Herberg Stragea

Een simpele herberg. Hij wordt gerund door een oudere man. Hij is luidruchtig en soms best achterbaks maar daarachter schuilt een man met veel pijn. Hij is zijn vrouw en dochtertje op het kraambed verloren en heeft alleen nu nog zijn oudste zoon die helpt in de herberg. Het is een vrij goedkope herberg. Donkere kleuren van binnen maar de kaarsen maken het toch wel weer zeer knus. Ook de rode stoffen die gebruikt zijn. Helemaal links is er een trap die naar de eerste en tweede verdieping leid, waar de slaapkamers zijn.

Regels; Betalen.
Personen: Max. 10

Vermoeid zat er iemand aan de bar, helemaal aan het uiterste hoekje tegen de muur aan. Een mantel hing over diens schouders en bedekte daardoor de vormen van het lichaam. Alleen lange zwarte haren lieten zien dat het waarschijnlijk een vrouw was. En dat de persoon niet heel groot was. Een zwarte vioolkoffer stond onder de barkruk, tegen de bar aan. Stelen zou ik niet proberen, dan was je waarschijnlijk zo goed als dood. Je wist namelijk nooit wat voor een wapens deze persoon bij zich had.
Een glas whisky werd ingeschonken en de zoon van de herbergier, Tristan genaamd, gaf het aan de persoon. Die op keek naar hem. Niet horend voor personen wat er gezegd werd. Maar de jongen met de losse bruine haren en jonge bruine ogen knikte en gaf de persoon alvast een sleutel. Geld kwam later wel. Dit was een punt waar vertrouwen van belang was. Afijn, de whisky werd opgedronken en de mantel werd losgeknoopt en over de vioolkoffer gelegd. Waardoor nu een wel aardig vrouwenlichaam, gehuld in strakke kleren, zich prijs gaf. Natuurlijk op zoek naar aandacht die het meisje zeker wilde krijgen. Maar wie zou de persoon zijn die dat aan haar zou geven? Een pooier? Een dronkaard? De zoon van de herbergier misschien? Of misschien, heel misschien een persoon die binnen zou komen.. Wie weet, er zou vanalles kunnen gebeuren op zo'n stormachtige avond dat de regen tegen de ramen kletterde en de wind tussen de takken door woei.
Ja, er kon vanalles gebeuren maar het meisje, ja, zij was er klaar voor. Nari genaamd.

De deur van de herberg werd geopend. Meteen hoorde je het klapperen van de wind tegen de deur, en het gepats van de regendruppels. De deur ging met veel gekraak dicht, en de bel aan de deur moest zijn werk ook nog even doen. Meteen zette het meisje haar groene kap af. Dryope bekeek de herberg goed, het was er donker, en knus. Eigenlijk voelde ze zich hier helemaal thuis. Wat ze hier deed, wist ze niet, het was gewoon direct de afslag nemen, toen het plensde van de regen.

De deur klapperde en kraakte als een oude zeurende vrouw. Toch, de deur was belangrijk voor de herberg. Het was een kenmerk ervan. Het hoorde erbij zoals een haarkleur bij iemand kon horen. Het was niet de bedoeling dat je die verving al was het soms nodig. Achja, net zoals het lege glas dat bij het meisje stond. Het moest vervangen worden en dat gebeurde dan ook snel, er werd weer whisky bijgeschonken en de jongen met de hertenbruine ogen glimlachte even naar het meisje. Die terug glimlachte, gewoon omdat haar bui niet vreselijk was. Maar terug naar wat er gebeurde. Er kwam iemand binnen, natuurlijk keken mensen, zonder hun gesprekken te stoppen en met weinig interesse naar de persoon die binnen kwam. Ja, zo ook het meisje aan de bar, kort maar. Oogcontact leidde vaak tot dieper contact en tja, nog altijd was ze daar geen fan van. Gewoon omdat ze niet met mensen om kon gaan. Misschien lag het aan haar, misschien aan de mensen, maar het was nu niet de avond om daar antwoorden op te zoeken.

Twijfelend stond Alyss voor de deur van de herberg. Aan de ene kant had ze dorst, aan de andere kant was ze ontzettend chagerijnig en had ze dus géén zin om andere mensen aan te kijken. Ze dorst gaf de doorslag en ze duwde de deur voorzichtig open, proberend om vooral niet te veel aandacht te trekken. Ze sloot de deur net zo voorzichtig en liep naar de bar. Ze ging zitten op een kruk en keek de herberg rond. Er waren niet veel mensen, vooral wat stamgasten, een meisje in een zwarte mantel die haar vaag bekend voorkwam, en een ander meisje, wiens herkomst ze niet kon afleiden. Ze zuchtte even en bestelde een kop thee.

