De Steegjes van Wir-War

De arme mensen in de Achterbuurten hebben deze steegjes vol humor de Steegjes van Wir-War genoemd. Ook wel gewoon "de Steegjes". Er is geen spoortje van logica te ontdekken in de manier waarop deze steegjes kriskras door de Achterbuurten lopen, elkaar kruisend, bochten makend, recht of schuin. Zelfs mensen die al hun hele leven in de Achterbuurten wonen weten de precieze weg nog niet, of ze moeten een uitzonderlijk goed geheugen hebben. Succes, dus, met niet verdwalen!

Regels:
Max. 4 personen.
Vechten is toegestaan.

Michael liep door de steegjes van Wir-War. Waar de naam op sloeg wist hij niet, maar dat hield hem niet tegen om erdoorheen te lopen. Zoals hij wel vaker had, had hij een brandende sigaar in zijn mond gestoken. Waarschijnlijk zou het niet bepaald verrassend zijn voor mensen die hem kenden, dat zijn longen zwart waren door de sigaretten die hij allemaal wel niet op had gerookt. Bij elke stap die hij zette galmde het geluid van zijn schoenen die op de stenen klopten door de stegen. Af en toe kwam hij iemand tegen, maar die ontving geen woord, geen glimlach, niet eens een woedende blik.

Als er één ding was dat alles waar Fibonacci een gloeiende bloedhekel aan had overtrof, was het wel ruzie met Tihu-Lille. Hoewel dit niet erg zeldzaam was, kreeg Fibonacci er wel elke keer het humeur van een donderwolk boven een op springen staande vulkaan van, en ook vandaag was het weer raak. Fibonacci zwoer dat ze elke persoon die ook maar in de buurt kwam zou vermoorden, wie het ook was. En de persoon die het eerst in de buurt kwam, kwam niet alleen in de buurt. Hij botste ook tegen haar op. Of zij botste tegen hem op, voor wat het mocht uitmaken. Fibonacci keek op, deed niet de moeite om de jongen die haar ooit zijn aansteker had geleend te herkennen en trok haar mes. 'Jij blind onderkruipsel,' siste ze woedend.

Michael leek niet om zich heen gekeken te hebben toen hij door de steeg liep, voelde toen dat het lichaam van iemand anders tegen hem op botste. Doordat hij niet op had gelet viel de sigaret uit zijn mond en belandde die tussen de straatstenen. Hij keek op toen hij iemand hoorde. Hij hoorde een stem die hij eerst niet kon plaatsen. Maar hij wist wel dat het de stem van een andere Rebel was. Hij, een blind onderkruipsel? Door het feit dat zijn sigaret op de grond was gevallen irriteerde hem al. Maar dat een mes werd getrokken en hij zo'n beetje wel werd uitgescholden kon hij niet hebben. Ook hij haalde zijn mes tevoorschijn, het blinkende mes wat al vele mensen gepijnigd had.

Fibonacci stapte dichterbij, haar mes dreigend in haar hand, net voor de buik van haar tegenstander. Ze bekeek zijn gezicht even en herkende één van de allerzeldzaamste personen waar ze geen hekel aan had. Of in ieder geval, niet toen ze hem ontmoette. Dat was nu wel anders. Nu zou ze hem zonder problemen neersteken en dan weglopen zonder om te kijken, zonder de rest van haar leven ooit nog aan de jongen te denken die haar zijn aansteker had geleend en die ze vervolgens koelbloedig haar vermoord. Maar zo ver was het nog niet. 'Kun je niet uit je doppen kijken?' schreeuwde Fibonacci nu.

Michael wist dat ze haar mes bij zijn buik had, aangezien hij geen metaal bij zijn keel voelde. Toen zag hij pas echt wie het mes dreigend bij zijn buik hield. Dezelfde persoon aan wie hij zijn aansteker had uitgeleend, dezelfde persoon waar hij niks tegen had gezegd terwijl ze wel bij elkaar stonden. 'Moet ík uit m'n doppen kijken? Jij botste tegen mij aan.' Hij had moeite om zijn stem nog enigzins kalm te houden. Hoewel je waarschijnlijk wel kon horen dat hij woedend was. Tegen hem opbotsen en hem daarna bedreigen met een mes? Hij kon het niet laten om een stap naar achteren te doen en haar bij hem weg te trappen. En dat deed hij dan ook met alle liefde.

Fibonacci voelde de trap en wist dat de jongen nu verder dan te ver was gegaan. Véél verder. 'Dat had je niet moeten doen,' gromde ze, terwijl haar handen zich als in een reflex strak om haar mes klemden. Een greep van woede die nauwelijks los kon komen. Ze deed weer een stap dichterbij en deed deze keer geen moeite om het mes stil te houden als een bedreiging. Daar had hij niet goed op gereageerd. Nu probeerde ze meteen te steken op de fataalste plek: het hart.

