Het huis van Ai Nari

Het huis van Ai Nari, een klein huisje dat bestaat uit een woonkamer met daaraan een keuken. En boven een badkamer en twee kamer, een slaapkamer en een studeerkamer. Ai Nari is er vaak te vinden. Vrijwel altijd, aangezien Nari niet van contact met andere mensen houdt en alles zelf probeert te regelen en Ai erg verlegen is. Het huisje staat op een heuvel in een weiland waar eigenlijk geen veedieren lopen. Dus dat betekend dat het erg schoon is. 's Zomers is het heerlijk om er te zijn en 's winters is het prachtig. Je bent bij Ai altijd welkom en bij Nari met een goede reden.

Maximaal 8 personen.
Je moet wel naar Ai Nari luisteren.

Fibonacci liep door het kleine stukje groen in Phiron. Ze hield van deze weilanden, waar het fris was, en bovendien rustig. Er was niet vaak iemand, en daar hield Fibonacci van. Dan was ze eindelijk eens alleen, zonder al die drukte aan haar kop. Fibonacci beet in haar appel, die ze met moeite voor een goede prijs bemachtigd had.

Nari zat in haar studeerkamer. Ze had de nodige informatie gekregen en moest daar nu werk van maken. Ze zou het straks goed moeten opbergen voor haar andere helft. Nari wist als enige van het bestaan van Ai in dit lichaam en dat was goed zo. Zelfs Ai wist niet dat zij bestond en dat wilde ze zo houden. Nari werkte rustig door. Ze was alleen, Nari was altijd alleen en dat vond ze wel best. Ze had geen mensen nodig.

Een huisje. Fibonacci had het nooit eerder opgemerkt, tot nu. Ze had geen behoefte aan enig contact, maar haar nieuwsgierigheid won het van haar afschuw voor mensen. In een paar stappen was ze bij het huisje, en bonsde op de deur, net te hard. Veel te hard, eigenlijk, maar waarom zou het Fibonacci iets uitmaken?

Er werd hard op haar deur gebonkt en Nari vloekte. Ze schoof haar stoel naar achteren en liep snel en vluchtig en deed de deur open en keek een beetje geïrriteerd naar de persoon die erin stond. "Ja?" vroeg ze terwijl ze nog een beetje normaal probeerde te klinken. Nari haatte contact met mensen. Ze keek nu dan ook naar beneden zodat haar rode ogen niet opvielen.

'Ik wil je huisje zien,' eiste Fibonacci meer dan ze vroeg. Er was geen spoortje vriendelijkheid te bekennen in haar stem, terwijl ze naar het meisje keek dat open deed. Ze kwam Fibonacci wel bekend voor. Misschien was ze een rebel? Dat kon best, al had Fibonacci wel altijd het idee gehad dat mensen die een stukje grond in het Weiland hadden rijker waren dan anderen, omdat zij eten konden verbouwen en verkopen. Maar misschien was dit één van de domme mensen die daar de lui voor was.

Nari keek naar het meisje. "Vergeet het. Ik ben bezig." zei Nari en ze keek naar het meisje. Het interesseerde haar niet wat het kind vond. Haar rode ogen keken nu recht in die van het meisje, kil en geïrriteerd. "Laat me met rust." zei Nari en ze wilde de deur weer dicht doen voor de neus van het meisje en verder gaan.

'Waarmee?' vroeg Fibonacci op een verveelde toon die niet bij de vraag paste. Ze zette haar hand op de deur, klaar om te duwen als dat nodig was. Ze was al totaal niet meer nieuwsgierig, gewoon te eigenwijs en koppig om het op te geven. Nu wilde ze het huisje zien ook! Het maakte niets uit wat ze ervoor moest doen; Fibonacci had alle tijd.

Nari keek het meisje aan. "Alsof jou dat wat aangaat. Ik moet je hier niet dus rot op. Ik heb geen tijd voor bemoeials." zei Nari zonder moeite te doen om de irritatie en agressie in haar stem te verbergen. Nee, dit was niet iemand waar ze blij mee was. Als het nou aan het stormen was geweest en het was levensgevaarlijk geweest dan had Nari het meisje nog wel binnengelaten maar dit gedrag tolereerde ze niet dus gehoorzaamde ze ook niet aan het kind.

'Best,' riep Fibonacci boos terwijl ze zich omdraaide, de deur met een klap achter zich dicht trekkend. Ze hoefde het huisje van dat rotmens ook niet binnen, het was allemaal best. Ging het haar wat aan. Met woeste stappen beende Fibonacci verder over de weilanden, willekeurige plantjes vertrappend. Best.

Stom kind, dacht Nari kwaad. Ze stampte woest naar boven en gooide de deur hard achter zich dicht. Ze gromde geïrriteerd maar had geen mogelijkheid om haar woede en irritatie te uiten. Daarom probeerde ze zichzelf kalm te maken en aan het werk te gaan maar het lukte Nari niet. Haar hele humeur en dag was verpest door dat stomme kind en ze vloekte hardgrondig.

Evanlyn liep naar het veld. Terwijl ze naar haar vaste plekje liep kwam er een meisje langs. Het leek niet echt een vrolijk meisje, en volgens haar had zij ook geen zin om te praten. Net goed dacht Evanlyn. Ze had totaal geen behoefte aan gezelschap. Had ze nooit eigenlijk.