Het Marktpleintje

Caesarea begon zachtjes te lachen, het was spottend, het klonk niet als een gezellige lach. 'En jij denkt dat ik geef om wat jij wil? Denk je dat ik me iets van jou aantrek?' Ze schudde haar hoofd. Ze kon niet meer terug gaan naar waar ze eens vandaan kwam en ze had al besloten alles te doen om haar ouders en alles daar dwars te zitten.

'Zou je wel moeten doen, nestje. Rebellen luisteren immers naar een Lesquirte, is het niet?' zei Fibonacci met een spottende glimlach rond haar lippen. Beweerde dat meisje wél een rebel te zijn, maar niet te weten waarom ze naar de leidster van de rebellen zou moeten luisteren. Natuurlijk was Fibonacci niet echt de leidster van de rebellen - hun doel interesseerde haar niet eens verschrikkelijk erg - maar ze was wél de dochter van Riley Lesquirte.

'Ik trek mijn eigen regels en luister alleen naar mensen die een beetje respect voor mij hebben.' Zei Caesarea schouderophalend. 'Neem eens een voorbeeld aan je zus of je pa. Daar luister ik wel naar.' Zei ze en dat klopte wel. Ze had haar eigen regels en haar eigen doen, maar als die twee haar zeiden om iets te doen, dan zou ze dit meestal wel gewoon doen. Maar dit meisje, ze kon het vergeten.

'Mijn zus en mijn pa? Tihu en Riley weten tenminste dat ze niet met mij in discussie moeten gaan. Daar zou jij een voorbeeld aan kunnen nemen!' riep Fibonacci terug, plotseling nog meer geërgerd. Ze hield niet van gesprekken waar haar familie een rol in speelde. Ze werd er bezittelijk van, zeker als het meisje een beeld als dit schetste: dat haar vader en zus rebellen waren en dat zij naar hen luisterde. En Fibonacci? Die was nergens te bekennen.

'Ik ken je niet eens, dus hoe moest ik weten dat ik niet met jou in discussie moest gaan? Nou, vertel me dat dan eens?' Wierp Caesarea in de uitdaging en trok haar wenkbrauwen naar het meisje toe. Caesarea draaide even met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar. Ze had haar ijzigheid en geduld weer terug gevonden.

'Je kent me wel. Je hebt me een jaar geleden ontmoet en toen heb je vrij goed ondervonden dat ik niet te persoon ben waar je een discussie mee wilt hebben,' lachte Fibonacci spottend, blij om het familieonderwerp in de steek te laten. Haar vuisten waren inmiddels gebald, de appels lagen aan haar voeten, maar niemand die het waagde om ze te stelen. Er had zich een klein kringetje om de ruziemakende meisjes gevormd, een kringetje dat ze afsloot van de rest van de markt, maar Fibonacci had het niet gemerkt.

'Denk je dat ik nog iets met jou te maken wou hebben of me enigszins in jou intresseerde nadat je me er niet bij wou hebben en je me helemaal afgezeken had? Denk je dat ik nog zin in jou had? Nee, meisje, ik had wel wat beters te doen. Ik heb me niet meer op jou geconcentreed, waarom zou ik ook?' Vroeg Caesarea, haar houding was enigszins arrogant en uit de hoogte. Dit meisje leek haar uit te dagen, ze vond dat ze beter dan dit meisje was, maakte niet uit waar ze bij hoorde. Ze negeerde de mensen om hun heen.

Fibonacci lachte voor de zoveelste maal in deze discussie, nog altijd spottend en zonder enig spoortje vreugde. 'Geef me eens één goede reden waarom ik rekening zou moeten houden met het feit dat jij geen zin in mij hebt?' vroeg ze het meisje dat tegenover haar stond. Fibonacci zelf had haar armen over elkaar geslagen en keek met harde ogen de wereld in.

'Hoef je ook niet. Ik gaf je alleen een reden waarom ik niet meteen wist dat ik niet met jou in discussie moest gaan.' Zei Caesarea met een lachje dat ijzigheid uitstraalde. 'Ik verwacht niet van je dat je rekening met mij houd, dat verwacht ik van niemand meer tegenwoordig.' Zei ze met een klein knipoog en dacht aan een leven met ouders die wel rekening met haar zouden houden. Ze haalde haar schouders op en keek even de kant op waar ze van plan was op te gaan. Haar zicht werd geblokkeerd door meerdere mensen en ze trok daardoor haar wenkbrauwen op.