Michael had met alle liefde meteen zijn pistool tevoorschijn gehaald, maar helaas had hij geen tijd om dat te doen. Voor hij het wist haalde het meisje naar hem uit met een mes, hij hoorde haar stem. Hij wist dat het een teken was dat hij te ver was gegaan. Te ver, niks was echt te ver voor hem. Hij stapte opzij, hoopte het mes te ontwijken. In plaats van dat het zijn borstkas raakte werd het in zijn linkerarm gestoken. Niet toegeven aan de pijn. Moedigden zijn gedachten hem aan. In plaats van zich nog eens te laten steken haalde hij met het mes uit naar het meisje, hopend dat ook zij pijn zou lijden. Hij hoopte het vurig, want in de tijd dat hij haar kende had hij nu al en hekel aan haar.

Tihu-Lille was na een minuutje achter haar zus aangerend, zich schuldig voelend over de ruzie, en was Fibonacci gevolgd in deze steegjes. Toen ze haar zus eindelijk inhaalde, zag ze meteen dat dit niet goed was. 'Fibonacci, laat dat mes vallen!' riep ze terwijl ze in een paar seconden naar haar zus toe sprintte en haar van achteren vastpakte. 'Kalmeer, Fibonacci, kalmeer. Hij heeft niets gedaan,' zei ze rustig terwijl ze de armen van haar zus greep, hopend dat haar training haar toch iets meer kracht gaf dan Fibonacci, die immers een jaar ouder was.

Fibonacci voelde eerst het mes van de jongen in haar arm ratsen, en toen de handen van Tihu die zich om haar polsen sloten. Ze probeerde zich nog even te bevrijden, maar luisterde toen naar de stem van haar zus en stond stil. 'Tihu, hij heeft me gestoken, hij heeft wél iets gedaan!' siste ze, nog steeds woedend, maar haar zus liet niet los. 'Nadat jij hem stak, ja,' antwoordde Tihu-Lille in plaats daarvan en bleef stevig vasthouden.

Michael keek naar het bloed op het blinkende heft van zijn mes toen het "gevecht" geëindigd leek te zijn. Hij had haar geraakt, net zoals hij had gehoopt. Het meisje voor hem was dus Fibonacci. Ach, haar naam zou hem niet uit maken, met zijn geheugen was hij het toch binnen de kortste keren vergeten.
Hij keek naar Fibonacci en Tihu-Lille. Tihu-Lille was vrijwel één van de weinigen waarvan hij de naam herkende. Hij had niks gedaan zei ze, zo ver hij wist. Fibonacci had geen reden om hem aan te vallen, waarschijnlijk was ze gewoon niet in een goede bui. Hij zuchtte, draaide zich om en liep weg. Niemand had ooit gezegd dat hij spraakzaam was, dat hij graag praatte.

Zodra ze zag dat de jongen wegliep, begon Fibonacci te schreeuwen. 'Kom terug jij! Kom terug, lafaard! Draai je om, kom terug! Kom hier, nu, nu!' Rukkend aan de armen van haar zus schreeuwde ze, wat Tihu ook zei om haar te kalmeren. Ze was nog net sterker, en daardoor kon ze loskomen en achter de jongen aanrennen. Haar mes lag op de grond voor Tihu-Lille, maar onderschat de kracht van woede niet. 'Lafaard!' schreeuwde Fibonacci toen ze de jongen bijna inhaalde.

Michael negeerde Fibonacci volkomen. Hij haalde in plaats van dat een nieuwe sigaret tevoorschijn. Hij stak de sigaret in zijn mond en haalde zijn aansteker tevoorschijn. Hij opende de aansteker, liet de vlam verschijnen die het uiteinde van de sigaar liet gloeien. Hij sloot het weer, stopte het in zijn broekzak. Het was een heel simpel ding. Een zippo, of hoe het ook genoemd werd.

Tihu-Lille zuchtte en rende achter haar zus aan. 'Fibonacci, sta nou stil, natuurlijk mag hij gaan! Sta eens stil!' Riep ze. Fibonacci mocht wel eens stoppen zich zo verschrikkelijk te gedragen, vond ze, terwijl ze de twee inhaalde en één hand van haar zus beetpakte. 'Doe niet zo belachelijk, Fibonacci,' sprak ze streng, terwijl ze Fibonacci bij de jongen weg probeerde te trekken en hem tegelijkertijd een verontschuldigende blik toewierp.