Mensen in de Herberg zaten te kaarten, met een bierglas erbij naast. Ook zat er een meisje aan de bar, of het nou verveeld was of niet, het leek alsof ze verveeld voor zich aan het staren was. Haar donkere haren gaven samen met haar donkere kleren een kil contrast tegen de rode kleuren van de bar. Met kleine stappen, stapte Dryope verlegen naar de bar toe. ze wist niet waarom ze zo verlegen deed, kwam het door de mensen die aan het kaarten waren, waarvan ze de blikken kon branden, of gewoon omdat ze menselijk contact op zocht? Toch bleven haar benen vooruit gaan, en gaven haar voeten wat doffe klanken op de houten vloer. Nadat ze eindelijk bij de bar aangekomen was, hoorde ze de deur weer. Met een snelle blik keken haar ogen in andere ogen, het was een ander meisje. Integendeel van mij, liep ze met zelfverzekerde stappen naar de bar toe, en bestelde ze wat. Met toch wat meer zekerheid, kon Dryope de perfecte kruk vinden, en zat met haar benen verstrengeld op de kruk.

De twee vrouwen waren steeds dichter bij de bar gekomen en uiteindelijk gaan zitten, niet dat ze werden tegengehouden door iemand? Waarom zouden ze, nee, zo was deze herberg niet. Tristan had het meisje haar thee gegeven en wachtte nu tot de ander zou bestellen terwijl hij weer in de buurt was gaan staan bij het meisje met de zwarte lokken die als een geweven gordijn om haar heen hingen. Haar rode ogen keken naar hem en soms ook even naar de twee vrouwen naast haar. Nee, niet dat Nari ze interessant vond. Nee, gewoon om ze te bestuderen, aangezien dit toch wel haar stamkroeg was en ze deze mensen niet echt kende al dacht ze er eentje vaag te herkennen.

De barman, of barjongen, zette de kop thee voor Alyss neer. Ze vouwde haar handen om de kop, nam een slok, en liet de warmte zich door haar lichaam verspreiden. Ze nam nog een slokje van de thee en zette hem weer neer op de bar. Ze bekeek het meisje dat net naast haar was komen zitten nog even goed. Ze had een erg bleke huid, viel haar op. Ze had iets vreemds, iets buitenlands, maar toch ook wel iets bekends. Ze kon het niet goed thuisbrengen.

Dryope keek naar het viltje dat voor haar lag, bedenkend wat te bestellen. Ze wilde graag wat warms, om wat warmer te worden, ze was namelijk helemaal koud door het weer buiten. Ze schraapte haar keel, in de hoop de barman z'n aandacht te trekken. Meteen keek hij haar aan, "Graag een kop chocolade melk!" Het wat boerderig accent deed het nog knusser aanvoelen in de kroeg. De barman deed wat ze gevraagd had, en binnen een mum van tijd stroomde een slok haar maag in.

En opnieuw ging het glas omhoog, naar de rode lippen, die zich openden en er werd een slok genomen. Ondanks de onverdeelde aandacht van de barjongen voelde het meisje geen behoefte om contact te maken met hem, buiten schattige glimlachjes om. Misschien voor vannacht een ideetje maar daar bleef het natuurlijk ook wel bij. Achja, niemand die het meisje ooit zou kunnen bedwingen. Maar dat zou ook niet nodig en überhaupt mogelijk zijn in haar ogen. Met Ai erbij was ze zo goed als verdoemd omdat ze niet wilde dat mensen die zwakke kant kenden. Afijn, er werd door het meisje met de zwarte lokken ook weinig aandacht besteed aan de vrouwen die naast haar zitten en zich kennelijk op moesten warmen. Nari had geen idee van hoe warm of kennelijk koud het buiten was aangezien ze er al een tijdje zat. Gekapt eerst, al, nu niet meer en haar vioolkoffer waar haar voeten, gehuld in zwarte laarsjes op leunden.

OP een of andere manier, hadden de blauwe ogen telkens de neiging om naar links te kijken. Dryope voelde een aantrekking, alsof ze achter iets moest komen, waarvan ze nu nog niet het antwoord wist. Telkens weerstond ze de drang, want ze wist dat ze anders alleen maar zou blijven staren als er iets bijzonders te zien was. Een ander probleem was, dat ze de behoefte had om trucjes uit te halen, stoer te doen. Alsof het weer eens voorkwam dat ze zich wilde laten zien. Maar toch, het sloeg nergens op. De warme chocolade melk hielp, de warmte maakte haar war, en de geur van de chocolade maakte haar wakker. Eigenlijk was ze weer helemaal opgewekt, en er klaar voor om er tegen aan te gaan. Ze likte haar snor weg, 'Speel je viool?' zonder dat ze het door had, kwam dat door haar mond naar buiten toe, ze had nog nooit zo contact gehad, maar eigenlijk beviel het haar wel een beetje.

