Het verlaten park

Het park ligt bijna tegen de muur. Ver weg van de drukte van de stad en het volk. Vroeger moest het ene prachtig park zijn geweest, je ziet het aan de prachtige details die op sommige banken nog te vinden zijn, als ze niet bedekt zijn onder een dikke laag klimop. Want de tand des tijds was niet erg mild voor dit park. Er ligt hier erg veel mos en klimop, banken bedekt onder die laag groen maar vooral, de ingang is erg moeilijk vindbaar geworden. Daardoor is er hier niemand. Je kan er alleen naartoe gaan als je precies, precies weet waar te zoeken. Als je houdt van zwerven door de bossen zal je misschien al gebotst zijn op de ijzeren hekken. Maar dan moet je wel vaardig genoeg zijn om erover te klimmen want die hekken krijg je niet meer open.

Regels: Net zoals in de meeste parken is vechten verboden, maar hallo, er is hier niemand die het ziet, dus ga je gang. Er is geen maximum aan personen, maar aangezien niet veel mensen het hier weten zijn, zal er hier toch niet veel volk zijn.

Ze was op zoek naar de uitgang, maar in plaats daarvan stootte ze op een grote ijzeren poort. 'Vreemd, die heb ik hier nog nooit gezien." Waarschijnlijk was ze door dat verpest-liedje de andere kant op gegaan, want dit deel van de stad kende Lizz nog niet. Je zou denken dat dat komt doordat ze nieuw is, maar doordat ze al die jaren nieuwe steden binnenkomt en moet leren kennen kent ze de kneepjes van het vak al. Hoe je best onthoudt welke straten waar zijn. Hoe je het best op verkenning gaat, naar links of rechts bij een onbekend steegje. Ze heeft het systeem nu toch wel al door. Ze ging met haar vinger over het ijzer met de afgeschilferde groene verf. Zachtjes ademde ze in. Die geur. Het rook net als thuis. Wanneer Lizz van school kwam, was ze altijd te laat omdat ze elke avond nog een snoepje voor Miraa, haar kleine zusje, ging gaan kopen. Om sneller te zijn ging ze dan via achterstraatjes naar huis en kwam binnen via een grote ijzeren poort, met groene afschilfderde verf, die uitkwam op de reusachtige tuin vol met rozen, madeliefjes en nog veel meer van de buurvrouw. Dan gewoon onder de haag door en ziezo. Thuis. Even rammelde ze met de poort om te zien of hij wel stevig genoeg was en daarna klom ze even behendig als vroeger over de poort. Ze hoorde iets. Geritsel in de struiken. "Is daar iemand?"

Ze mocht niets riskeren, want momenteel stond ze niet echt op een goed blaadje bij de inwoners. Snel en behendig als ze was klom ze in een boom, waar ze bleef zitten, kijkend om te zien of er geen gevaar was. Ze plofte neer op een dikke tak en haar gezicht vergrijsde. Ze was somber, dit deed haar denken aan de jaren dat ze wanhopig op de vlucht was voor haar respectloze oom. Hoe vaak heeft ze wel niet in een boom zitten kijken of er geen gevaar was. Hoe vaak heeft ze niet in bomen geslapen, omdat het veiliger was, voor het geval dat. Het voelde net als toen. Ze weet nog dat er op een dag een klein meisje, ze schat een jaar of 5, voorbij de boom liep waar zij in zat. Lizz was naar beneden op haar gesprongen, omdat ze dacht dat het haar oom was, of met een beetje geluk haar avondmaal. Maar nee, het was een meisje. Een doodsbang meisje. Ze keek recht in haar ogen en zag een angst die ze nog nooit zag. Ze dacht direct aan haar zusje. Geschrokken strompelde ze achteruit terwijl het doodsbang meisje wegliep, die struikelde en keek nog één keer met die doodsbange blik recht in de ogen van Lizz. Nee, die blik zou ze nooit vergeten. Lizz begon zachtjes te snikken, goh wat was dat lang geleden. IK WIL NIET MEER DAT MENSEN BANG ZIJN VAN MIJ! Riep ze zo luid ze kon. Snikkend legde ze haar neer op een grote tak. "ik wil het niet meer." fluisterde ze zachtjes door haar tranen heen...

Dariana schrok op. Ze hoorde iemand mompelen. Dit klopt niet. Er hoort hier niemand te komen. Dit was de plek waar Daria altijd naartoe kwam. Als ze alleen wou zijn of gewoon, om te ontspannen. Omdat ze wist dat er hier niemand anders zou zijn. Tot nu, dus. Ze stond op van de helft van het bankje dat er nog stond en veegde met haar hand even het mos af haar broek. "Zo." zei ze. Ze voelde haar hand naar opzij glijden, hij omklemde de dolk. Goed, dacht Dariana. Ze liep in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Maar dat kwam juist uit het deel met de vele bomen. Dariana zuchtte. Hoe moest ze hier de bron van het geluid vinden? Maar juist op dat moment hoorde ze gesnik. Het kwam úit een van de bomen. Dariana tuurde naar boven, maar zag niets. Ze wandelde wat verder terwijl ze naar boven bleef staren, tot haar nek pijn deed.

