Het kleine veldje langs de muur

Met een paar woeste stappen was Fibonacci bij het meisje, en keek haar een seconde lang woedend aan. 'Het betekent niets,' herhaalde ze nog eens, duidelijk ondanks haar razernij. Daarna haalde ze met vlakke hand uit naar de wang van het meisje, wachtend om het "Pets!"-geluid te horen dat ze nu niet voor de eerste, maar voor de zoveelste keer te horen zou krijgen.

Elea voelde een pijn op haar wang, niet al te hard, maar toch voelde ze wat. Ze was zojuist geslagen. Haar hand ging naar haar mes, maar ze besloot het niet te pakken. 'Ik heb wel iets anders aan mijn hoofd. En ik heb ook wel iets beters te doen dan hier met jou staan bekvechten om een veldje. Het is simpel, meisje,' ze stopte even om adem te halen, 'jij gaat aan de ene kant zitten, en ik aan de andere kant. En dan ga je door met... wat je dan ook aan het doen was.' Elea wist dat haar stemming ieder moment kon omslaan en dat ze dan niet voor de gevolgen in zou staan, en ze had er geen zin in. Ze moest hier weg.

'Nee, jij gaat hier weg en ik heb het hele veldje voor me alleen. Zo gaan we het doen, kleintje,' sprak Fibonacci het meisje tegen. Ze zou nog agressiever worden als ze dit meisje nog langer zou zien, ze zou nog véél woedender worden dan ze nu al was. Fibonacci was "gezegend" met een enorme boosheidscapaciteit, en al die ruimte gebruikte ze ook.

Ze hoorde de woede in de stem van het meisje, maar besloot niet weg te gaan. Ze zou dolgraag willen. Ze kon het niet, ze was veel te koppig, ze MOEST blijven. Ze liet zich niet de les lezen door iemand die ze niet eens kende. Elea voelde dat het nu genoeg was. Ze duwde het meisje aan de kant. 'Omdat jij het wil zeker? Weet je, ik had geen zin om hier om te vechten. We hadden dit ook gewoon kunnen oplossen,' ze bad snel in haar hoofd tot Mars, God van de oorlog, 'maar als jij dat niet wilt.'

Dit leek Fibonacci een geschikt moment om haar mes te trekken. 'Nee, dat wil ik inderdaad niet. Doe mij maar een glansrijke overwinning van dit kleine, schattige meisje voor me dat probeert stoer te zijn,' antwoordde ze met een stem die droop van de spot. Dat, spot, was Fibonacci's beste vriend. Of eigenlijk haar tweede beste vriend. Tihu was toch echt wel haar eerste. Gelukkig, had ze ook nog een menselijke vriend.

'Goed,' wierp Elea tegen. Ze wist heus wel dat ze klein was, dat dat iedere keer opgemerkt moest worden was een tweede. 'Ik zou graag jouw arrogante gezicht willen zien wanneer je beseft dat je niet de enige in de wereld bent,' een snelle beweging volgde en Elea trok haar mes. Zachtjes streek ze langs het goed geslepen ding. Ze lachte, nu geen met medelijden gemengde glimlach, maar een totaal andere glimlach...

Fibonacci lachte vreugdeloos en spottend. 'Oh, dat weet ik heus wel,' merkte ze op, 'maar ik weet ook dat ik niet met iedereen die hier op de wereld rondloopt rekening hoef te houden.' Ze keek het meisje even aan en grijnsde toen. 'Weet je, ik ga mijn tijd niet eens aan een dwergje verspillen,' zei ze terwijl ze zich omdraaide.

Elea rolde met haar ogen. 'Dat vertelde ik je een uur geleden al,' ze zuchtte overdreven. 'Je kunt gerust weglopen, maar ik had je dat liever toen zien doen, nu heb ik al een groot deel van mijn kostbare tijd verspild.' Ze streelde het mes nog eens. Wel jammer dat ze het nu niet kon gebruiken.

Fibonacci grijnsde nog steeds, ook al kon het meisje dat niet meer zien. 'Toen luisterde ik niet,' riep ze achterom, geheel naar de waarheid. Fibonacci wilde niets doen dat haar opgelegd werd door anderen, ze wilde zelf beslissen wat ze deed. Mensen irriteren, teleurstellen, boos maken. Anderen problemen bezorgen en dan wegwezen. Zij was de superieure pester in dit geval, Fibonacci Lesquirte. Niemand anders.

'Fijn!' riep Elea. Ze ging zitten op de grond. Mokken. Daar was ze goed in, boos zijn. Eigenlijk was het zo slecht nog niet: ze had nu in ieder geval min of meer het veldje. Ze borg haar mes weer op. Dat had ze nu even niet over, dacht ze. Jeetje, was dit nu zoveel moeite nodig? Met haar ogen volgde ze de bewegingen van het meisje. Geen seconde verloor ze haar uit het oog...