg ze.

Ze wist onopmerkelijk wat mensen weg te duwen zodat ze vooraan kwam te staan. Janice had er duidelijk wat meer moeite mee, ze liep constant tegen de benen van andere mensen aan. Gelukkig hadden ze er geen probleem mee, sterker nog, ze lachten verrukt toen ze de glimlach van het lieve meisje zagen en waren meteen tevreden toen ze met haar zachte stem haar excuses aanbood. Cecilia bekeek de waren die de eigenaar had uitgestald. Haar blik viel meteen op de prachtige tomaten die glansden in de zon. Voordat iemand anders ze had kunnen pakken schoot haar hand naar de tros met de grootste tomaten. Een aantal mensen zuchtte teleurgesteld en nam toen maar genoegen met de tomaten die vergeleken met de tros die Cecilia had bemachtid verassend klein waren. Behalve de tomaten wist Cecilia met haar snelle reactievermogen ook nog een dikke brok sla, twee frisse komkommers, een prachtige, lange prei en mooie grote uien te bemachtigen. Tevreden rekende ze af en pakte ze de zak met haar buit aan. De verkoper glimlachte vriendelijk en wenste haar een goede dag. Cecilia deed hetzelfde.

Kyle richtte zich weer tot het meisje dat per ongeluk een sigaret op de grond leek te gooien, hij zou je gestoord verklaren zou je dat expres doen. Hij zag hoe ze een nieuwe pakte en om zijn aansteker vroeg. "Sure." Wist hij uit te brengen. Hij stak zijn hand in zijn broekzak en zocht even tot hij het had gevonden. Hij stak zijn aansteker uit naar het meisje en bekeek haar nog eens snel.

Fibonacci stak snel haar sigaret aan en gooide de aansteker toen terug in de richting van de jongen, terwijl ze hem bestudeerde. Hij was best knap, was haar vervelende conclusie. Fibonacci had een hartgrondige hekel aan knappe mensen. Natuurlijk, Tihu en Riley waren ook niet lelijk, maar zij waren uitzonderingen. Verder waren er geen knappe mensen die Fibonacci aardig vond. Ook geen niet-knappe mensen, maar dat liet ze er even buiten. 'Hoe heet je?' Vroeg Fibonacci, zelfs al was hij knap.

Kyle ving de aansteker weer op toen ze deze gooide en hield deze keer zelf weer een sigaret tevoorschijn. Hij stak ook deze aan en stopte hierbij de aansteker weer weg. “Kyle.” Mompelde hij met zijn sigaret tussen zijn lippen. Hij nam ze tussen zijn beide vingers en ging weer in diezelfde mannelijke houding van hem zitten. “Wat is jou naam?” Vroeg hij. Het viel hem op dat ze anders was dan de meeste mensen die hier rondliepen. Ze had een of andere zweem met zich mee dat hem wel leek aan te spreken.

'Mijn naam?' Herhaalde Fibonacci, twijfelend of ze haar echte naam zou noemen. Ze zou het kleine risico lopen dat de jongen haar herkende. Dan moest hij wel een rebel zijn. Maar... Nee, die nette kleren? Hij kon geen rebel zijn. Toch? En anders had hij pech. Toevallig, twee Fibonacci's in Phiron. 'Fibonacci,' antwoordde ze dus maar.

Bij de andere kraampjes had Cecilia wat minder geluk. Het brood en de vleeswaren, wiens kraampje toevallig naast die van het brood stond, waren al bijna allemaal uitverkocht, zodat ze noodgewongen de laatste producten moest nemen. Erg tevreden was ze er niet mee, maar ze moest de voorraad op peil houden en kneep dus een oogje dicht bij het zien van de kleine, slordige hompen vlees en de droge broden. De fruitkraam stond wat verder weg waardoor er nog wat redelijk mooie watermeloenen lagen, maar verder was het afzien. De oogst was niet fantastisch, maar dat kwam vast omdat de winter eraan kwam. Cecilia kon nu al bijna niet meer in haar korte broekjes van spijkerstof rondlopen. Ze friemelde even aan haar rode, fluwelen stropdas, die losjes over haar enigzins gekreukelde witte blouse hing terwijl ze wachtte tot de verkoper alles ingepakt had. Janice hield de tas met brood en vleeswaren vast en had er weinig moeite mee. Ze was al sterk en zou als ze ouder werd waarschijnlijk even sterk worden als Cecilia nu was. Cecilia vroeg zich wel eens af waarom ze voor een vrouw zo'n grote kracht bezat. Niet dat ze er ontevreden mee was, ze vond het gewoon vreemd.