De vraag werd gesteld, het kon niet anders dan richting haar, ze voelde het gewoon. En luttele seconden gingen voorbij. Langzaam ging haar mond open, om antwoord te geven. Maar zoals het bij Nari was als ze sprak, ze sprak niet simpel of alsof ze uit de achterbuurten kwam. Wat gek was. "Ik schrijf, ik speel, ik leef met mijn viool, het is het enige wat ik nog heb van waarde." De stem klonk als een muziekstuk, een stuk dat perfect in elkaar paste en doorliep naar het volgende woord dat het weer een andere klank gaf en zo, tot de zin tot zijn einde kwam. Hoewel het misschien vreemd kon klinken voor anderen, of mooi, ze wist het niet, was Nari er geheel aan gewend, aan haar eigen stemgeluid.

Even wisten de lippen niet meer hoe het maken van woorden werkte, het bleef stil, niet alleen het stemgeluid die haar liet voelen alsof ze in een sprookje rondliep, maar ook om het antwoord, en ze hoorde er enkele erkenning in, het kort af zijn, of in ieder geval zo leek het. Geen behoefte hebben om maar een enkel woordje te spreken, of nota bene haar mond open te trekken. En toch zei het gevoel haar om te antwoorden. 'maar welk antwoord dan?' schreeuwde het in haar gedachten. Toch lukte het haar om terug te klimmen, en zich weer te laten balanceren op het koord, het koord van onzekerheid. 'Ik speel zelf op een zelfgemaakte fluit, maar daar kan ik niet veel tonen op spelen' Eigenlijk was het het domste antwoord wat Dryope ook maar kon bedenken, het eerste antwoord wat binnen kwam in haar gedachtegang, en stiekem had ze nu toch liever dat ze haar mond had gehouden.

"Een fluit.. Een interessant instrument, hoewel het mij niet aantrekt. Maar het heeft een mooie klank, zeker in de juiste handen." Nu pas draaide het gezicht zich ook even de kant op van het meisje. Felrode ogen, rode lippen en een bleek gezicht. Omlijst door een gordijn van zwarte lokken keek ze naar het meisje. In tegenstelling tot haar stem was haar blik helemaal niet zo open.Deze was afwezig en afstandelijk. Misschien zelfs een tikkeltje onzeker en leek totaal niet bij het meisje te passen. Iets dat een mooi contrast vormde.

Rode ogen, de rode ogen die diep in de blauwe ogen keken. Dryope wist zeker dat ze nooit van haar leven rode ogen had gezien, groen grijze blauwe bruine, jawel, maar rood niet. Misschien dat dat ook wel heel normaal is, zoveel sociaal contact was er nou ook niet geweest in haar leven. En weer wist ze niet waar ze over moest praten, was het soms haar eigen wil die in de weg zat. 'Ik ben Dryope, jij?' Dus ze besloot het maar om het over die boeg te gooien. Want ze moest met haar praten, waarom is nog steeds het antwoord in de diepe wegen niet te vinden. Of ze had het helemaal fout, en interpreteerde ze haar gevoelens verkeerd.

"Men kent mij onder meerdere namen, alhoewel men mij niet echt kent. Maar mijn echte naam is Nari." Antwoordde ze. Totaal anders en veel meer dan wat eigenlijk de vraag was. Ach, Nari kon zien dat het arme meisje even verbaasd was over de rode ogen. Ja, dat was iedereen. Maarja, Ai was er mee geboren dacht Nari en anders zou ze geen idee hebben waardoor het zou komen. Een bleke hand schoot even door de zwarte lokken, deed ze weer goed, hoewel ze al goed hadden gezeten. Nee, dit meisje was zeker niet perfect, haar uiterlijk zat haar gewoon mee. Daar kon zij ook niets aan doen vond Nari, maar afijn. Eigenlijk vond ze het wel prettig, dan kreeg ze toch een bepaalde soort aandacht en soms had Nari die gewoon nodig. Zeker omdat ze vreselijk onzeker was. Maar het was lastig, want Ai wist daardoor niet dat haar eerste keer allang geweest was en dat ze daar zelf niet eens bij was geweest. Maar Nari lachte erom. Het was haar eigen schuld geweest vond ze.

Er viel weer een stilte, of het was dat Dryope geen enkele inspiratie had om wat te vragen, of ze was het gewoon niet gewend, om een gesprek te starten en ook een lang gesprek te houden, en moet je na gaan, dat het gesprek nu al stopte. Wel wilde ze het gesprek door zetten, maar ze wist niet hoe. Haar arm volgde een weg naar boven, een deel van de cape die op haar arm rustte, gleed er af, en haar mouw zakte wat naar beneden. Meteen kwam de barman naar haar toe. "Ik wil graag een watertje" Hij knikte en knipoogde, en binnen een paar seconden stond de doorzichtige vloeistof voor haar. Ze hield niet van alcohol, en dus koos ze voor iets fris.