Nu Caesarea naar de mensen keek, kon ook Fibonacci het niet laten om een blik op haar omgeving te werpen. Ze zag de mensen en begon vernietigende blikken uit te delen. 'Wat moeten jullie nou? Maak toch zélf ruzie!' schreeuwde ze naar mensen die geïnteresseerd waren blijven staan om te kijken. Veel té geïnteresseerd, naar Fibonacci's zin. Dit was haar ruzie en er was voor de rest niets te zien hier.

Caesarea rolde met haar ogen en zag deze ruzie als iets onbelangrijks, iets vaags. 'Mensen, bemoei je er maar niet mee, dat lijkt me vooral een stuk veiliger.' Zei Caesarea met een soort dramatisering in haar stem alsof ze het een beetje sarcastisch bedoelde. Ze wierp een minachtende blik op Fibonacci. 'Ik laat je maar met rust, vooral voor mezelf, ik krijg hoofdpijn van je.' Zei ze tegen haar en begon te lopen in de richting waar ze op wou.

'Mooi!' riep Fibonacci het meisje achterna, waarna ze woest haar appels optilde en wegstampte in de tegenovergestelde richting. Ze moest er niet heen, maar ze zou totaal ontploffen als ze die meid vandaag nog één keer zag. Dat zou Fibonacci echt niet kunnen hebben. Ze was gewoon te lichtgeraakt.

Met een kleine oogrol en een geirriteerde zucht baande Caesarea zich een weg door de mensen die voor haar wel aan de kant gingen nadat ze hun een vuile ijzige blik had gegeven. Ja, ook zij was flink geirriteerd door dit meisje en deze mensen die kwamen voor het amusement, daarvoor moesten ze toch echt ergens anders zijn.

Tegen de namiddag aan liep er een jongen over het marktpleintje heen; Kyle was plaats aan het zoeken om eens wat tot rust te komen, waar hij kon zitten en waar niemand hem zou storen. Misschien kon hij hier zijn rust wel zien te vinden. Hij liep linea recta naar een vrije bank toe en liet zich daarop neerzakken. Zijn hand grabbelde in zijn zak naar zijn pakje sigaretten hij wist er eentje uit te vissen. Ook pakte hij zijn aansteker, knipte er een paar keer mee tot er een vlammetje ontstond en stak zijn sigaret aan. Kyle genoot er van, hij nam eens een trekje en sloot zijn ogen. Rust.

Fibonacci hield van sigaretten. De enigen die er altijd voor haar waren, die haar konden kalmeren of juist opstoken zoals niemand anders dat kon. Als ze met een walmende sigaret door de straten liep, waren er altijd wel een paar mensen die hun neus optrokken en een paar meter uit de buurt gingen staan, en daar hield Fibonacci ook van. Daarom vertrok ze het liefst naar drukke plaatsen als ze wilde roken, drukke plaatsen zoals marktpleintjes, waar ze zocht naar een plaats om het komende uur door te brengen met een pakje sigaretten en een aansteker.

Kyle liet zijn ogen over de mensen heen glijden die hem passeerde en wat boze blikken naar hem toewierpen wanneer hij zijn rook uitblies in hun richting. Hij nam nog eens een paar trekjes van zijn sigaret en keek naar een klein kindje dat maar moeders hand vasthield en hem bekeek met een fronsend gezichtje. Kyle moest grijnzen en stak zijn tong uitdagend uit naar het meisje. Ze kroop wat dichter tegen haar moeder aan en verstopte haar gezicht tegen haar been wanneer ze snel verder liep. Soms wou hij ook weer zo klein zijn; geen zorgen.. Niet wetend wat hem later zou te wachten staan en nog niet van de problemen afweten. Gewoon zijn zin kunnen doen. Iedereen verwacht vandaag de dag, alles van hem. Dat hij zich gedraagt, dat hij voorbeeldig is en dat hij vooral beleefd is. Ze kunnen het vergeten. Hij zette zijn benen wat meer uit elkaar, leunde met zijn ellebogen op zijn knieën en boog zijn rug wat terwijl hij nog een trekje nam van zijn sigaret.

