De stort

Als je nog nooit een vuilhoop hebt geroken, lucky you! Op de stort ruikt het altijd naar afval. Logisch, omdat het gewoon hopen van afval zíjn. Maar goed. Je hebt hier dus hopen afval, de hoogste komt op z'n hoogste 3 meter. Een hoop afvalhopen, enkele containers om het er netter te laten uitzien. Het is een vrij smerig terrein -Like duh- en je bent gestoord als je hier voor de lol komt zitten.

Regels; Als je geen bommen hier komt leggen, mag hier vrij veel.

Na verschillende keren met steentjes mensen te bekogelen, werd het misschien eens tijd voor een makkelijker, maar smeriger alternatief te gaan. Afval. Ergens droomde Noah al over gillende mensen die het vreselijk vonden om vuil te worden. En nee, hij had geen behoefte uit die dagdroom te worden gehaald. Hij bemerkte het verschil van lengte tussen sommige hopen. Maar wat maakte het uit? In willekeurige hopen groef hij soms. In de hoop wat te vinden. Meer dan genoeg gevonden, maar als steentjes al een ramp waren, hoe zat het dan voor doppen? Eeh, hij zocht wel verder.

Fibonacci gooide haar klokhuis op een hoop afval. Ze had nog steeds honger, maar als ze nog een appel at had ze later niets meer. Tihu moest maar eens gaan koken. Of Riley moest een poot uitsteken in het huishouden. Maar hij was veel te druk met al die rebellenzaken. Niet dat Fibonacci wel iets deed, maar zij verstopte zich niet achter andere dingen. Zij zei tenminste eerlijk dat ze er geen zin in had om klusjes te doen en trok haar mes als iemand probeerde haar wel iets te laten doen. Wel zo fair.

Noah liep maar eens verder. Op die plek ging hij toch niet veel meer vinden. Wat had men met doppen weggooien en ze allemaal op dezelfde plek te droppen? Hoe kwam het dat hij veel meer doppen dan flessen vond? Maar goed. Hij liep dus verder, hoewel dat niet heel veel voorstelde; Enkele meters verder. Een andere richting uit, en zich dan afvragen waarom het kwam dat hij altijd mensen tegenkwam. Dit was toch niet meer serieus? Noah wist best dat hij zeer interessant kon zijn, maar het begon 'm te irriteren. Nu ja, boeide niet. Hij irriteerde anderen ook.

Fibonacci merkte een jongen op, wat jonger dan zij, en zuchtte. Wat haatte ze mensen toch. Echt gruwelijk. Iedereen had een mening en sommigen waarom nog aardig ook: die haatte Fibonacci nog meer dan anderen. Eigenlijk was Tihu-Lille de enige waarmee ze kon omgaan, en was Tihu ook de enige die met haar kon omgaan. Goeie combinatie.

Kijk, dat was nu eens een hartelijke ontvangst voor Noah. Een zucht om zijn komst, en niet eens aangekeken worden. Dat mens kon nog veel leren over sociale vaardigheden. Maar het ging Noah natuurlijk niets aan. Hij had alleen verwacht dat hij "belangrijk" genoeg was om tenminste een blik te worden gegund. Nu ja, het kon ook zo. 'Hoi,'Zei Noah, "uit het niets". Hij weerhield zich er net van te vragen of ze een aliën was. Noah kon zich heus wel inhouden, hoor... In elk geval als het echt moest.

Fibonacci keek nog eens naar de jongen die de moeite nam haar te begroeten. 'Je kent me duidelijk niet. Ik wil niet begroet worden. Slik je volgende woorden dus maar in, want ik haat je nu al,' antwoordde ze, terwijl ze wegkeek, naar het klokhuis dat nu tussen het andere vuilnis lag. Wat deed ze hier eigenlijk?

'Ja, ik ken je niet en ik zie niet in waarom ik dat zou willen.' Ook goed. Noah vond dat als dat mens op de stort rondliep, niet eens wat aan het zóeken, het ook zelf mocht weten, hoor. Eigenlijk, wat dééd ze hier? En waarom haatte zij hem nu al? Hij bedoelde, ze kende hem toch niet? Goed, dat was zo iets dat Noah nooit zou zeggen. Klonk veel te veel alsof hij een vrolijk huppelend kind was dat om alles en iedereen gaf en zei dat hij of zij was wie hij of zij was. Hatelijk waren die mensen. Op dat vlak was Noah het plots met haar eens. Het klonk in elk geval als ze iedereen haatte. Ook leuk.

Fibonacci knikte zelfgenoegzaam en stelde vast dat haar doel behaald was. Hij wilde haar niet kennen. Mooi zo. Precies de aura die Fibonacci graag afstraalde, het idee dat ze anderen graag gaf. Dat ze haar niet wilden kennen. Fibonacci wilde ook niemand kennen, dus dan was het wel zo handig dat er niemand op haar af stapte, in de hoop haar te leren kennen.

Noah besloot dat hij de sprietige stukjes lichaam onder zijn heupen zou moeten gebruiken. Arme beentjes. En de stukken vlees daaronder ook. Helaas, helaas had Noah geen zin hier zijn tijd te verdoen terwijl hij net zo goed naar beter munitie dan wat flesdoppen voor een bijna uit elkaar vallende katapult kon zoeken. Dit is nu één van de snuggere gedachten die in Noah opkwam. En het was een goed idee van zijn onderlichaam om het bevel van zijn hersens te accepteren en uit te voeren waardoor Noah zich uit de voeten maakte.

Evanlyn liep het terrein op. Ze kwam hier vaker, maar ze had nog nooit iemand gezien. Zoekend naar iets bruikbaars liep ze rond. Alles wat ze kon gebruiken stopte ze in een grote zak die ze vasthad. De zak was oud en bijna versleten. Ze moest even een nieuwe zoeken. Daar lag een bruikbare, hij leek stevig en ze pakte hem op. Alles uit de oude zak gooide ze over naar de nieuwe. Ze keek eens goed rond de stort en zag niks meer dat bruikbaar was. Ze was op weg naar het hek.

Jamacianna, Dariana's beste vriendin die ze precies al eeuwen kende, riep Daria al lachend: "Hé Da, kom kijken!" Da? Echt? Jamacianna riep Daria bij haar "bijnaam van haar bijnaam", en Jamas was duidelijk inspiratieloos geweest op de dag dat ze besloot dat Daria een bijnaam nodig had. "En kom stilletjes!" probeerde Jamas fluisterend te roepen, wat erg moeilijk was als je aan het lachen was zoals Jamas. Maar toch zag Daria nergens het felrode hoofd van haar beste vriendin. Plotseling zag ze een licht bruine hand voorbij vliegen van de stort voor haar. Ze kroop door de degoutante drek en het vuilnis van het stort tot ze op haar buik lag naast haar vriendin achter een afvalberg. "Moet je zien." en Daria lachte. Een knokig jongetje "babbelde" met Fibonacci, de dochter van de rebellenleider. En zij was, zachtjes uitgedrukt, niet echt knokig.