Het stille straatje.

Dit straatje bevindt zich nog in de stad, maar leid je langzaam naar de achterbuurten. Het heeft een kille sfeer, maar het is ook heerlijk om hier tot rust te komen na de verschrikkelijke drukte van de stad. Je kan hier rustig lopen en af en toe zal er eens iemand voorbij komen. Om een of andere reden gaan mensen hier vaak fluisteren, alsof ze in een bibliotheek zijn, gewoon om de stilte te behouden.

Regels: Het is hier stil, bijna altijd.

Nick liep op zijn gemak door de stad. Op het moment was het druk en was de markt volop in gang. Zijn patrouille was over, hij had geen dienst meer en op dit soort momenten zocht hij de rust zelf op. Eerst zou hij nog even langs een van de kraampjes lopen om een geschikt boek uit te kiezen. Met langzame passen bekeek hij de boeken stuk voor stuk. Een dik boek met een rood leren kaft trok zijn aandacht. Het had geen achterflap, niks. Hij betaalde de vrouw met de donkerbruine krullen en liep met een nog steeds norse blik weg. Met snelle stappen liep hij richting een van zijn favoriete steegjes, waar hij tegen een muurtje kon zitten en lekker kon gaan lezen, terwijl niemand hem zou storen.

Haar voeten veroorzaakte een klein tikkend geluid dat je hoorde in het stillige straatje, waar ze graag kwam voor haar rust, als ze niet naar haar appartement wou vertrekken. Ze had haar gebruikelijke route over de markt gemaakt en had nu wat spulletjes bij zich die ze daarnet had gekocht. Een aantal goede pennen om in het pas gekochte schriftje te schrijven en een goed boek. Dat had ze nodig.

Nick zakte langs een oude bakstenen muur neer. De stenen waren duidelijk aan het verkleuren en het cement ertussen was om het maar even zo te zeggen half aangevreten. Er was onkruid gaan groeien aan de onderkant en even verderop had klimop zich tegen de muren op weten te klimmen. Het was er bijna vredig. Hij trok zijn knieën op en sloeg het boek op de eerste pagina open. En vanaf het eerste woord werd hij meegezogen in het verhaal. Niemand kon hem meer storen en een aanval zou hij niet eens merken, maar hij had altijd het gevoel dat hij in dit stille straatje niet bang hoefde te zijn om aangevallen te worden.

Naar mate ze verder in het straatje kwam zag Caesarea een jongen zitten. Hij was aan het lezen, lezen was ook een van haar favoriete bezigheden, het haalde haar weg van de werkelijkheid en ze vond het heerlijk om zich in een verhaal te verdiepen, om zich in een andere wereld te bevinden. Ze liep langs de jongen en stopte toen even om te kijken wat hij aan het lezen was, jammer genoeg kon ze het niet heel goed zien. De vraag lag twijfelend om haar lippen, ze sprak niet zo snel tegen iemand. 'Wat lees je?' Vroeg ze aan hem en het klonk koel, maar er zat een soort vriendelijkheid in.

Een stem trok hem terug in de realiteit. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog en het boek legde hij met de kaft naar boven op zijn buik. Nick voelde een soort schrikachtig gevoel door zijn lijf gaan. Hij had haar niet opgemerkt, totdat hij opkeek. Wat was hij aan het lezen? Het was een boek zonder naam. "Het heeft geen titel." zei hij kortaf en hij liet zijn blik nog eens over de leren kaft heen glijden. Even bleef hij stil. Hij wist niet zo goed of hij het verhaal aan haar moest vertellen. Misschien wilde ze het wel helemaal niet weten. Was ze alleen geïnteresseerd in de titel om vervolgens zelf het boek op te sporen en te gaan lezen. Zonder dat ook maar een iemand haar een woord had verteld. Dat is wat hij immers zou willen. Gewoon beginnen in een boek en dat hij bij elke zin weer verrast kon worden. "Wil je het verhaal weten?" zijn stem klonk iets vriendelijker dan eerst.

Caeserea leek oprecht geintresseerd voor haar doen. Ze haalde haar schouders op en probeerde vriendelijk naar hem te glimlachen. 'Alleen als jij de moeite wilt doen om deze aan mij te vertellen.' Zei ze tegen hem, ze gaf hem een keuze, ze kon ook nu doorlopen en voor altijd met de vraag in haar hoofd blijven van waar het over ging. Ze haalde een hand door haar haren en keek hem afwachtend aan.

Nick kneep zijn ogen tot fijne spleetjes. Dit deed hij wel vaker als hij nadacht. Waar moest hij beginnen met vertellen? Moest hij veel vertellen of gewoon een korte samenvatting geven. Hij besloot dat laatste te doen. "Het boek gaat over een jonge vrouw die haar leven geeft voor haar broer. De broer voelt zich immens schuldig en wil er alles aan doen om zijn leven te beteren. Om haar als het waren terug te krijgen. Door allerlei proeven te doorstaan zou hij haar uiteindelijk vinden als reïncarnatie. Ik heb nu enkele proeven gelezen en ben zeer benieuwd naar het einde." Hij beet op de binnenkant van zijn lip en ging met zijn rechterhand over de kaft. "Het is een bijzonder boek. Niet moeilijk en de schrijfstijl is zeer aangenaam." Hij besloot voor de rest niks meer te zeggen en bleef naar de klimop staren, dat schuin tegenover hem zich aan de muur omhoog klom.

Caeserea keek bedenkelijk en dacht waarschijnlijk na over hetgene wat de jongen haar net vertelde. Het klonk intressant, iets dat ze graag zou willen lezen. Als afleiding, boeken waren een heerlijke afleiding. Een genoegzaam glimlachje speelde rond haar lippen. 'Heel erg bedankt. Het klinkt erg boeiend, ik zal er eens naar vragen in de boekenwinkel als ik daar weer eens kom.' Zei ze tegen hem.