Fibonacci liep langs een bankje waar ze normaal gesproken zat om te roken, en merkte een jongen op die haar plaats had ingepikt. Oh, er was nog wel plaats op het bankje, daar niet van, maar hij zat daar te roken en zijn rook naar de voorbijgangers te blazen, zoals zij eigenlijk moest doen. Fibonacci nam plaats op het bankje naast de jongen en liet haar ogen even over zijn lichaam glijden, met opgetrokken wenkbrauw.

Kyle wendde zijn hoofd wat af naar het meisje dat op de bank naast hem plaats nam en fronste zijn wenkbrauwen wat. Hij had haar wel al eens een paar keer hier zien rondwandelen, maar echt veel aandacht had hij niet aan haar besteed. Hij draaide zijn hoofd weer terug en bracht zijn vingers waar zijn sigaret tussen zat weer naar zijn lippen toe. Hij liet zijn ogen eens glijden over een paar meisjes die voorbij liepen en keek hen na. Wat kon je er aan doen, hij bleef een jongen..

Fibonacci volgde de blik van de jongen. Ze was geïnteresseerd, al verborg ze dat goed. Interesse was een zwakte, iets waarop mensen je konden pakken. Gemeen konden pakken. Ja, dat had Fibonacci geleerd, en ze zou het nooit vergeten. Ze ontdekte de meisjes waar ze jongen naar keek, rolde met haar ogen en zuchtte. Allemaal hetzelfde, die jongens.

Kyle ging eens even met een hand door zijn haar heen, terwijl hij met zijn andere hand zijn sigaret nog steeds vasthield. Hij genoot er zo van.. Hij liet zijn ogen van de meisjes glijden, maar die vestigde zich al snel weer op een jongen die hem heel de tijd aan het aanstaren was; Alsof hij iets van hem wou.. Hij nam nog eens een trekje van zijn sigaret en smeet hem vervolgens op de grond toen hij op was.

Fibonacci hield niet van praten en dat was geen geheim. De meeste mensen die haar kenden, hoe oppervlakkig dan ook, praatten niet tegen haar zonder een goede reden. Maar soms kwam Fibonacci ook onverwacht uit de hoek, en bovenal direct, en daardoor stond ze voor een klein dilemma. 'Hé,' zei ze toch maar, omdat ze het niet aankon om niets te zeggen. Het kleine woordje had dezelfde negatieve lading in zich als andere woorden uit Fibonacci's mond, een soort afstandelijkheid die leek te zeggen "Ik praat alleen maar met je omdat het moet, anders zou ik nooit een woord tegen je gezegd hebben".

Cecilia liep met een tevreden glimlach over het plein heen met het kleine handje van de jonge Janice in haar rechterhand. Haar slippers maakten een vrolijk geluid op de stenen. Janice droeg een schattig roze jurkje, van onderen afgewerkt met kant. Ze keek stralend naar elk kraampje dat voorbij kwam. Ookal was Cecilia nog maar zeventien, ze voelde zich toch een beetje als een moeder voor haar zusje. Plotseling begon Janice te trekken. Het meisje wees met haar vinger vastberaden naar een kraampje waarop prachtige poppen waren uitgestald. Cecilia grinnikte en ging op haar hurken zitten zodat ze Janice recht aan kon kijken. "Weet je zeker dat je er een wil? Dan krijg je wel geen extra jurk, anders wordt het echt te duur.". Janice's mond viel open, ze dacht na. Er waren twee dingen die ze fantastisch vond; jurken en poppen. Toen fronste ze heel erg overdreven en maakte ze een gigantische pruillip, waardoor Cecilia enorm hard moest lachen. "Jeetje, jij kan een lelijk gezicht trekken!", zei Cecilia en ze trok even zacht aan de wang van haar kleine zusje. Die schoot in de lach en duwde Cecilia's hand weg.

Kyle trok zijn wenkbrauwen wat omhoog en draaide zijn hoofd in de richting van het meisje dat hem aansprak. Althans, hij hoopte toch dat het tegen hem was. “Waarom zou je met mij moeten praten?” Zei hij, terwijl hij zijn ogen eens over het meisje liet heen glijden. Zijn wenkbrauwen zakte weer terug en hij zichtte zich opnieuw op de jongen die hem leek aan te staren. Hij vroeg zich wel af welke reden dat kind naast hem op de bank had om hem aan te spreken. Laat staan met zo’n ondertoon waarvan de arrogantie er van af droop.. Hij zou nog denken dat zij erger was als Kyle.

