De waterpomp.

Op een plein in het westelijke deel van de stad staat precies in het midden een waterpomp. De pomp wordt gebruikt om dit deel van de stad van water te voorzien en er zijn dan ook aardig wat mensen op een mooie, en vooral warme dag. Ook staan er, mede omdat er altijd zoveel mensen zijn, straatartiesten. Levende standbeelden, dansers, zangers, muziekspelers, je kan het zo gek niet bedenken. Het wordt ook een beetje gebruikt als een roddelplek voor huismoeders die in hun vele vrije tijd toch niet veel beters te doen hebben.

Regels ; Heel agressief vechten of mensen vermoorden mag niet, er zijn te veel mensen. Roddelen en meningsverschillen met kleine gevechten zijn echter aan de orde van de dag.

Owl liep over het plein heen en liet haar ogen eens glijden over wat muziekspelers en wat dansers die er stonden om zelf wat bij te verdienen. Het was een mooie gave zoiets, het vermaken van anderen, vooral als je het dan ook nog kon ook en er geld voor kreeg. Owl bleef een tijdje staan luisteren terwijl er een glimlach rond haar lippen begon te spelen. De mensen die muziek aan het maken waren, mensen die wat op trommels aan het slaan waren en een heel speels en aantrekkelijk ritme aannamen hadden er zelf ook veel plezier in.

Alyss was eindelijk aangekomen op het plein. Ze had dorst gekregen en liep naar de pomp toe. Er stond een enorme rij, geen wonder, het was een hete dag. Dan maar even wachten. Ze ging op een bankje zitten tegenover een meisje die op een blokfluit speelde. Het klonk heel mooi en een tikkeltje hypnotiserend. Ze haalde wat geld uit haar zak en gooide het in bakje dat voor het meisje lag. Het meisje knikte dankbaar. Ik glimlachte en stond op. De rij was inmiddels korter geworden en ze ging in de rij staan, en keek een beetje onverschillig heen en weer.

Owl draaide even haar hoofd over haar schouder heen zodat ze de wachtrij aan de pomp kon aanschouwen en zuchtte eens diep. Ze hadden wel gelijk hoor, een pomp waarvan je water kon drinken en dan op zo'n snikhete dag was zeker niet mis, dus waarom zou je de kans laten liggen om er eens een slokje van te nemen? Haar ogen dwaalde weer af naar de trommelaars en alsnog gaf ze een van haar centjes die ze overhad voor vandaag aan de mensen. Ze knikte beleefd en hierbij knikte Owl ook beleefd terug. Vervolgens ging ze ook aanschuiven aan de pomp omdat ze dorst had gekregen en wachtte geduldig haar beurt af.

De rij was inmiddels geslonken en er stond nog één iemand voor Alyss die er wel opvallend lang over deed om water te halen. Het was een klein meisje die haar een beetje aan haar zusje deed denken. "Moet ik je helpen", vroeg Alyss, misschien iets norser dan bedoeld. Het meisje deinsde even achteruit. "Nee, nee, dat hoeft niet hoor", zei ze. Alyss knikte en draaide zich weer om naar de muzikanten.

Cecilia liep met haar gebruikelijke tevreden glimlach over het plein. Het kleine groepje vrouwen dat aan het roddelen was keek meteen op. Ze dribbelden op haar af en overlaadden haar met complimenten over haar optreden van gisteren. Cecilia bloosde lichtjes maar liet het over haar heen komen. Het voelde fijn om veel mensen te kennen. Toen ze in haar hoofd de namen van de vrouwen probeerde te vinden kwam ze tot de ontdekking dat ze die allemaal nog wist. Een van de moeders zag jammer genoeg dat Cecilia haar viool bijhad. De koffer hing losjes over haar rug. Meteen moedigden ze haar aan om te spelen. Hier had Cecilia geen problemen mee, ze vond het heerlijk om mensen te vermaken. Snel maar toch voorzichtig haalde ze haar viool uit diens koffer. Ze pakte haar strijkstok, zette het uiteinde van de viool in haar nek, concentreerde zich en begon te spelen. Deze keer koos ze voor een vrolijk liedje, waar ze zoals gewoonlijk bij zong. Ze zong zó dat de klank van haar stem precies paste bij de noten die ze speelde op de viool.

