BEGINTOPIC: De volksbond

Vanavond komt ieder lid van het volk - rijk of arm - bijeen om Kehinde Mass te horen spreken en met elkaar te praten over koetjes en kalfjes. Op het grootste marktplein in de stad zijn de kraampjes weggehaald en de winkels gesloten. Daarnaast is alles versierd voor de bijeenkomst. Mass hangt een enorm gewicht aan deze volksbond, maar de rest van het volk vindt het niet zo belangrijk. Het is vooral een avond om plezier te hebben! De Thaidali's komen hier ook binnen.

Regels:
Alleen voor het volk en Thaidali's.
Vechten is niet toegestaan, maar als je een stukje in de steegjes naast het plein loopt, ziet niemand je...

Noah, één van die wezen die in het weeshuis zaten, was ook op de bijeenkomst. Of men hier naartoe ging, was een vrije keuze geweest in het weeshuis. Maar Noah greep elke kans om uit het soms verstikkende weeshuis te gaan met beide handen aan. Daar was niets mis mee. Maar Noah was er dus. Hij zou wel zien of hij lang zou blijven. In zijn planning was het antwoord volmondig "Ja", maar of het in praktijk ook zo zou zijn. Slechts een vraag, een onbeantwoorde vraag.

Alyss stond een beetje verloren op het plein om zich heen te kijken. Haar sociale zusje Noa was al naar haar vriendinnen gerend. Die Alyss dus niet had. Beter was ze gewoon naar het bos gegaan, dat had ze tenminste wat nuttigs kunnen doen. Ze bleef toch nog maar even, want eigenlijk was ze wel een beetje nieuwsgierig, en wie weet wat er nog ging gebeuren.

Ai had ervan gehoord en wilde er maar al te graag heen. Vandaar dat ze dat ook gedaan had. Hoewel ze haar mantel om had, had ze haar kap wel afgedaan. Het maakte haar niet veel uit dat mensen haar rode ogen zagen. Ze schaamde zich er al een stuk minder voor. Ai keek rond, een lieve glimlach lag op haar lippen maar natuurlijk was ze wel weerbaar tegen dingen, je moest niet gaan denken dat ze een zwakkeling was.

Ook Nick was op het plein verschenen. Als aanhanger van Kehinde Mass moest hij er natuurlijk bij zijn. Zijn blik schoot langs de menigte die vrolijk en vol enthousiasme keken. Met zijn kromzwaarden op zijn rug voelde hij zich veilig. Hij mengde zich tussen de personen waar hij net nog recht tegenaan keek. "Alejo!" hoorde hij in de verte. Zoekend keek hij om zich heen, maar tussen de menigte was het lastig om iemand te vinden. Er trok iemand aan zijn mouw en zijn ogen vonden al snel zijn jongste zusje. Een lieflijk meisje met blonde krullen en een zachtroze jurkje aan. "Kom snel mee naar moeder." Op Nick zijn gezicht verscheen een oprechte glimlach. Hij pakte haar hand vast, die zij aan nam met een harde greep. Precies zoals je dat doet bij iemand die je nooit meer los wilt laten.

Noah besliste dat er niets te doen was, in elk geval nù niets te doen. Nu ja, dan was dat maar zo. Hij haalde de armzalige, zelf in elkaar geknutselde -En dat "Geknutselde" kon je zeer letterlijk nemen- katapult boven, viste enkele steentjes van de grond. Als zijn bedoelingen nu niet duidelijk waren, had je nog minder hersens dan hij. Maar hij wou er op dit moment geen mensen blind mee maken. Gewoon wat in het rond met de steentjes schieten. Nu waren er nog niet geweldig veel, dus een probleem zag hij niet. Hij schoot er eentje af, en nog eentje. Eigenlijk was hij niet geweldig goed in mikken, maar oefening zou kunst baren? Nu ja, in elk geval hoopte hij dat, want hij merkte echt wel dat enkele steentjes zo af en toe iemand op een haartje na raakten. Tja.

Het werd steeds drukker op het plein en de mensen gingen wat dichter op elkaar staan. Alyss ging iets meer aan de rand van het plein staan. Ze was net aan het nadenken of ze misschien weg kon sluipen toen ze iets voelde bij haar been, een steentje. Ze keek naar de richting waar het steentje vandaan kwam. Er stond een jongen, of beter gezegd, jongetje. Ze pakte het steentje op en gooide het terug. Haar zomaar bekogelen, dat liet ze niet over zich heen komen.

