Het Marktpleintje

Dit plein, net ver genoeg van de Achterbuurten af om bij de Stad te horen, is zo klein dat het altijd het Marktpleintje wordt genoemd. Toch handelen veel mensen er, omdat het zo dichtbij de Achterbuurten is en er daarom ook veel rebellen of armere mensen komen om eten te verzamelen. Kijk wel uit, zakkenrollers zijn hier actief!

Regels:
Max. 4 mensen.
Vechten is toegestaan. Sterker nog, dit is de orde van de dag, en een goed vermaak voor de handelaren.

Heerlijk, de zon scheen, echt zo'n dag waarvan Caesarea het niet erg vond om uit haar bed te komen. Ze had iets beweegbaars, maar toch iets dat er leuk uitzag aangetrokken en liep nu met een kleine kille glimlach over de markt. Hier liep ze wel vaker, sommige mensen herkende haar ook al en zij herkende hun. Ze beet in een appel, haar lunch, terwijl ze haar weg vervolgde.

De verkoper trok zijn appels een beetje naar zich toe, en deed zelf ook een stapje achteruit. Zo was hij buiten het bereik van dit gewelddadige meisje. 'Twaalf?' probeerde hij, iets voorzichtiger dan net. 'Wat is er onduidelijk aan tien?' vroeg Fibonacci geïrriteerd, waarna ze een stapje dichterbij de marktkraam kwam staan. Hierdoor leek de verkoper beangstigd, maar schudde toch zijn hoofd. 'Ik heb een vrouw en drie kinderen die ik moet verzorgen!' gooide hij in de strijd. Fibonacci rolde met haar ogen, ze begon zichtbaar haar geduld enorm te verliezen. 'En ik heb honger. Geef die appels nu maar, of wil je nog een mep?!' gromde ze.

Caesarea keek naar het meisje en liep een paar stappen door waarna ze een luide hap van haar appel nam. 'Die arme man heeft ook zijn geld nodig.' Zei ze met een licht geirriteerde toon. Het was niet zo zeer dat zij niet had afgedingd. Het was zo dat ze dit meisje ergens nooit heeft gemogen, al vanaf het moment dat zij het er niet mee eens was dat ze bij de rebellen kwam. Het maakte haar niet uit wat mensen van haar dachten, maar ze irriteerde zich er wel aan als mensen duidelijk lieten blijken dat ze iets tegen haar hadden.

Toen Fibonacci zich omdraaide, zag ze iemand die ze liever niet zag. 'Die arme man is niet jouw zaak, tenzij jij die appels wil kopen voor een afzetprijs, rijk verwend nest?' snauwde ze. Die meid had vast genoeg te besteden. Omhooggevallen Axioon die een hekel had aan haar ouders, of wat de reden dan ook mocht zijn om bij de rebellen te komen. Zij had het niet nodig, zij had niet te weinig eten thuis. Al die rijke mensen hadden genoeg aan wat er in Phiron verbouwd werd. Alleen de armen hadden er iets aan als de muur viel, dus waarom wilde dit rijke nest helpen?

'Ik ben niet verwend. Maar ik weet zeker dat deze man dat geld en eten net zo hard nodig heeft als jij.' Zei Caesarea op een scherpe toon en gooide haar klokkenhuis behendig in een van de dichts bijzijnde prullenbakken. 'Ik doel er alleen op dat het nergens voor nodig is om hem zo agressief te behandelen.' Zei ze kil tegen haar en haalde een hand door haar haren. Maar ze had ergens wel gelijk, dit meisje, Caesarea kwam niets te kort.

Nick was begonnen aan zijn ochtend patrouille en liep nu over de markt heen en weer. Er waren nog niet extreem veel mensen. In de verte, bij een van de kraampjes, zag hij twee meisje ongeveer van zijn leeftijd. Zo schatte hij ze in ieder geval in. Ze waren kennelijk met elkaar in onenigheid. Hij liep op een rustig pas er naar toe. Eerder voor vermaak. Om te kijken of ze elkaar in de haren zouden vliegen. De oude man achter het kraampje had een beangstigde uitdrukking op zijn gezicht. Nick probeerde hem een bemoedigend knikje te geven. Niet dat het iets zou helpen, maar proberen kon geen kwaad.