Kyle keek haar aan en het viel hem meteen op hoe ze nadacht over de woorden die ze er zo zorgvuldig mogelijk uitbracht. Het leek zelfs bijna of ze moest denken over haar eigen naam.. “Fibonacci.” Herhaalde hij eens zachtjes en wat rond. Fibo. Er kwam een vage grijns rond zijn lippen spelen en weer wat er die stilte tussen hen. “Dus, Fibonacci,” Zei hij, zonder haar aan te kijken. “Wat brengt jou tot dit druk marktpleintje?”

Fibonacci grijnsde spottend en schudde haar hoofd. 'Op die vraag krijg je negen van de tien keer hetzelfde antwoord: wat doe jíj hier?' antwoordde ze. Nog een trekje aan haar sigaret en een blik over het marktpleintje. Vooral naar de mensen. 'Ik doe wel eens een spel...' zei ze toen aarzelend. Wat het spel inhield, liet ze weg. Daar zou hij wel naar vragen.

Kyle begon wat op de binnenkant van zijn wang te bijten terwijl hij zijn sigaret weer langzaam naar zijn lippen toebracht. “Zo te zien hou je wel van spelletjes,” Hij grijnsde weer wat en nam snel eens een trekje van zijn sigaret. Hiermee had hij zowat op beiden mededelingen een antwoord gegeven. “En waar gaat jou spelletje dan over?” Wist hij nog te vragen.

Weg spot, weg grijns. Hallo, koude afstandelijkheid. Hallo, monotoon antwoord: 'Ik probeer aan iedereen iets lelijks te zien.' Onverwacht. De meesten probeerden juist de wereld te zien als een mooie plaats, maar de wereld was geen mooie plaats, vond Fibonacci. Mensen waren lelijk, misvormd. Ze keek naar iedereen en zag altijd wel een klein puntje van imperfectie, zelfs bij de mooiste mensen. Fibonacci was er goed in, lelijke dingen zien.

Ze telde alles even na op haar vingers. Toen ze zeker wist dat ze alles had gekocht wat er gekocht moest worden zocht ze naar Janice's hand om haar naar huis te brengen. Die vond ze echter niet. Paniek droop Cecilia's lichaam binnen, haar gezicht werd bleek. "Janice?", zei ze eerst zachtjes. Ze keek om zich heen maar zag nergens de goudblonde krullen en het roze jurkje van haar kleine zusje. "Janice!", schreeuwde ze nu. Met de tassen in haar handen begon ze over het plein heen te rennen. Toen zag ze iets van links. Bij de poppenkraam stond haar kleine zusje. Ze had al een pop in haar armen en keek haar verwachtingsvol aan. Cecilia zuchtte opgelucht en ging weer op haar hurken zitten. Ze keek diep in Janice's ogen en zei met een stem die een moeder tegen een stout kind zou gebruiken: "Je liet me vreselijk schrikken, doe dat alsjeblieft nooit meer, oké?".

Kyle trok verbaast zijn wenkbrauwen op en keek haar vaag, verward aan. Waar kwam dat nu ineens vandaan? “Lijkt me een geweldig spel.” Wist hij hier op te antwoorden. Hij rolde eens met zijn ogen en veranderde van houding – iets meer ontspannen – hoewel hij dat niet was. Hij leunde met zijn rug tegen de rug van de bank aan en snoof eens. Ineens leek zijn beeld over Fibonacci volledig veranderd te zijn, niet op een positieve, noch negatieve kant. Hij was vooral verbaast van haar antwoord waardoor hij een andere kijk op haar ging hebben.

'Verbaast dat antwoord je?' vroeg Fibonacci, plots weer grijnzend - wisselvallig als ze was. In lange tijd had ze geen gesprek gehad dat zo interessant was, interessant op een positieve manier als deze. Discussies vond Fibonacci soms ook interessant, maar dat was minder positief. Deze jongen had het voor elkaar gekregen om neutraal in Fibonacci's geheugen te staan; niet positief en niet negatief. Een hele prestatie.