Nick voelde opeens een klap tegen de achterkant van zijn hoofd. Als een reflex trok hij zijn hand, waarmee hij zijn zusje vasthield, los en ging daarmee over zijn haar. Iets wat zeer aan het kleven was, gleed over de toppen van zijn vingers. Zijn hand nam hij zo snel als het kon terug en met een verdwaasde uitdrukking op zijn gezicht keek hij erna. Rood. Het was niets minder dan bloed. Dit alles had zich in een soort slowmotion afgespeeld, alsof tijd niet meer speelde. Als vanzelf trok hij zijn kromzwaarden en keek met een kritische blik door de menigte. Zijn blik vond een slanke, eerder magere, jongen met grote donkere ogen. Zijn eigen ogen knepen zich tot spleetjes en zijn wenkbrauwen ging ie wat omlaag.

Noah voelde zich een klein beetje bekeken. Het waren er maar twee, hoor. Hij had minstens zeven steentjes afgeschoten. Dus? Er was geen enkel probleem. Bovendien was er geen vredesbewaker -Voor zover Noah dat wist in elk geval, eigenlijk had hij nooit door wie dat waren-, dus er was nog minder aan het handje. Misschien zou er nog een preek komen van "Dat moet je nooit meer doen, hoor, dat is zeer gevaarlijk! Ik kon wel dood zijn!", maar dat viel te overleven. Je ging niet dood van steentjes.

De jongen was nog niet zo heel erg oud en het leek hem niet te boeien dat hij zo net een Vredebewaker had geraakt. Nick deed zijn kromzwaarden weer terug naar waar ze de hele dag al zaten. Heel even keek hij achterom naar zijn zusje. Met bange ogen keek ze hem aan. Hij boog zich naar haar toe. "Ga maar naar mama, ik kom zo." Ze rende weg en hij wendde zich weer tot de jongen met het warrige haar. "Hoe heet je?" Hij had geen zin om de jongen een excuses af te dwingen, dat was toch nergens voor nodig. De jongen zal er al niet al te best uit. Door zijn kleren had Nick het idee gekregen dat hij een armoedzaaier was. Misschien wel een puppy die zijn moeder kwijt was. Ja, daar leek het op.

Alyss wreef over de plek op haar been. Het had best pijn gedaan, maar veel deed ze er niet op uit. Een jongen met donker haar en kromzwaarden keek ook naar 'de aanvaller' -ze voelde zelf ook wel aan dat dat eigenlijk geen goede benaming was- en leek erg aangevallen. Ze haalde haar schouders op en stak haar handen in haar zakken. Het zal ook allemaal wel.

'Noah,'Antwoordde Noah. kijk, dat was nu een zeer logische zin. Maar goed. De jongen/man -Noah was sowieso niet geweldig in leeftijden schatten- was duidelijk ouder -Helaas ook langer- en langer. Nu ja, Noah was sowieso een iel joch. Een bedreiging kon hij nu niet bepaald vormen. Dus, waarom zou hij bang moeten zijn? Waarschijnlijk dezelfde preek als altijd alvorens hij weer kon gaan. Dit was een typische Noahïsche gedachte; Ach, wat boeit het? Hij zou het wel overleven.

Een meisje dat kennelijk ook door een steentje was geraakt, haalde haar schouders op. Ze trok het dus niet zo aan zoals Nick deed. Hij was niet kwaad of iets dergelijks, maar hij had zich wel even aangevallen gevoeld. Misschien moest dat ook wel als Vredebewaker, op je hoede zijn. Je wist nooit wat mensen gingen doen en als ze je kende als Alejo, dan kon dat goed of kwaad zijn. Sommigen konden de Vredebewakers niet uitstaan en van Mass had hij altijd geleerd om de vijand te boven te blijven. "Noah.." kwam er als een zacht gemompel uit zijn mond. "Waarom schiet je met steentjes?"

