BEGINTOPIC: De rebellenbijeenkomst

Vandaag is het zover: alle rebellen komen bijeen om hun plannen te bespreken, maar vooral om elkaar te leren kennen. "Dat is namelijk belangrijk voor de samenwerking," aldus Riley Lesquirte. De ruimte waarin alle rebellen bijeenkomen was vroeger een fabriekshal, dus het is erg groot en ziet er een beetje verlaten uit. Er is geprobeerd om het feestelijker te maken met gordijnen, slingers en lampjes, maar de oudheid en het verval valt niet te verbergen. "Toch," zegt Riley, "hopen we dat iedereen een mooie avond heeft!"

Regels:
Alleen voor rebellen.
Vechten is niet toegestaan, maar als je de hal uit sluipt en in de steeg voor de ingang gaat staan betrapt niemand je...

Tihu-Lille keek tevreden om zich heen. Naar de eerste mensen die nu al binnendruppelden en naar de fabriekshal keken. Het had uren gekost om de versieringen op te hangen, maar Tihu-Lille vond dat het resultaat er mocht zijn. Het was al veel mooier dan toen ze hier binnenkwamen, twijfelend of ze de bijeenkomst hier konden houden. Maar Tihu-Lille had potentie gezien, stelde zich de hal voor met een paar lichtjes en slingers, en had Riley gezegd dat dit hun locatie was. En ze had gelijk gekregen.

En daar stond ze, tegen de doorpost aangeleund. Haar blik en haar houding die nogal kil over konden komen. Haar ogen die de ruimte in zich opnamen. Caesarea die zich een jaar geleden bij de rebellen voegde, maar die zich niet helemaal op haar gemak hier voelde. Ze wist waar ze oorspronkelijk bijhoorde, ze wist van welke stand ze eigenlijk was en dat ze niet door iedereen vertrouwd zou worden. Ondanks dat ze al een tijdje niet meer bij haar ouders woonde, had ze nog steeds het geld om zichzelf te voorzien van goede spullen en daarom zag ze er ook prima uit. Ze had haar armen over elkaar geslagen en besloot om maar eens wat passen naar binnen te zetten. Haar blik stond scherp en oplettend, niet al te vriendelijk. Ze was niet onder de indruk van de hal die wat opgeknapt leek te zijn.

Michael liep door de stegen van de achterbuurten. Hij woonde niet heel erg ver van de plaats waar de Rebellenbijeenkomst werd gehouden. Hooguit een paar steegjes van het gebouw verwijderd. Hij had zijn wapens bij zich, zoals altijd. Zijn pistool was in het holster bij zijn riem gestoken, met daarin ook één van zijn messen. Hij kon het niet laten om zijn wapens bij zich te houden. Hij kon bijna niet zonder. Net als dat hij niet zonder sigaretten kon. Hoewel hij nooit had geprobeerd af te kicken. Het was dan ook niet bijzonder dat hij een pakje sigaretten en een aansteker in zijn broekzak had. En het was ook totaal niet zeldzaam dat hij een sigaret tussen zijn lippen had.

Fibonacci stootte haar zus aan, wijzend op de onaangestoken sigaret tussen haar lippen. 'Aansteker?' murmelde ze, waarop Tihu-Lille het hoofd schudde. Fibonacci's wenkbrauwen schoten omlaag en ze draaide zich op, een vuurtje opzoekend. Ze vond een jongen die ook een sigaret had, een brandende, en gebruikte twee vingers om haar sigaret uit haar mond te halen. 'Heb jij een vuurtje?' vroeg ze, op een verveelde toon die goed bij haar paste.

Vandaag was Nari degene die opgestaan was, vandaar dat ze naar de rebellenbijeenkomst ging. Natuurlijk was het een groot risico want ze kon elk moment wegvallen en dan had Ai geen idee van wat ze hier deed want Ai was geen rebel. Iets dat Nari aan haar vervloekte. Maar afijn, met de kap over haar hoofd, zodat haar rode ogen verborgen waren keek ze rond. Ze besteedde weinig aandacht aan andere mensen en was hier alleen voor de informatie die ze nodig had zodat ze daarna weer kon vertrekken.