Lizz speelde het moment van vroeger met het meisje keer op keer af in haar hoof. Ze klom in de boom en hoorde iets beneden, dat was het moment geweest dat ze naar... maar... wacht? Hoorde ze nu echt iets? Ze probeerde naar beneden te kijken, maar door de tranen waren haar ogen zo wazig en troebel dat ze alleen vlekken zag. Ze leunde alsmaar meer naar voren tot BAM! Lekker schaamtelijk lag ze daar op de grond. "Pfft...." pufte ze even, totaal geen zin in weer opstaan. Ze bleef daar zo effe liggen tot ze achter haar iemand hoorde kuchen. "Uhum." Langzaam rolde ze op haar rug en keek naar boven, recht in haar ogen.

Plotseling viel er een rood-achtig iets uit de lucht. Letterlijk. Het duivelsmeisje viel voor Dariana's voeten. Ze besloot niet weg te rennen of te gaan huilen. Woehoe. Het meisje op de grond besloot dat ze daar goed lach. "Uhum." Dariana kuchtte. Het meisje draaide zich om en keek in haar ogen. "Jij weer." zei Dariana alsof ze dat nog niet door had. "Ja." zei het meisje zacht.

"Jij weer" had Daria kil en emotieloos gezegd. Niet dat ze haar dat kwalijk kon nemen, maar ze was net uit een boom gevallen, ze had een totaal andere reactie verwacht. Dariana keek strak in de ogen van Lizz met zo een gezicht van: "Je meent het toch niet dat je mij overal gaat lastigvallen?!" Lizz keek doodserieus terug.
Ze hield het niet meer, ze barstte uit in lachen, rolde over de grond omdat ze niet meer kon, haar kaken en buik deden pijn van het vele lachen en de tranen stroomden over haar gezicht. Ze kon niet meer stoppen. Het was gewoon alles, van het uit de boom vallen tot het serieuze staren. lizz was niet zo, maar toch zou ze daar normaal niet mee moeten lachen. Het was gewoon, ze vond het zo raar, ze waren nu toch alleen, en ze had alles toch verpest. En na al die jaren voelde het best goed om nog eens de slappe lach te hebben. Toen ze een beetje bekomen was durfde ze Dariana weer aan te kijken, maar wanneer die nog altijd even serieus stond toe te kijken, schoot ze weer hopeloos in de lach. -Komaan! We zijn nog maar kinderen! We moeten overdag al serieus genoeg zijn!- dacht ze tijdens het lachen. Wel... Blijkbaar kon die zuurpruim er niet mee lachen. Of.. Zag Lizz daar nu een lichte fonkeling in haar ogen? En ging haar rechtermondhoek nu wat omhoog?

Het kind barstte in lachen uit. Secondenlang staarde Dariana haar gewoon aan. What the, dacht ze. Daria snapte de grap niet. Maar eerlijk gezegd was het wel grappig, een meisje valt uit de boom, staart serieus terug, valt terug op de grond van het lachen. Dariana schudde lachend haar hoofd. Uit lachend, om precies te zijn. "Doet je hoofd pijn of zo?" vroeg Dariana als ze haar gezicht terug in de plooi had gekregen. Het meisje stopte met lachen en keek naar haar. Toen draaide ze zich om en lachte gewoon voor zich uit. Gewoon, weeral. Het werd Dariana beu. Ze snapte de grap niet, en dat haatte ze. Dan dacht ze altijd dat het over haar ging. "Argh, rot op." zegt Dariana en ze draait zich om. Ze wandelt het dichtbegroeide deel uit en zet haar gewoon weer op het bankje. Baf, dacht ze.

Aiai, dacht Lizz bij zichzelf, gaat ze nu weer de zure pruim uithangen? Strompelend trok ze zichzelf recht en wandelde lomp naar het bankje. Onvoorzichtig plofte ze naast Dariana. Minuten was het stil. Allebei staarden ze voor zich uit, Lizz met een licht dwaas glimlachende blik, Daria met een strenge, ijzige blik.
"We zijn nog maar kinderen." zei Lizz plots.
"Uhu." mompelde Daria om duidelijk te maken dat ze het verstond, ja, ze verstond Lizz helemaal. Met die ene simpele zin, waar een hele betekenis achter school.
"Zeg, jij hebt wel lef hé!" begon ze plots tegen Daria.
"Het voelt wel goed, dat er iemand niet bang van me is, me een soort van tweede kans geeft, ook al ken je mijn verleden." en met haar warmste glimlach lachte ze zo lief als ze kon naar Daria.