"Waarom schiet je met steentjes?", had de jongen met de kromzwaarden gevraagd. Hij bleek een Vredesbewaker te zijn. Op de een of andere manier verbaasde dat haar niet. "Dat wil ik ook wel is weten", zei ze, en ze liep naar hen toe. Misschien moest ze zich er niet mee bemoeien, maar ze was toch een beetje nieuwsgierig. Misschien kwam het ook wel een beetje door het feit dat het bruinharige jongetje er zo kwetsbaar uitzag.

De blauw-grijsachtige ogen van Owl keken nieuwsgierig rond zich heen en aanschouwde de drukte. De hele mensenmassa liep wat verwilderd door elkaar heen, maar alsnog kon Owl zich wel een weg banen tussen al dat volk. Haar broer hier ergens tussen met haar kleine zusje in zijn armen.. Enkel moest zij nog zien te weten waar. Met haar rechterhand rond haar linker-opperarm liep ze langzaam over het marktplein heen, een beetje onopvallend tussen al die grote mensen hier. Haar ogen vielen op twee mensen die rond een kleine jongen stonden; zou deze jongeheer iets hebben gedaan wat niet mocht waardoor ze zo opstandig waren? Owl zuchtte eventjes en zocht weer verder naar de rest van haar gezin.

Waarom? Kijk, waarom dacht iedereen dat Noah filosoof was? Hij dacht echt niet na over de zin van dingen. Waarom vroeg hij dat, eigenlijk? En dan die ander. Waarom wou iedereen dat weten? Waarom liep hij rond met kromzwaarden, en de ander met wist hij veel wat. In elk geval met iets. 'Zomaar.' Het pérfecte antwoord als je geen zin had om te vertellen dat je je verveelde en dan maar dat bovenhaalde.

"Zomaar", had het jongetje gezegd. Blijkbaar had hij geen zin om te praten. Prima. Fine with me. Alyss knikte en liep weg. Ze duwde nog wat mensen opzij, deels om haar woede af te reageren die plots was komen opzetten, en deels omdat ze daar gewoon zin in had. Af en toe keken ze haar boos aan maar dat kon haar toch niks schelen. Moesten ze maar niet in de weg lopen.

"Okee, je wilt het dus niet uitleggen. Prima, maar kijk voortaan uit in welke richting je dingen schiet. Voordat je in de problemen komt." Nick was vandaag vriendelijker dan in de afgelopen twee maanden. Tegen vreemden in ieder geval. Maar dat was misschien ook wel zijn taak als Vredebewaker, om ook anderen op hun gedrag te wijzen. En dat hoefde eigenlijk helemaal niet met een dreigende stem. Dat kon ook gewoon normaal, rustig en beleefd. Hadden zijn ouders hem toch nog iets bijgebracht in zijn opvoeding. Het meisje dat ook wat had gezegd, was kwaad weggelopen. Hij trok zijn ene wenkbrauw op, maar liet het vervolgens weer rusten.

Ze ging op een bankje zitten en keek om zich heen. Ze dacht even na over waarom ze nou net zo boos was geworden. Het was zomaar op komen zetten. Alweer. Ze moest het toch beter onder controle krijgen. Straks vermoorde ze nog iemand in een opwelling. Ze stond weer op en liep een stukje, wat steeds moeilijker ging omdat het steeds drukker werd op het plein.

Nee, Noah wou het inderdaad niet uitleggen. Hoe raadde hij het? In elk geval klonk de praat van hem alsof hij een vredesbewaker was. Oh, ook leuk. Had hij een steentje tegen een vredesbewaker geschoten. Kon het nog slimmer? Tuurlijk, Noah, schiet er maar eens eentje tegen een Anxioon. Oh ja. Daar kwam hij waarschijnlijk geeneens levend mee weg. Meestal waren ze nogal lichtgeraakt, had Noah ondervonden. 'Oké,'Antwoordde Noah. Zijn voorspelling was ook nog eens uitgekomen.

Noah was kortaf en dat vond Nick prima. Zo was hij over het algemeen ook en zo hoefde hij ook geen nieuw persoon te leren kennen. "Dan wens ik je nog een prettige avond." Hij keek naar links of hij zijn familie ergens zag staan, maar tevergeefs zag hij alleen maar onbekenden. Waarom kon hij nu niet met een goed boek in zijn warme huis zitten. Met niemand om hem heen, alleen het spectaculaire verhaal.