De Bibliotheek

Als iemand een boek wil vinden, maakt niet uit over welk onderwerp, moet hij hier zijn. De bibliotheek, ergens aan de rand van het stedelijk gebied, in de richting van het rijke gedeelte van Phiron. Het is vooral de omvang die het hem doet, mensen die er voor het eerst komen hebben niet eens de kans om er een boek te lezen, omdat het zo enorm is dat de verbazing hen weerhoud van naar de boeken kijken, en dan kijken ze alleen nog naar de buitenkant.
Het is opgedeeld in verschillende delen, die weer zijn verdeeld, maar de belangrijkste zijn boeken (gesorteerd op onderwerp), landkaarten, brieven, verslagen, bladmuziek maar er staan ook verschillende voorwerpen, beelden en schilderijen waardoor het soms net een museum is.
Er zijn 3 verdiepingen, elke verdieping staat volgestouwd met kasten, waarvan de houtsoorten verschillen zodat niets echt bij elkaar past, het vloerkleed is overal een donkergroen, of op andere plaatsen is de vloer van hout. Om de zoveel kasten zijn er studeerplekken, met tafels, en stoelen. Verder zijn er ook nog kamers, waar het wat stiller is dan in de bibliotheek zelf, het zijn vooral studeerkamers met papier en schrijfgereedschap in overvloed, het is dan wel verboden om in de boeken te schrijven er mag wel overgeschreven worden.
De bibliotheek wordt draaiende gehouden door giften, aangezien de meeste mensen die er komen vrij rijk zijn is er wel genoeg geld, er worden ook vaak boeken gedoneerd door mensen die ze op zolder vinden.
In de achterste vleugel van De Bibliotheek bevind zich een afdeling waar mensen niet mogen komen, aangezien het achter een zware deur zit is het niet gemakkelijk om er binnen te komen, de deur is beveiligd met een slot, en een soort van cijferslot (maar dan zonder cijfers), verder zijn alle kasten die er staan vergrendeld, zodat de mensen die binnen mogen komen niet aan alle boeken mogen zitten.
Er zijn veel regels, maar de meeste mensen houden zich er wel aan, aangezien zij er zelf ook voor hun rust komen.
De regels zijn gebruikelijk, niet rennen, niet hard praten, niet eten of drinken, toestemming vragen om een boek mee te nemen, voorzichtig omgaan met de boeken, en meer dingen in die richting.

Het enige echte ongebruikelijke aan de bibliotheek is dat het door een familie gerund word, Im en zijn ouders houden samen met vrijwilligers en studenten de hele zaak draaiende, daarom is de veel kleinere vierde verdieping, het huis van de familie Kalba.


Regeltjes:
Het is echt heel groot, maar er zijn niet vaak heel veel mensen tegelijkertijd dus meer dan 20 in dezelfde ruimte is ongebruikelijk maar het kan wel.
Laat je persoontje zich wel of niet aan de regels houden, maar laten we het er wel op houden dat vechten een beetje ongepast is.

Met een stap veranderde de sfeer volkomen, van de eerst zo rumoerige buiten geluiden, naar de grote open ruimte, waar het zo stil is dat je niet eens durft hard op te praten. Alles werd goed bekeken, en met snelle stappen, maar geluidloos liep Dryope door de bibliotheek. Het was zo ontzettend groot, dat je waarschijnlijk uitgeput zou zijn als je het gebouw rond rent. Ze bekeek de boekenkasten goed, zocht naar het onderwerp, maar ze kwam erachter dat het moeilijk te vinden was. Ze durfde het niet te vragen, bang dat er misschien raar naar haar zou worden gekeken, of er meteen werd gedacht dat zij wel een Thaidali moest zijn. Dan zouden de puzzelstukjes van haar uiterlijk, de spraak ineens op z'n plek vallen. Nee, dat mocht niet gebeuren, dan zou het niet goed gaan, misschien wordt ze dan wel opgepakt? of wordt ze de muur over gezet. En dan? Maar misschien ook wel, misschien dat er dan eindelijk gepraat kan worden? Met haar gedachtegang van tegenstrijdigheid, liep Dryope nog steeds te snuffelen in de bibliotheek, te wachten tot ze het perfecte boek gevonden had, het boek die haar wat meer informatie kon geven over Thaida, over hoe het was voor de muur..

