Het grote warenhuis.

In het grote warenhuis vind je alles. Maar dan ook werkelijk alles. Van auto's tot noten. Je moet er alleen het geld voor hebben. Daarom heeft dit warenhuis de reputatie gekregen van de plek waar de Axionen hun inkopen doen. Ookal ligt dit warenhuis nog best dicht bij het centrum van de stad, en al wat verder van de echte, dure woonwijken van de Axionen, wordt dit warenhuis door dit soort mensen bezocht. Soms komen er eens wat verdwaalde gewone burgers binnen, of mensen die snel nog eens iets nodig hebben. Maar die zetten hun capuchon op en zijn zo snel mogelijk weer buiten.

Regels: verboden te vechten. Ga hiervoor maar naar buiten. Stelen van spullen is verboden, aan kledij en in auto's is een alarmpje bevestigd. Aan bv. appels hangen deze dus niet...

Met haar vertrouwde grijze capuchon liep ze subtiel het warenhuis binnen. In haar veel te casual kleren viel ze op tussen de ruikelui die hier hun spulletjes kwamen inslaan voor de winter. Iedereen moest dat vroeg of laat doen. En dit was zo weer de tijd van het jaar waarop Dariana dat ook moet doen. Haar vrienden, de straatkinderen kunnen hier niet binnen komen lopen, dat valt te veel op. Alsof zij hier niet op valt. Met haar ogen op de grond gericht wandelt ze richting de afdeling "Groenten en Fruit". Ze ziet de rode appels al glimmen. Haar hand tast in de zak van haar grijze joggingbroek. Ze tilt de inhoud ervan op en ze opent haar hand. Niks. Hoe kan dat? Ze schudde haar hoofd. Dan maar op de ouderwetse manier. Haar hand gleed over de appels, ze keek van links naar rechts. Niemand. Ze had geluk dat de zakken in haar broek en trui groot waren. Snel en behendig stak ze in iedere zak twee appels. Ze wist dat dit de enige manier was. Ze kon géén geld van haar ouders gaan vragen. "Voor wat heb je dat dan wel niet nodig?" "Oh, gewoon. Om appels te kopen voor de straatkinderen, de mensen die mij respecteren en wie ik respecteer. Niet zoals jullie. Die me laten vallen en enkel zien als een accessoire om mee naar feesten te gaan"
Nee, dat gebeurt niet. Ook kon ze toch moeilijk twintig appels uit de koelkast halen. Nee, nee. Dit was de beste manier.

Ze stelde zich weer rechtop. Ze voelde dat ze rood werd. Ookal was er niemand, en had ze dit al zo vele malen al gedaan. Ze haatte het. Ze trok haar capuchon nog wat dieper over haar ogen en liep met haar handen in haar met appels gevulde zakken weg van de stalling met de appels. Ze ademde diep in en uit. En nog een keer. En nog een keer, tot ze de gloed in haar gezicht voelde wegtrekken. Ze rechte haar rug en ademde diep in. Ze hield haar adem vast terwijl ze liep richting de uitgang. Plotseling voelde het alsof er iemand naar haar keek. Langzaam draaide ze zich om en speurend zocht ze naar de oorzaak. Plotseling viel haar oog op een zwart soort bol op het gewitte plafond. Ze vloekte binnensmonds. Camera, nee. Snel keek ze weer naar de grond en draaide zich met haar rug naar de camera. Doorlopen. Echt gewoon doorlopen, dacht ze. Vlug zocht ze naar de uitgang. Erg hopend dat de camera haar gezicht en daad niet had.