Tihu-Lille zag dat zelfs haar zus iemand aansprak, en besloot toen maar even te gaan socializen. Ze keek even rond en vond iemand die ze kende, al was het dan oppervlakkig. Caesarea, een meisje dat ongeveer een jaar geleden bij de rebellen was gekomen. Haar ouders waren Axionen en daarom was Fibonacci er fel tegen geweest dat Caesarea bij hen kwam, maar Tihu-Lille vond het goed. Zij had met Caesarea gesproken en kwam tot de conclusie dat ze een prima rebel was. Daarom liep Tihu-Lille nu naar het meisje toe, met een glimlach op haar gezicht. 'Hallo,' begroette ze Caesarea.

Michael keek op toen iemand hem aansprak. De stem klonk vrouwelijk, maar tegelijkertijd ook verveeld. Hij keek naar het meisje, die waarschijnlijk niet veel ouder dan hij kon zijn. Misschien zelfs iets jonger. Ze vroeg hem of hij een vuurtje had, waarna hij zonder enig antwoord te geven in zijn zakken zocht naar zijn aansteker. Zodra hij het metaal voelde haalde hij het uit zijn zak. Hij had maar weinig zin om het vlammetje tevoorschijn te halen en gaf de aansteker aan het meisje. De sigaret werd nog steeds niet uit zijn mond gehaald om iets te zeggen.

Caesarea's ogen gingen naar het meisje dat haar aansprak. Ze kende dit meisje, door haar zat ze nu wel bij de rebellen terwijl haar zus hier op tegen was geweest. 'Hallo.' Zei ze tegen haar en haar stem klonk koel maar niet geheel onaardig. Ze hield haar armen iets minder strak en liet haar houding wat verzachten. Haar ogen stonden niet meer geheel scherp, omdat ze anders nogal argwanend leek.

Tot Fibonacci's grote tevredenheid deed de jongen geen moeite om een gesprek met haar aan te knopen, gaf haar slechts de aansteker. Fibonacci stak haar sigaret aan en gooide de aansteker terug naar de jongen. Of hij hem ving of niet... tja, dat was zijn zorg, niet de hare. Zij gooide de aansteker immers bijna in zijn handen, de jongen zou gewoon dom zijn als hij hem niet ving. Dan was het zijn eigen schuld. Fibonacci wilde even gewoon weglopen, maar bedacht toen dat ze hier beter kon blijven staan alsof ze met de jongen in gesprek was, dan zou tenminste niemand anders haar aanspreken. Hoopte ze. Riley en Tihu-Lille waren vervloekt, die mensen die zo nodig in de spotlights moesten staan en haar mee sleepten. Nu was ze opeens een leidster van de rebellen, iets waar Fibonacci niet blij mee was, aangezien ze zich niet eens interesseerde in die hele muur.

Ze hield mensen in de gaten maar bleef in de schaduw op afstand. Contact met anderen was niet voor haar weggelegd en dat mochten ze weten ook. Nari vond het veel te gevaarlijk om contact te maken met mensen. Wat als ze Ai leerden kennen. Nee, zoiets moest ze voorkomen en dan maar door geen contact emt mensen te hebben. Nari vond het niet zo erg. Ze kreeg haar aandacht als ze een one-night stand had en meer had ze niet nodig.

'Gaat het goed bij de rebellen?' vroeg Tihu-Lille met oprechte interesse. Ze vroeg zich af hoe het dit meisje verging bij een organisatie die honderd keer zo weinig te besteden had als de Axionen. En hoe het met haar ouders ging. Hadden zij niet door dat hun dochter een heel ander doel had dan zij, of vonden ze het niet erg? Tihu-Lille zou het graag weten, maar vroeg niet alles. Lang niet alles.

Caesarea haalde haar schouders op en keek naar een aantal anderen in de ruimte. 'Nog niet iedereen vertrouwd me, logisch, zou ik ook niet doen.' Zei ze met koelte in haar stem, het maakte haar niet zoveel uit. 'Verder lijkt het prima te gaan.' Zei ze tegen Tihu-Lille. Haar leven ging zo zijn gangetje en ze genoot er eindelijk van, op haar eigen manier.