Humeurig kwam er een jongen de bibliotheek ingewandeld met alsnog een licht, beheerste stap; je zou niet eens merken dat hij geïrriteerd was. Enkel als je hem goed bekeek zag je hoe hij zijn kaken op elkaar klemde, hij een lichte zweem van roekeloosheid mee nam en zijn ogen buitengewoon ernstig stonden. Kyle had zijn lichaam wat opgespannen waardoor hij er gestrest uitzag. Zijn bruine ogen liet hij glijden over de mensen die hem vaag aankeken terwijl hij door de bibliotheek heenstapte en zijn wenkbrauwen fronste. Kyle stapte in de richting van de speciale collecties en begon vluchtig te zoeken naar het boek waar hij naar opzoek was; een boek waarin hij kon verdwalen, een boek dat hem tot rust bracht. Een boek voor ontspanning.

Cecilia liep lichtelijk nerveus de bibliotheek binnen. Ze kwam hier eigenlijk bijna nooit, maar aangezien ze gevraagd was een speech te houden over de viool naar aanleiding van haar optreden gisteravond. Het probleem was dat Cecilia niet heel erg veel van de geschiedenis van de viool wist. En aangezien ze haar goede reputatie niet wilde schenden bedacht ze het idee om wat boeken te lezen over het instrument dat ze zo goed beheerste. Alleen ze wist al meteen toen ze de bibliotheek binnenliep dat wat boeken vinden een hele moeilijke taak zou worden. Haar mond viel letterlijk open toen ze de eerste stap in het elegante gebouw zette. Duizenden boeken stonden netjes op lezers te wachten in de immense boekenkasten. Cecilia zuchtte diep. Waar moest ze begínnen?

Nick liep de bibliotheek binnen en snoof meteen de geur van oude boeken op, van gebruikten boeken, van boeken die al menig handen waren geweest. Hij hield ervan. Zijn liefde voor boeken was immers begonnen in de bibliotheek, waar hij altijd te vinden was als kleine jongen. Het was zijn schuilplek voor de grote wereld geweest. Een schuilplek om zijn ouders niet onder ogen te hoeven komen. Misschien ook wel een uitweg van het geloof. Zijn ouders, extreem orthodox, hadden liever niet dat hij andere boek las dan de bijbel. Alle boeken die op de vroegere index stonden, waren taboe. Maar de nieuwsgierigheid van Nick had het overwonnen om ze toch te lezen. Zo benieuwd was hij naar de boeken, naar de verboden bladzijdes. Hij kon ze niet op de markt kopen aangezien dat dat opvallend zou zijn geweest. En hier was het allemaal begonnen. Met een glimlach van wang tot wang liep hij naar de eerste boekenkast en begon wat rond te kijken, opzoek naar een prachtig boek dat hem weg zou halen uit de realiteit.

Het werd steeds drukker in de bibliotheek, ook al was Dryope al bijna achterin, de eerst zo stille bieb, werd vervangen door een ietwat luidruchtiger bieb, af en toe hoorde je wat gefluister, en soms zelfs gepraat. Zelf maakt het haar niet veel uit, ze hield van stilte, maar als het te stil werd, dan werd het wel een beetje kil. Nog steeds was ze druk aan het zoeken, ze wist, tenminste dat vertelde haar gevoel, zeker dat er een boek over Thaida te vinden moest zijn, al zou dat boek helemaal achter andere boeken staan, om het niet zichtbaar te laten zijn. Haar gevoel liet haar lopen, naar de verschillende plekken, waar verschillende boekenkasten staan. Maar toch voelde ze nog steeds niet de plek, de plek die aan moest geven waar dat boek, of die boeken lagen. En toch voelde ze dat ze in de buurt was, en dus liep ze de hele tijd rondjes en rondjes.

Een jongen liep haar voorbij. Cecilia keek even naar zijn gezicht en naar zijn blik. Ze zag meteen dat hij hier wel vaker kwam. Spontaan als ze was stapte ze met haar klepperende sandaaltjes op hem af, tikte ze hem zacht op zijn schouder en fluisterde ze zachtjes in zijn oor: "Kom je hier vaker? Ik heb geen idée waar ik heen moet.". Het klonk een beetje sarcastisch; niet dat ze dat bedoeld had, maar ze kon er niets aan doen.