BEGINTOPIC: Het feestelijk bal

"Welkom, welkom, beste Axionen," verwelkomt Waylon Silver in persoon je als je in de zaal van zijn grote landhuis binnenkomt. Er staan lange tafels vol heerlijk eten en door de hoge ramen is de nachtlucht vol sterren te zien. Iedereen is opgedoft, de mannen in pak en de vrouwen in galajurken. Grote deuren naar het terras in de rozentuin staan wagenwijd open, uitnodigend om tussen de bloemen op een bankje te gaan zitten en naar de grote spuitfontein of de sterren te kijken. Overal waar je kijkt zie je luxe, luxe die alleen is voorgelegd aan de rijke Axionen.

Regels:
Alleen voor Axionen.
Vechten is niet toegestaan, maar als je een verlaten plekje zoekt, verborgen door de hoge hagen in de tuin, zal het onopgemerkt blijven...

Ze had een van haar dure galajurken aangetrokken, toen ze naar het feest ging. Zoals gewoonlijk, ging ze alleen. Niet dat het wat uitmaakte. Haar haren, waren elegant opgestoken, en in haar oren hingen grootte oorbellen. Ze hield van de rijkdom van kleding die veel geld gaf. Ze zag alleen daarbij dan ook een voordeel aan het vele geld wat zij te besteden had. Voor de rest, mocht het geld voor haar wel lucht zijn. Zolang ze genoeg geld had om er mooi uit te zien. Of nee, het geld hoefde geen lucht te zijn. Het geld wat ze overhield, gaf ze aan anderen. Stiekem natuurlijk. Als iemand van haar familie erachter kwam hing ze. Maar het maakte niet uit, ze stapte de grote zaal binnen, en glimlachte. Nee, hier hoorde ze thuis. Al haar hele leven.

Met rustige stappen liep Shinseina de gigantische balzaal in. Ze droeg een lange zwarte jurk die met een lint was vastgebonden. Haar haar zat los en zwaaide achter haar aan. Aan beide armen had ze dezelfde armband op precies dezelfde hoogte, en om haar nek een ketting. Haar ogen gleden over de versieringen en over de perfect gepolijste vloer. Alles was netjes en ordelijk, zoals het dan ook hoorde. Trots liep ze verder, aan de zijde van haar broer. Nee wacht, hij liep aan HAAR zijde. Wat moest het een ongelooflijke eer voor hem zijn... 'Seina, ik haal even wat te drinken, wil je ook wat?' vroeg hij met zijn diepe maar vriendelijke stem. 'Hmm, jazeker wil ik dat wel. Maar ik wil hem graag precies 3 kwart vol, niet meer niet minder, oké?' vroeg ze met een bazige toon. Haar broer, dit gedrag gewend, grinnikte even, knikte en liep toen richting het buffet waar de glazen in een perfecte driehoek waren opgestapeld.

Daar was Lace dan meegesleept met dit zogenaamde familie uitje. Hij had totaal geen belangstelling om op dit feest te zijn en dat liet hij dan ook duidelijk merken. Een feest vol van die opscheppers, zeggen wat ze nu weer allemaal hadden bereikt. Dat was echt het enigste wat Lace niet begreep aan deze rijkenlui. Maar hoe dan ook, Lace was hier nu en dat was gewoon zo. Bij de deur had een butler naar Lace zijn jas gevraagd, maar hij had de man alleen maar vuil aangekeken en was veder gelopen. Lace droeg een helemaal zwart pak met een groenachtige stropdas die hij slordig losser had getrokken. Zijn jas maakte het alleen dat zijn hele outfit er nog erger uit zag. Lace zijn moeder had er al een paar keer wat van gezegd dat het er vreselijk uit zag, maar het maakte Lace niet uit.

Zijn ogen gericht op de vrouw naast hem die zich flink had opgetut en een overdreven jurk had aangetrokken. Haar lippen spraken zoete woorden uit. De lippen vertelde hem een leuke vrouw te gaan zoeken op dit feest en niet de hele tijd bij de bar te blijven staan. Enkel hij wist dat dit niet zou gebeuren en dat hij gewoon zijn eigen gang van zaken zou behandelen. Toen liep de vrouw glimlachend weg en wierp nog een liefdevolle blik naar hem toe. Jayden glimlachte terug en toen ze weer terugkeek veranderde die mooie glimlach van hem weer in een rechte streep. Met zijn handen in zijn zakken van het dure pak liep hij op het trappetje omhoog de veranda op. Zijn ogen speurde de omgeving af en stopte bij de bar waar hij cocktails kon halen. Hij haalde er eentje van het tafeltje af en knikte even naar een vrouw aan de bar. Hij ging enkel mee voor zijn moeder zodat hij haar weer veilig thuis kon brengen. Om de menigte heen liep hij naar de achtertuin en ging op het bankje zitten tegenover de fontein en staarde recht voor zich uit. Zijn hand gleed in zijn broekzak en hij haalde er een klein doosje met pilletjes eruit. Hij opende het doosje en legde drie pillen in zijn hand terwijl hij twijfelde toen hij ernaar keek. Daarna stopte hij ze in zijn mond en nam een slok van zijn cocktail. Meteen verscheen een zwak glimlachje.