Tihu-Lille knikte. 'Ja, ik snap die mensen ook wel. Maar toch vertrouw ik je wel,' antwoordde ze. 'En Riley ook.' Haar zus, die Caesarea nog altijd niet vertrouwde en bovendien een nog grotere hekel aan haar had dan aan de meeste andere mensen, liet ze maar buiten het gesprek. Dat zou alleen maar ontmoedigend zijn. En Fibonacci was toch geen gezworen rebel, dus haar mening was in Tihu-Lilles ogen minder belangrijk dan die van haar vader, die zich wél zijn hele leven al inzette voor de rebellenzaak.

Michael had wel degelijk gezien dat zijn aansteker naar hem toe werd gegooid en ving het metalen ding behendig op. Vrijwel meteen verdween het weer in zijn broekzak. Daarna ging zijn hand naar de sigaret, haalde hij 'm heel even uit zijn mond. Een rookwolkje kwam uit zijn mond en hij deed heel even de moeite om normaal adem te halen, zonder een sigaret in zijn mond te houden. Maar na één ademhaling stak hij de sigaret weer terug. Praten deed hij niet, deed zij voorlopig ook niet. Dus hij had er geen problemen mee. Zo sociaal was hij nou ook weer niet.

Fibonacci inhaleerde en keek even naar de fabriekshal, die ze ondanks de inspanningen van haar zus nog steeds zo lelijk als de pest vond. Ze snapte nog steeds niet waarom deze locatie werd uitgekozen - waarom er überhaupt een bijeenkomst moest zijn - en verwachtte niet dat in de nabije toekomst te snappen. Misschien zou ze zoiets nooit snappen. Vond ze ook best. Het maakte Fibonacci allemaal weinig uit. Roken en in leven blijven, dat was alles wat ze belangrijk vond. En oké, misschien gaf ze ook wel om Tihu-Lille.

Caesarea liet een wrang glimlachje zien als een klein teken van dankbaarheid. 'Dat vind ik fijn.' Zei ze eerlijk en haalde een hand door haar donkerbruine/zwart haren waarna ze haar armen langs haar dunne lichaam liet hangen. Haar ogen stonden kil en ijzig, maar dit was ook gewoon hoe ze was, altijd al geweest. Het lag gewoon niet in haar aard om heel aardig en vriendelijk tegen mensen te zijn, dit moesten ze verdienen.

Tihu-Lille glimlachte, knikte, en hiermee leek het gesprek ten einde. Caesarea was geen meisje van veel woorden, en Tihu-Lille hield ook niet erg veel van praten. In ieder geval: niet van steeds maar doorratelen tegen iemand die eigenlijk geen interesse had. Daarom bleef ze nu stil en keek naar de ingang, waardoor steeds meer mensen binnenkwamen, en voelde ze onwillekeurig een beetje trots. Dit was hun bijeenkomst, die van Riley en Tihu-Lille. En misschien een beetje van Fibonacci, maar die vond het niet interessant en had niet veel geholpen.

Caesarea was nooit een goede gesprekspartner geweest, ze deed hier verder ook niet echt een grote moeite voor. Ze keek naar haar lange goed gevijlde maar scherpe nagels die nu zwart laagje nagellak bevatte. Caesarea woonde aan de rand van de stad tegen de achterbuurten aan, als ze op haar balkon ging staan keek ze uit over de wijk. Met het gevoel dat in haar zat, voelde ze soms toch wat medelijden voor de kleine jongetjes die altijd met een leeg blikje cola aan het spelen waren en geen geld hadden om een goede bal te betalen. Een keertje had ze er eentje snel wat muntjes toegestopt, maar had dit daarna niet meer gedaan, ze wilde geen zwakte wegens die kleine wezentjes tonen. Ze wilde zich niet schuldig voelen wegens alle arme mensen die in die grote grote wijk woonde.