Nick had een vrije dag en had besloten dat het tijd was om weer eens naar de markt te gaan. Daar was hij al in geen tijden meer geweest en hij had wel zin om lekker rond te lopen tussen de kraampje. Misschien kwam hij nog wel een nuttig ding tegen. Ja, een ding. Hij had nog helemaal niet in zijn hoofd wat hij terug naar huis zou willen meenemen. In ieder geval een boek. Zijn blik gleed over de kraampjes aan zijn rechterzijde. Als vanzelf stak hij zijn handen in zijn broekzakken en slofte langzaam, stap voor stap. Wanneer zijn interesse zou worden gewekt, zou hij vanzelf weer in een andere houding gaan staan. Zo was hij nou eenmaal. Het ging vrijwel automatisch bij hem. Met een wazige blik erbij. En zoals al voorspelt, gingen zijn ogen twinkelen bij het zien van de boekenkraam. Allemaal tweedehands boeken, met mooie en vrijwel versleten kaften. Zijn linkerhand ging over eentje met een smaragdgroene buitenkant. De kleur was altijd het eerste wat hem aansprak. Het was een niet heel erg dik boek. Met gouden letters stonden er de woorden 'we are free'. Zijn andere hand kwam ook uit zijn broekzak en hij tilde het boek op. Met een onderzoekende blik analyseerde hij het. De schrijver was onbekend, maar de eerste woorden van de pagina hadden hem al helemaal meegesleurd in de wereld van fantasie. Dit boek moest hij gewoon hebben. Met een voorzichtige klap deed hij het boek weer dicht. "Deze graag." zei hij tegen de oude verkoper met grijzig haar en een beetje kromme rug. De man zette een grijns op en vertelde hem hoe duur het was. Nick overhandigde hem het geld en liep met een glimlach op zijn gezicht verder langs de andere kraampjes.

Cecilia stond langzaam weer op en pakte Janice's hand vast. Haar lichtblonde, krullerige haren, die toen ze hurkte voor haar gezicht waren gevallen, veegde ze snel aan de kant. "We gaan eerst wat eten kopen. Daarna lopen we wel terug, oké?", zei ze rustig terwijl ze in Janice's sprankelende oogjes keek. Janice knikte enthousiast en zei niets meer. Cecilia liep weer verder en keek op haar gemak rond. Een handvol mensen herkende haar en groette haar met een knikje van hun hoofd. Haar blik pauzeerde bij de jongen die een boek kocht bij een kraampje met boeken. Kende ze hem? Cecilia schudde verward haar hoofd en keek recht voor zich uit. Ze zag meteen het grote kraampje waarop prachtige groenten waren uitgestald. Cecilia liep er snel op af omdat er al een hoop mensen omheen stonden.

Hey Kylemens, dat laatste zei ze niet hardop eh? ;p
-

Fibonacci kon er niet tegen om negeerd te worden. Negeerd, buitengesloten, uitgescholden, geslagen. Van het één kwam het ander. Dat was altijd zo. Voor het eerst in tijden dwaalden Fibonacci's gedachten af naar een verboden onderwerp: haar gewicht. Vroeger was ze één van de weinigen op haar school geweest die niet ondervoed was, en ook nu had ze een gezond gewicht.

Woops, sorry.. Haha, ik typ altijd met "-" Dus.. ja. D: Gmeheh, foutje. Schrap de gesproken tekst dan maar ;p.
~

Kyle draaide zijn hoofd naar het meisje toe en fronste zijn wenkbrauwen. "Uh.. Heey?" Zei hij wat verward. Alleen al hoe dat simpele woordje er uit kwam deed hem zich argwanender opstellen tegenover haar. Hij klemde zijn kaken eens wat op elkaar en draaide zijn hoofd weer om. Het viel hem op dat het opmerkelijk druk was vandaag, iets wat Kyle niet echt tof vond en wat hem meer pissed off maakte als anders.

En nu? Dat was het enige dat Fibonacci nog kon denken. Ze wilde eigenlijk geen gesprek met die jongen. Ze wilde een gesprek met niemand. Maar ze had wel wat gezegd, impulsief. Oké. En nu? Fibonacci gooide haar sigaret op de grond zonder moeite te doen hem uit te trappen, en haalde een nieuwe sigaret uit haar zak. 'Heb jij een aansteker?' Vroeg ze.