'Jij hebt anders geld genoeg om zijn hele kraam te kopen. Ik weet niet wat dat in jouw Axionenwereldje waard is, maar bij ons, bij de rebellen is dat verwend,' kaatste Fibonacci terug. Ze legde er flink de nadruk op dat zij een rebel was, en het meisje nog steeds een Axioon, zoals Fibonacci haar zag. Dat meisje moest niet gaan denken dat ze een rebel was omdat Tihu en Riley dat oké vonden; zij vonden iedere aanwinst op hun partij oké. De sufferds.

'Ik heb inderdaad geld genoeg, maar daar ga ik niet mee te koop lopen.' Zei Caesarea en snoof verontwaardigd. Nog steeds werd ze als zo'n verdomde Axion aangezien, ze wilde niet zoals haar ouders zijn, ze wilde niet bij de wereld horen die ze zo verachte. 'Ik leef niet in die verachte Axionenwereld. Mijn punt was alleen maar dat jij die man niet zo achterlijk moet behandelen, daarin ben ik een stuk beter dan jij.' Zei ze zonder haar stem te verheffen maar wel met een zeer ijzige toon. Ze wist haar stand, ze wist wanneer ze beter was dan anderen, ze wist wanneer mensen geen gelijk over haar hadden.

'Dat probeer je. Maar buiten jouw kleine rijke wereldje mag je nu eenmaal geweld gebruiken als iets je niet zint. Wen daar maar aan, voordat je besluit dat je zo graag stoer wil doen, watje.' Fibonacci draaide zich om naar de kraam, graaide tien munten uit haar zak die ze op de plank legde die een toonbank moest voorstellen, en griste de zak appels bij de man vandaan. Hij protesteerde niet eens, bang om nog eens geslagen te worden, maar vooral om nog eens vernederd te worden. Een meisje, hooguit achttien, dat hém sloeg.

'Oh, dat snap ik heel goed, maar dat ik rebel ben betekent niet dat ik me ga verlagen tot jouw niveau!' Siste Caesarea tegen het meisje dat het zojuist gedurfd had om haar een watje te noemen. Ze voelde haar zwaard branden en ademde de diep in om zichzelf te kalmeren. Ze zou niet zoveel tijd aan dit meisje moeten besteden, ze was haar tijd niet waard.

Fibonacci lachte vreugdeloos. '"Dat ik rebel ben",' herhaalde ze spottend, waarna ze nog eens lachte. 'Wanneer dringt het tot je door dat je geen rebel bent, nog steeds een vuile Axioon?' Ze haalde een appel uit de zak die ze zojuist "gekocht" had, en nam er een hap uit, met een blik op de verkoper. 'Nog niet eens acht waard,' sprak ze hem met volle mond toe.

'Je mag denken wat je wilt over mij, maar ik weet waar ik bij hoor.' Zei Caesarea schouderophalend. 'Jij weet helemaal niets over mij, dus wacht met je domme oordelen.' Zei ze tegen haar en keerde haar de rug toe. Ze wilde niet de fout ingaan door dit meisje haar te laten opfokken, dat was het niet waard.

'Jij mag zeggen wat je wilt, maar je zult nooit bij de rebellen horen,' kaatste Fibonacci terug. Ze wist wel degelijk iets over het meisje: dat ze rijk en verwend was, en de dochter van Riley Lesquirte tegensprak. Iets dat je beter niet kon doen, zéker niet als ze je al niet mocht, op zijn zwakst gezegd.

'Dat is zeker niet aan jou om te bepalen.' Zei Caesarea op een botte toon waarin duidelijk was dat ze er een beetje genoeg van begon te krijgen. Een aantal scheldwoorden gingen al door, evenals manieren om dit meisje pijn te doen. Ze sloeg haar armen over elkaar om zichzelf een houding te geven en wou het liefste weglopen.

'Dat is wel aan mij, want ik ben wél een echte rebel,' antwoordde Fibonacci. Het was misschien geen goed argument, maar door haar koppigheid moest Fibonacci iets zeggen, en was alles even goed genoeg. Zij zou nooit degene zijn die wegliep, die een discussie beëindigde. Nee, daar was ze veel te koppig voor, veel te eigenwijs. Fibonacci moest het laatste woord hebben, daar deed ze alles voor. Tihu en Riley deden al nooit meer hun best om het laatste woord te hebben, zij snapten wel dat Fibonacci anders nooit zou stoppen met ruziemaken.