Euh, ja, duh? We zijn nog kinderen, dacht Dariana. Officieel. Maar in het echt ben ik veel te snel volwassen geworden.
Plotseling begon het meisje te praten. "Jij hebt wel lef, hé" zei ze. Dariana keek haar vreemd aan. Toen begon ze over Dariana die niet bang was voor haar. Leek dat dan zo? Daria deed in haar broek voor het meisje met de rode mantel. Maar dat ging ze niet laten merken. Gewoon doen alsof ze niet bang was van een meisje dat hallucineert en haar hele familie heeft uitgemoord en nu op de vlucht is. Maar ze was niet bang. Oh, nee. Het meisje lachte naar haar. "Ik weet niet wat ik er nu eigenlijk van moet denken." zei Dariana gewoon volkomen eerlijk.

"Niets." antwoordde Lizzaai simpel, maar eerlijk. En wanneer ze weer die niet begrijpende blik van Daria zag, begon ze weer te lachen, al lette ze er nu wel op dat ze zich wat inhield. "Sorry, maar je moet echt niet bang zijn van mij... Het is al jaren geleden dat ik iemand heb vermoord!" op het moment dat ze het zei besefte ze hoe fout dat klonk. "Sorry, zo bedoelde ik het niet." maar wanneer ze dacht dat Daria van angst gillend zou weglopen, begon zij te luid te lachen. En deze keer was het Lizz die daar onverslagen, met een dwaze verbaasde blik op het bankje zat, niet goed wetend hoe ze hierop zou moeten reageren. Door al die jaren heen had ze geen enkele keer zo een lange conversatie als deze gehad, en al zeker niet zo een rare.
Plots werd ze heel somber, ze zag, omdat ze vooral lichaamstaal begreep, dat er achter die lach een grote angst verscholen was, een onderdrukte angst. Voor haar.

Al even geleden dat je iemand gedood hebt? "HAHA!" Dariana barstte in lachen uit. Wist dat meisje niet hoe raar dat dat klonk? Raar-grappig. Maar aan de andere kan was het ook raar-eng. Ze zat hier op een bankje. In een verlaten park. Met een meisje. Een moordenaar. Subtiel schoof Daria een beetje op om meer afstand tussen haar en Roodkapje te creëren. Dariana draaide lachend haar hoofd naar het meisje, dat er nu toch maar somber, nee, niet somber, verdwaasd, bij zat. "Je hebt nog steeds je naam niet gezegd. Mensen verzínnen nu namen. Namen die je een reputatie geven." Dariana trok haar wenkbrauw op. Ze ging geen voorbeeldjes geven, er waren enkele die nog meevielen. "Roodkapje", zelfs "Zwervertje" viel nog goed mee. Maar er waren hardere, veel hardere bijnamen die deze moordenaarster had gekregen.

Die bijnamen kunnen me niets schelen. Het doet me niets. Dacht ze.
"Mijn naam doet er niet toe, noem me hoe je wil." zei ze weer hard, herinnerd aan de realiteit. "Trouwens, dat jij mijn naam weet zal niets veranderen aan het feit dat mensen mij het monster noemen, dat mensen geruchten verspreiden dat ik 's nachts al hele dorpen heb uitgemoord, dat sommigen in de morgen nog een druppeltje bloed aan mijn mondhoek zagen" Beschuldigend keek ze recht in de ogen van Daria,... En zag dat het waar was. "Sorry." zei ze vlug, schuldig dat ze zo deed tegen waarschijnlijk de enige persoon in dit hele stadje dat juist niets erg over haar zei in het openbaar. Lizz voelde haar zo schuldig en liet haar hoofd naar beneden hangen. Met halfgesloten ogen staarde ze naar haar voeten. "Ik snap al waarom je telkens wat verder gaat zitten. Dariana schrok op, ze voelde haar... Betrapt. Betrapt dacht Lizz, dat was het juiste woord. Waarschijnlijk, logisch, was ze erg geschrokken van die reactie. "Zoals je al hebt opgemerkt praat ik niet zo veel, toch niet tegen mensen die ik niet vertrouw." ik vertrouw jou, dacht ze. "Maar ik zie alles, ik begrijp alles. Elke beweging die je maakt met je handen, voeten, de stappen die je zet, wat je bedoelt met een glimlach. Wat je denkt kan ik zien aan je mond, ogen,wenkbrauwen. " Plots, een steek in haar linkerzijde, alsof iemand met een stok er in slaat. Naar adem happend valt ze van de bank. Het voelde aan alsof iemand van binnenuit heel haar maag samentrekt. Ze kan niet meer ademen, probeert tevergeefs, kan niet meer spreken. "Help." perst ze er nog uit, met een samengeknepen gefluister.