Steegje achter het weeshuis

Het weeshuis was niet het einde van de wereld, zodoende lag er ook een heel stratennetwerk achter dit gebouw. Maar laten we één straatje van naderbij bekijken. Een steeg. Door het feit dat er slechts één in- en uitgang was, ving de steeg relatief weinig licht. 's Nachts is het hier echt pikdonker, overdag valt dit wel mee. Hoewel het wel donkerder is dan de gewone straten. De gebouwen die deze steeg afschermen, zijn enkel huizen, hoewel er enkelen niet bewoond zijn. Welkom tot de Maansteeg!

Regels; Laten we het houden op de steeg niet in de fik houden.

Op weg naar het plein moest Alyss altijd door dat kleine steegje. Zelf was ze nooit claustrofobisch, maar op zulke momenten dacht ze dat ze maar beter even snel door kon lopen. Ze keek even om zich heen en liep toen door. Ze kon maar beter niet te veel aandacht trekken. Wat makkelijk ging, omdat er toch niemand was wiens aandacht ze kon trekken. Tenminste, daar ging ze van uit dan.

Haar ogen als twinkelende kristallen. Haar witte prinsessenjurk leek licht te geven in het donker door het zijde. haar muiltjes waren glanzend wit met spetters van het rode vloeistof dat over heel haar lichaam verspreid was. langs haar wangen stroomde tranen, bloedende tranen terwijl ze langs het grote weeshuis liep waar ze eigenlijk thuis hoorde als ze niet zoals nu was. Een warm huis waar ze de warmte kon voelen want nu, nu ze zo was voelde ze niks. geen warmte, geen kou, geen pijn, niks.

Alyss was bijna uit het straatje toen ze een meisje zag staan. Ze zag er verschrikkelijk uit, met haar prinsessenjurk die vol met bloed en spetters zat. Onwillekeurig greep ze naar het mes dat aan haar riem hing, maar ze trok hem niet. Het meisje kwam steeds dichterbij. Alyss zag dat ze een boek in haar hand had, waarop je nog net kon zien dat er 'sprookjes' op stond. Toevallig had ze zelf ook een boek bij zich over dat onderwerp, die eigenlijk voor haar zusje was.

Dariana liep door het straatje in haar net-onder-de-knieën-broek, die grijs was. En een witte t-shirt die je niet zag door de capuchon die over haar hoofd was getrokken. Ze zocht naar een van de straatkinderen. Naar een van haar vrienden. Naar een van de mensen met wie ze nu eigenlijk echt samen mee leeft. Er waren slechts enkele mensen in het steegje. Ookal liep Dariana hier regelmatig, vertrouwde ze de mensen die hier rondliepen niet zo snel als ze andere mensen vertrouwt. Wat ze eigenlijk over het algemeen te snel doet. Ze keek naar een jong meisje. Ze keek best angstig naar de andere persoon in het straatje. Dariana draati mijn hoofd en snap haar angst. Een klein meisje met een bebloed prinsessenjurkje dwaalt door de straat. Dariana bekijkt het meisje nauwkeurig terwijl haar hand voorzichtig naar de dolk rijkt. Het meisje huilt. Het meisje huilt bloed, om precies te zijn. Dariana knipperde. Het was, hoe heette ze nu ook weer,.. Maakt niet uit. Jamos had over haar verteld, geloof ik. Hij noemde haar een kleine demoon. Haar hart scheurde toen ze het meisje met de witte muiltjes zag lopen.