Het park

Het rustieke park vol met bomen maakt een zachte indruk door de prachtige inrichting. Als je er een paar uur zit, word je wel een beetje gek van al het groen, maar het is het waard. Trouwens, het park is een perfecte plek om een aanval op een andere groep te plannen, aangezien er bijna nooit iemand is. Leef je uit, knuffel een boom of doe iets anders wat je anders nooit zou doen; er is toch niemand.

Regels;
Max. 2 personen.
Vechten is officieel niet toegestaan, maar als je je slachtoffer achter een boom sleept, zal niemand het merken.

Michael zat op een bankje in het park. Het was één van de zeldzame momenten dat hij niet rookte. Al had hij wel de neiging om een sigaret tevoorschijn te halen. Hij zuchtte, keek naar wat er om hem heen gebeurde. Maar het leek niet heel boeiend te zijn. Hij vond wat er in het park gebeurde niet belangrijk. Het was maar een park, niks bijzonders. Hij wist ook eigenlijk niet waarom hij in het park was. Een tweede zucht verliet zijn mond, zijn hand ging naar zijn broekzak, haalde een pakje sigaretten en een aansteker tevoorschijn. Hij haalde een sigaret uit het pakje, stak die in zijn mond en propte het pakje weer in zijn broekzak. Daarna opende hij de aansteker, liet hij een vlammetje verschijnen die het tabak in de sigaret liet gloeien. Hij klapte de aansteker dicht en stopte 'm weer terug.

Cecilia liep met haar viool in diens kist het park in. Ze wilde in alle rust aan haar nieuwe lied werken en kreeg inspiratie van de groene wereld in het park. Cecilia trok de rode stropdas om haar nek goed en zocht een rustig plekje uit om te oefenen. Een houten bankje onder een elegante eik leek haar geschikt. Het was redelijk fris, maar dat had haar er niet van weerhouden een kort broekje van spijkerstof aan te trekken. Ze hield van korte broekjes en kon wel tegen een beetje kou. Haar witte overhemd bood ook niet echt veel bescherming tegen de frisse wind. Cecilia negeerde het en haalde voorzichtig de prachtige, houten viool uit de kist. Ze pakte de strijkstok, concentreerde zich en begon te spelen. Elk liedje dat Cecilia maakte had een verhaal. En hoewel ze meestal vrolijk waren, deze keer had ze gekozen voor een tragedie. Ze koos haar tonen zo uit dat het lied de eenzaamheid van een wees beschreef. Ze sloot haar ogen, glimlachte en zong de tonen erbij. Het lied had geen tekst, maar de zacht gezongen, van toon variërende "Na's" klonken prachtig bij de klaaglijke uithalen van de viool.