"Dat moet je zeker doen. Het is de moeite waard." Er verscheen een kleine glimlach op Nick zijn gezicht. Een twinkeling verscheen in zijn ogen. Hij pakte het boek en legde het naast zich neer. Vandaag had hij al meerdere mensen ontmoet, dus waarom ook niet dit meisje? Zijn ene hand ging door het zand. Hij tekende figuurtjes, om ze vervolgens weer uit te vegen. "Wat is je naam?" vroeg hij met een vriendelijke ondertoon in zijn stem.

Caesarea glimlachte een glimlach die wat minder koel overkwam, dit was ook wat ze wilde. Ze kwam niet vaak mensen tegen die ook intresse voor boeken had en die ze ook echt aansprak. Ze dacht even na en knielde toen naast hem neer tegen het muurtje aan. 'Caesarea en jij bent?' Vroeg ze aan hem en probeerde haar stem vriendelijk te laten klinken waarna ze aarzelend haar hand uitstak.

Dat ze naast hem kwam zitten, deed Nick zijn wenkbrauwen optrekken. Toen ze vervolgens aarzelend haar hand uitstak, was hij al helemaal verbaasd. Hij pakte hem voorzichtig vast. "Nicholas, maar noem me Nick." Zo stelde hij zich over het algemeen altijd voor. "Aangenaam." zei hij er mompelend achteraan. Hij liet haar hand weer los en keek vrij verlegen naar het boek dat aan de andere kant van hem lag. "Dus jij bent ook een fan van lezen?" Dat had hij in ieder geval opgevat aangezien niet elke vreemde aan hem ging vragen wat hij aan het lezen was.

Caeserea zat niet helemaal comfortabel op haar hurken, maar ze was nog niet zo open naar anderen en ook nog niet naar deze jongen, die zich net als Nicolas had voorgesteld, om helemaal rustig en relaxt te gaan zitten. Ze knikte kort bij zijn "aangenaam", hoewel haar glimlach al wat verzwakt was. Ze knikte weer. 'Ja, eigenlijk best wel.' Zei ze tegen hem, hier had ze wel een aantal redenen voor.

Net zoals Nick was Caesarea niet zo'n spraakzaam persoon. Hij wist niet zoveel verder te zeggen en staarde daarom maar weer naar de klimop aan de muur. Het had een mooie donkergroene kleur. De zon kon hier nauwelijks zijn stralen los laten in dit smalle straatje en de enige lichtstralen vielen aan de bovenkant van de muren tegenover hem. De rest om hen heen had een zachte grijze kleur, een beetje grauw. Maar het had iets liefs. "Waar kom je vandaan?" vroeg hij uiteindelijk maar om de stilte te verbreken.

Caeserea keek hem kort aan, maar meer keek ze naar de zijkant van zijn hoofd. Ze hield niet van de plek waar ze eigenlijk vandaan kwam, ze wou daar niet bijhoren en dat deed ze ook niet. 'Hmm, eigenlijk, ooit leefde ik in de Axios, maar nu al een tijdje niet meer.' Vertelde ze hem, eerlijk, maar schoorvoetend en twijfelend. Ze wist niet hoeveel mensen er nog meer aan haar gingen twijfelen.

Nick bleef even stil, overwoog of hij wel moest zeggen wat er in zijn hoofd omging. "Axios..." begon hij zachtjes, half mompelend. "Dat is een nette buurt." Hij vroeg zich af of hij ook moest vertellen dat hij er vandaan kwam. Misschien was het beter om eerst zelf de vragen te stellen, zodat ze hem niet ging verhoren. Daar had hij op het moment niet echt zin in en hij vond haar wel interessant. Ze had iets mysterieus. "Waarom ben je weg gegaan?" vroeg hij uiteindelijk maar, aangezien hij bloed nieuwsgierig was geworden.

Caeserea knikte even kort bij zijn zin van "dat is een nette buurt". 'Ja, dat is het zeker.' Antwoordde ze met een scherp randje aan haar stem. Caeserea haalde langzaam haar schouders op en liet een kleine zucht ontsnappen. Ze dacht even na hoe ze zichzelf het beste zou verwoorden en ging wat gemakkelijker naast hem zitten. 'Problemen met mijn ouders, nogal typisch, maar ik trok het niet meer.' Zei ze schouderophalend.

Nick zweeg weer voor enkele secondes. "Dat herken ik wel hoor, problemen met ouders." Ze was niet zo open en hij was dat eigenlijk ook niet. Het gesprek liep een beetje langs elkaar heen, het was niet verstrengeld. Het leek nogal oppervlakkig. "Wel naar natuurlijk." zei hij er nog maar even achteraan. Waarschijnlijk om te laten zien dat hij daadwerkelijk met haar meeleefde. Maar misschien had ze wel veel ergere problemen met haar ouders dan hij zelf. Dat wist hij niet natuurlijk en hij vroeg zich af of hij het ook ooit te weten zou komen. "Waar hou je nog meer van?" vroeg hij uiteindelijk maar om het gesprek niet dood te laten bloeden. "Ik bedoel, wat doe je nog meer naast lezen?"

Ze is nieuw hier. Dit leek haar de perfecte plek. Rustig. Maar ook niet verlaten. Jep, dit is de perfecte plek. Hier zal niemand haar lastigvallen. Niemand. Dacht ze. Ze keek rond, op zoek naar een slaapplek. Nu ja, slaapplek. Zij stelde zich daar niet zoveel bij voor. Alles is beter dan die verlaten wei waar ze zich al jaren verschuild. Ze is niet meer zo eenzaam, alleen. Zachtjes slentert ze verder. Op zoek.