Ze wist onopmerkelijk wat mensen weg te duwen zodat ze vooraan kwam te staan. Janice had er duidelijk wat meer moeite mee, ze liep constant tegen de benen van andere mensen aan. Gelukkig hadden ze er geen probleem mee, sterker nog, ze lachten verrukt toen ze de glimlach van het lieve meisje zagen en waren meteen tevreden toen ze met haar zachte stem haar excuses aanbood. Cecilia bekeek de waren die de eigenaar had uitgestald. Haar blik viel meteen op de prachtige tomaten die glansden in de zon. Voordat iemand anders ze had kunnen pakken schoot haar hand naar de tros met de grootste tomaten. Een aantal mensen zuchtte teleurgesteld en nam toen maar genoegen met de tomaten die vergeleken met de tros die Cecilia had bemachtid verassend klein waren. Behalve de tomaten wist Cecilia met haar snelle reactievermogen ook nog een dikke brok sla, twee frisse komkommers, een prachtige, lange prei en mooie grote uien te bemachtigen. Tevreden rekende ze af en pakte ze de zak met haar buit aan. De verkoper glimlachte vriendelijk en wenste haar een goede dag. Cecilia deed hetzelfde.

Kyle richtte zich weer tot het meisje dat per ongeluk een sigaret op de grond leek te gooien, hij zou je gestoord verklaren zou je dat expres doen. Hij zag hoe ze een nieuwe pakte en om zijn aansteker vroeg. "Sure." Wist hij uit te brengen. Hij stak zijn hand in zijn broekzak en zocht even tot hij het had gevonden. Hij stak zijn aansteker uit naar het meisje en bekeek haar nog eens snel.

Fibonacci stak snel haar sigaret aan en gooide de aansteker toen terug in de richting van de jongen, terwijl ze hem bestudeerde. Hij was best knap, was haar vervelende conclusie. Fibonacci had een hartgrondige hekel aan knappe mensen. Natuurlijk, Tihu en Riley waren ook niet lelijk, maar zij waren uitzonderingen. Verder waren er geen knappe mensen die Fibonacci aardig vond. Ook geen niet-knappe mensen, maar dat liet ze er even buiten. 'Hoe heet je?' Vroeg Fibonacci, zelfs al was hij knap.

Kyle ving de aansteker weer op toen ze deze gooide en hield deze keer zelf weer een sigaret tevoorschijn. Hij stak ook deze aan en stopte hierbij de aansteker weer weg. “Kyle.” Mompelde hij met zijn sigaret tussen zijn lippen. Hij nam ze tussen zijn beide vingers en ging weer in diezelfde mannelijke houding van hem zitten. “Wat is jou naam?” Vroeg hij. Het viel hem op dat ze anders was dan de meeste mensen die hier rondliepen. Ze had een of andere zweem met zich mee dat hem wel leek aan te spreken.

'Mijn naam?' Herhaalde Fibonacci, twijfelend of ze haar echte naam zou noemen. Ze zou het kleine risico lopen dat de jongen haar herkende. Dan moest hij wel een rebel zijn. Maar... Nee, die nette kleren? Hij kon geen rebel zijn. Toch? En anders had hij pech. Toevallig, twee Fibonacci's in Phiron. 'Fibonacci,' antwoordde ze dus maar.

Bij de andere kraampjes had Cecilia wat minder geluk. Het brood en de vleeswaren, wiens kraampje toevallig naast die van het brood stond, waren al bijna allemaal uitverkocht, zodat ze noodgewongen de laatste producten moest nemen. Erg tevreden was ze er niet mee, maar ze moest de voorraad op peil houden en kneep dus een oogje dicht bij het zien van de kleine, slordige hompen vlees en de droge broden. De fruitkraam stond wat verder weg waardoor er nog wat redelijk mooie watermeloenen lagen, maar verder was het afzien. De oogst was niet fantastisch, maar dat kwam vast omdat de winter eraan kwam. Cecilia kon nu al bijna niet meer in haar korte broekjes van spijkerstof rondlopen. Ze friemelde even aan haar rode, fluwelen stropdas, die losjes over haar enigzins gekreukelde witte blouse hing terwijl ze wachtte tot de verkoper alles ingepakt had. Janice hield de tas met brood en vleeswaren vast en had er weinig moeite mee. Ze was al sterk en zou als ze ouder werd waarschijnlijk even sterk worden als Cecilia nu was. Cecilia vroeg zich wel eens af waarom ze voor een vrouw zo'n grote kracht bezat. Niet dat ze er ontevreden mee was, ze vond het gewoon vreemd.