Dryope liep het bos door, al snel zag ze de ingang van het bos, en liep ze op de weilanden, waar de zon haar zonnestralen scheen op alles wat maar beschenen kon worden. Er was werkelijk niemand te zien. Verder weg waren de donkere gebouwen van de achterbuurt te zien. De gebouwen kwamen steeds dichter bij, en ze liep de steegjes van Wir-War in. Ze wist nog goed de eerste keer dat ze hier liep, toen heeft het wel 3 uur geduurd om de steegjes uiteindelijk uit te komen, en kwam ze ook mooi weer bij het begin weer terug. Ze wist niet of het dit keer ging lukken om zo de stad in te komen, maar ze wilde het graag proberen. Na een paar stappen, kwam de geur van een vieze sigaret haar neus binnen. Even later kwam er vaag geschreeuw haar oren binnen, het zal ook weer eens niet zo zijn hier.

Fibonacci hapte verontwaardigd naar adem. 'Tihu, kijk dan, ik bloed verdomme! Die rotjongen heeft me gewoon gestoken en nu negeert hij me!' Ze keek haar zus met grote ogen aan, totdat ze bedacht dat ze niemand uitleg verschuldigd was. Met een woeste ruk trok ze zich los. 'En jij moet je er trouwens buiten laten, zusje. Ik snap sowieso niet dat je me gevolgd bent,' zei Fibonacci.

Dryope stapte al met al gewoon door, ze kon 2 stemmen herkennen, vrouwen stemmen. Automatisch zette ze haar kap verder op haar hoofd, en pakte het mes bij haar handen, ze had nou eenmaal geleerd dat niet veel mensen te vertrouwen zijn. Helemaal niet hier in de achterbuurten, al was het een vooroordeel, het scheen vaak te kloppen. De vrouwen stemmen werden steeds meer hoorbaar, en als Dryope daar zo achter dat muurtje zou blijven staan, zal er vast worden gedacht dat ze hen aan het afluisteren was. Toch deed ze dat, bang dat er 2 vechtlustige vrouwen stonden, te wachten op een niets vermoedend meisje of jongen om aan te vallen.

Michael draaide zich om naar Fibonacci en Tihu-Lille. Hij keek Fibonacci aan, haalde de sigaret voor heel even uit zijn mond. 'Misschien is het verstandiger om eens naar die zus van je te luisteren. Ze gedraagt zich volwassener dan jij.' Ja, het was één van de zeldzame momenten dat hij praatte tegen iemand anders. Hij was nooit sociaal geweest, hield liever zijn mond. De woorden die hij uitsprak waren nog redelijk kalm, hij gedroeg zich nog redelijk kalm. Om eerlijk te zijn kwam dat niet al te vaak voor, meestal was woede het eerste dat kwam. Hij wendde zijn blik af van Fibonacci, keek naar Tihu-Lille. Heel even leek hij medelijden te hebben met haar, dat ze met Fibonacci om moest gaan. Ze leek hem nou niet bepaald de perfecte zus. De sigaret werd weer teruggestopt in zijn mond.

Tihu-Lille knikte naar Fibonacci, maar verdedigde haar zus wel. 'Ze is echt wel volwassen, hoor. Ze heeft gewoon haar dag niet,' zei ze tegen de jongen, een toon aanslaand die tegelijkertijd verontschuldigend en verdedigend klonk. Een rare, zeldzame combinatie. Nog eens trekken aan Fibonacci's arm; geen resultaat. 'Dan zoek je 't zelf maar uit, Fi, maar ik ga,' zei Tihu-Lille daarom maar zacht, waarna ze losliet en wegliet.

Michael keek naar Tihu-Lille, snapte niet waarom ze Fibonacci zo verdedigde. Hij trok één wenkbrauw op, wendde zijn blik weer af. Maar hoewel hij niks van het feit dat ze haar zus verdedigde snapte, besloot hij er niks over te zeggen. Hij haalde heel even de sigaret uit zijn mond, tikte het opgerookte gedeelte van de sigaret eraf, tot het op de grond lag en het gloeiende puntje weer goed te zien was. Hij stopte de sigaret weer terug in zijn mond. Keek toe naar wat er gebeurde.

Fibonacci zuchtte en rolde met haar ogen. 'Best, zusje,' riep ze Tihu nog achterna, net toen die bijna het steegje uit was. Toen keek ze weer naar de jongen en werd overvallen door een sterk "Wat nu?"-gevoel. Wat deed je als je een paar momenten geleden het liefst iemand vermoord had, maar nu slechts met een geïrriteerd gevoel zat?