Wachtend op haar broer keek Seina eens goed om zich heen. Mensen, maar niet zomaar mensen, mensen met gratie, gekleed in dure kleren van de beste materialen. Mensen die elke avond van een goed voorbereid maal konden genieten. En mensen die konden lachen om de armelui, die de restjes graag aannamen.. Seina was niet iemand die de armelui verachte (ze was immers een Godin en die mocht niemand minder vinden.) Hoe dan ook, toch ontweek ze de armere buurten. Niet vanwege de mensen, niet vanwege de stank.. maar omdat het er zo'n chaos was.
Diep in gedachten gezonken merkte ze niet dat haar broer alweer naast haar stond en haar aantikte, meerdere malen. 'Echum, Uwe Goddelijkheid, uw aandacht misschien?' vroeg hij sarcastisch. Seina keek op 'Ik was aan het denken..,' zuchtte ze. Ze draaide zich om en nam het glas van haar broer over, bekeek of het wel precies 3-kwart was gevuld en nam toen voorzichtig een slokje '.. Bedankt, het is perfect zo,' zei ze, deze keer wat vriendelijker. 'Geen probleem' reageerde haar broer met een triomfantelijke glimlach. 'Hmpf, verwacht niet teveel complimentjes van Mij, ik sta nog steeds vele malen hoger,' zei ze, weer op arrogante toon. 'Ja, ja, ik weet het- Oeh! Leuke dames, red je jezelf? Ik ga even.. Eehm, Tja, jeweetwel..,'
Seina glimlachte weer even 'Je mag gaan, voor nu!' Haar broer maakte een bedank gebaartje, en liep toen richting de dames die verderop stonden, Seina achterlatend bij een van de grote ramen van de zaal.

Meegesleept door haar ouders wandelde Dariana door de grote, mahoniehouten deur richting de feestzaal. Ze keek haar ogen uit, mannen piekfijn in orde met hun zwarte smokings, en dan natuurlijk de opgedofte vrouwen van de Axionen. Jurken in verschillende kleuren, maten en vormen passeerden voorbij Dariana's grote, groene ogen. Ze keek even naar haar eigen jurk, ook in orde. Natuurlijk. Hij was speciaal voor deze avond gemaakt. Rijkelijk versierd met verschillende, witte boogjes die samen een prachtig geheel vormden op de zwarte stof. Ookal zag ze er van uiterlijk misschien de perfecte dochter uit, de perfecte Axionen dochter. Maar vanbinnen voelde het voor haar zo fout, zo vreselijk fout om in het midden te verkeren tussen al deze mensen die alleen om hunzelf gaven. Ze schudde kort haar hoofd. Ze kon er nu toch niets meer aan veranderen. Ze was hier. En hoe hard ze haar ouders ook haatte, ze kon hier niet weglopen. Niet voor hun reputatie, wat kon dat Dariana nou schelen. Nee, omdat haar ouders haar niet meer gingen vertrouwen en ze dan niet meer naar buiten zou mogen.

Lace begon eens wat beter om zich heen te kijken naar de mensen. Het was best nog wel druk vond hij. Normaal hadden mensen het zogenaamd te druk om op zulke feesten te komen. Maar in tegendeel waren hier flink wat gasten vandaag. Nadat Lace een tijdje had rondgekeken verveelde hij zich weer. Hij had geen zin om met een van de collega's van zijn ouders te gaan praten. Naar die oude mensen luisteren kon gewoon niet gezond zijn zo saai was het.
Lace keek even rond in de zaal tot dat zijn ogen vielen op de deuren die wagenwijd openstonden. Hij liep naar de grote deuren toe en zag dat je vanaf daar het terras opkwam. Lace liep het terras op en keek om zich heen. Het was donker buiten en de sterren schitterde fel in de hemel. Alsof ze voor deze avond nog even opgeboend waren. Lace bleef naar de lucht kijken, het bleef hem altijd wel fascineren de schitterende sterren.

Dariana verveelde zich nu al. Ze was nog maar twee minuten binnen en ze wou al dat ze terug op de straat stond. Speurend zocht ze naar iets wat haar van die verveling af kon brengen. Als er iets was dat maar een beetje in de buurt kwam voor haar haat voor Axionen, was het wel haar haat voor verveling. Haar oog viel op de donkerbruine bar. Ze wurmde zich tussen de dansende, pratende, roddelende en opscheppende Axionen terwijl ze zich richting de bar begaf. Toen ze bij de bar eindelijk arriveerde wist ze dat een zekere mevrouw Rostras naar het schijnt haar man heeft gedood, de kat van meneer Traspondros op mysterieuze wijze was verdwenen en dat de jurk van mejuffrouw Sandrinoraline "af-schu-we-lijk" was. Zijn we blij dat we dat weten. Ze keek naar de barman. De barjongen, eigenlijk. Ze schatte hem op net twintig jaar, met zijn licht bruine stekeltjes haar en grote, zeeblauwe ogen. "Wat is het voor mevrouw?" vroeg hij. Dariana knipperde. "Het maakt me niet veel uit. Zolang het me maar laat vergeten dat ik hier ben." Het was eruit voor Dariana besefte was ze eigenlijk had gezegd. Om de woorden niet te laten opvallen vocht ze tegen de reflex om haar hand voor haar mond te slaan, bang voor de reactie van de barjongen. Maar alles wat hij deed was lachen. "Eens kijken wat we hebben..."