Het lied van een vogel, die vrij was en aan niets of niemand verbonden was. Dat was het eerste waar Alyss aan dacht toen ze het prachtige lied hoorde dat gespeeld en gezongen werd. Ze keek op en zag het meisje die het lied speelde. Het was geweldig om aan te horen, en Alyss stapte uit de rij en ging bij het groepje mensen staan die aan het luisteren was. Ze deed haar ogen dicht en het voelde net als in het bos, heerlijk vrij.

Het moeilijkste stuk. Cecilia concentreerde zich en speelde de trillers soepel terwijl ze een lange uithaal maakte met haar stem. Ze had haar ogen ondertussen gesloten omdat ze zo beter kon spelen. Langzaam kwam ze bij het einde aan. Toen ze de laatste noot had gespeeld opende ze langzaam haar grijsblauwe ogen en glimlachte ze.

Alyss deed haar ogen weer open nadat het wonderbaarlijke lied was afgelopen. Ze keek recht in de ogen van het meisje en deinsde even achteruit, een instictieve reactie. Ze zuchtte even en ging op het bankje zitten dat vlakbij stond. "Jij kan echt heel mooi spelen", zei ze zachtjes, zodat alleen het meisje het kon horen.

Cecilia ontving het applaus met een bescheiden glimlachje maar ving toen de gefluisterde woorden op die tot haar gericht waren. Ze draaide zich om en staarde meteen in de ogen van een meisje dat op een bankje zat. Cecilia liep naar haar toe en ging naast haar zitten. "Bedankt.", zei ze rustig. De kick van een juichend applaus voelde ze nog steeds, dus het was verrassend dat ze haar stem zo rustig kon houden. Op de een of andere manier betekenden de gefluisterde woorden van het meisje meer voor haar dan de complimenten die ze dagelijks kreeg. Gelukkig was Cecilia geen arrogant meisje, een enorm ego had ze dus niet. Ze bekeek het meisje eens goed.

Alyss zat er een beetje verloren bij. De joelende menigte begon nu langzaam weg te gaan en het werd steeds rustiger. Ze ging met haar benen over elkaar zitten en merkte dat ze werd bekeken door het meisje. Alyss keek haar nog is goed aan en zag dat ze hele mooie ogen had. Ze rilde even, ze had nog steeds haar dunne zomerjas aan.

Cecilia zag dat het meisje het koud had. Ze deed instinctief haar jas uit en legde hem over de schouders van het meisje en glimlachte vriendelijk naar haar. De wind gleed meteen door de openingen in Cecilia's blouse, maar ze kon ertegen. Toen ze op haar horloge keek zag ze dat Janice waarschijnlijk op haar zat te wachten. Ze beet even op haar lip. Moest ze dit meisje hier zomaar achterlaten? Waarschijnlijk zou ze zich wel redden, maar Cecilia zag er enorm tegenop.

Het meisje legde haar jas over Alyss heen, en keek haar met vriendelijke ogen aan. "Dankjewel", zei Alyss. "Krijg je het zelf zo niet koud?", vroeg ze nog snel daarna. Ze zag dat het meisje op haar horloge keek. "Je mag best gaan hoor, ik wil je jas later wel terugbrengen?", vroeg Alyss voorzichtig. Ze wilde niet dat het meisje op haar zou moeten wachten.

Cecilia schudde haar hoofd en staarde even voor zich uit. Toen stond ze op en pakte ze voorzichtig de koffer waarin haar viool zat. Ze keek het meisje even onderzoekend aan. "Hou de jas maar.", zei ze met een zachte stem. Toen knipoogde ze even naar haar en liep ze weg. Als Janice ongeduldig was zou je nog beter samen kunnen wonen met een olifant. En Cecilia had geen zin in opruimen vandaag.