Caesarea begon zachtjes te lachen, het was spottend, het klonk niet als een gezellige lach. 'En jij denkt dat ik geef om wat jij wil? Denk je dat ik me iets van jou aantrek?' Ze schudde haar hoofd. Ze kon niet meer terug gaan naar waar ze eens vandaan kwam en ze had al besloten alles te doen om haar ouders en alles daar dwars te zitten.

'Zou je wel moeten doen, nestje. Rebellen luisteren immers naar een Lesquirte, is het niet?' zei Fibonacci met een spottende glimlach rond haar lippen. Beweerde dat meisje wél een rebel te zijn, maar niet te weten waarom ze naar de leidster van de rebellen zou moeten luisteren. Natuurlijk was Fibonacci niet echt de leidster van de rebellen - hun doel interesseerde haar niet eens verschrikkelijk erg - maar ze was wél de dochter van Riley Lesquirte.

'Ik trek mijn eigen regels en luister alleen naar mensen die een beetje respect voor mij hebben.' Zei Caesarea schouderophalend. 'Neem eens een voorbeeld aan je zus of je pa. Daar luister ik wel naar.' Zei ze en dat klopte wel. Ze had haar eigen regels en haar eigen doen, maar als die twee haar zeiden om iets te doen, dan zou ze dit meestal wel gewoon doen. Maar dit meisje, ze kon het vergeten.

'Mijn zus en mijn pa? Tihu en Riley weten tenminste dat ze niet met mij in discussie moeten gaan. Daar zou jij een voorbeeld aan kunnen nemen!' riep Fibonacci terug, plotseling nog meer geërgerd. Ze hield niet van gesprekken waar haar familie een rol in speelde. Ze werd er bezittelijk van, zeker als het meisje een beeld als dit schetste: dat haar vader en zus rebellen waren en dat zij naar hen luisterde. En Fibonacci? Die was nergens te bekennen.

'Ik ken je niet eens, dus hoe moest ik weten dat ik niet met jou in discussie moest gaan? Nou, vertel me dat dan eens?' Wierp Caesarea in de uitdaging en trok haar wenkbrauwen naar het meisje toe. Caesarea draaide even met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar. Ze had haar ijzigheid en geduld weer terug gevonden.

'Je kent me wel. Je hebt me een jaar geleden ontmoet en toen heb je vrij goed ondervonden dat ik niet te persoon ben waar je een discussie mee wilt hebben,' lachte Fibonacci spottend, blij om het familieonderwerp in de steek te laten. Haar vuisten waren inmiddels gebald, de appels lagen aan haar voeten, maar niemand die het waagde om ze te stelen. Er had zich een klein kringetje om de ruziemakende meisjes gevormd, een kringetje dat ze afsloot van de rest van de markt, maar Fibonacci had het niet gemerkt.

'Denk je dat ik nog iets met jou te maken wou hebben of me enigszins in jou intresseerde nadat je me er niet bij wou hebben en je me helemaal afgezeken had? Denk je dat ik nog zin in jou had? Nee, meisje, ik had wel wat beters te doen. Ik heb me niet meer op jou geconcentreed, waarom zou ik ook?' Vroeg Caesarea, haar houding was enigszins arrogant en uit de hoogte. Dit meisje leek haar uit te dagen, ze vond dat ze beter dan dit meisje was, maakte niet uit waar ze bij hoorde. Ze negeerde de mensen om hun heen.

Fibonacci lachte voor de zoveelste maal in deze discussie, nog altijd spottend en zonder enig spoortje vreugde. 'Geef me eens één goede reden waarom ik rekening zou moeten houden met het feit dat jij geen zin in mij hebt?' vroeg ze het meisje dat tegenover haar stond. Fibonacci zelf had haar armen over elkaar geslagen en keek met harde ogen de wereld in.

'Hoef je ook niet. Ik gaf je alleen een reden waarom ik niet meteen wist dat ik niet met jou in discussie moest gaan.' Zei Caesarea met een lachje dat ijzigheid uitstraalde. 'Ik verwacht niet van je dat je rekening met mij houd, dat verwacht ik van niemand meer tegenwoordig.' Zei ze met een klein knipoog en dacht aan een leven met ouders die wel rekening met haar zouden houden. Ze haalde haar schouders op en keek even de kant op waar ze van plan was op te gaan. Haar zicht werd geblokkeerd door meerdere mensen en ze trok daardoor haar wenkbrauwen op.