de Hoofdweg

De Hoofdweg is een brede, gezellige straat die van de Axionenbuurt helemaal tot aan het donkere bos gaat. Toch in het eerste deel, laten we het daar even over hebben. Over het eerste deel. Het is breed, kleurrijk, goed ruikend en erg gezellig dankzij de vele marktkraampjes en bloemenwinkels die hun koopwaar uitstallen. Maar als je verder wandelt kom je steeds minder kraampjes tegen. Ook de geur van het riool komt hier weer uitsteken boven de geur van rozen en tulpen. En als je daar nog niet door afgeschrikt bent om verder te wandelen overtuigd de érg weinige lichtinval je misschien? Nee, blijf je wandelen? Let op je waardevolle spullen, mensen. Dit is de woonplek van de straatkinderen en de wezen. Kleine boefjes die net als eksters oog hebben voor glinsterende dingen. Denk niet dat je ze afschrikt. Haal het hier niet te hoog in je bol.

Regels: vecht niet tussen de kraampjes, je wilt toch geen dolle slager achter je aan? Trek dat vechtende schorem mee naar het donkere gedeelte, pure show voor de verveelde kinderen.

Hoe ze hier terecht kwam, wist Dryope niet, ze liep wat straatjes in en uit, en opeens kwam ze uit op een brede straat. Het bordje aan een muur zei niet veel, maar genoeg om het de 'hoofdweg' te laten noemen. Verscheidene mensen zaten op een bankje, liepen door de straat, of zaten vol bewondering naar een van de kraampjes te kijken. Ze voelde eventjes aan het buideltje, maar ze voelde er niet veel muntjes in zitten. Ze bleef dus maar door stappen en doorstappen.

Met acht gestolen appels op zak ging Dariana, Daria hier, op zoek naar haar vrienden. Ze liep met Axios in de rug richting het nauwere, lelijke deel van de Hoofdweg. Ze liep graag door de hoofdweg, echt waar. Een van de plaatsen waar ze het liefst kwam. Omdat ze hier gewoon Daria was. Gewoon gewone Daria. Onopvallend met haar capuchon streng over haar ogen getrokken. Niet Dariana Samira De La Gotya. God, wat haatte ze die naam. Spreek het maar vijf keer na elkaar uit. Een typische, vreselijke Axiosnaam. Ze zuchtte en ademde diep de lucht van vreemde kruiden en het vee in. Ze zwaaide naar de jongen die zat te bedelen. Ze kende hem wel, een zekere
Jakully. Als ze helemaal alleen was ging ze telkens bij hem zitten. Maar nu ging ze naar de bende die haar had opgevangen toen ze het het hardst nodig had, wanneer ze alleen was en die ervoor gezorgd hebben dat ze is wie ze is. Jakully lachte terug, kort glimlachte Daria. Want die glimlacht verdween snel. Ze moest op haar hoede zijn. Ze kwam in het donkere deel van de Hoofdweg. Gevuld met jongeren in bende en weeskinderen. Maar ook verstotene of ontsnapte gevangen hingen hier rond. Denk niet dat de politie hier komt. Eens je hier bent ben je veilig, als je de juiste vrienden hebt tenminste.

Dit was nu niet bepaald een straatje waar Lizz uit haar eigen heen zou gaan. Donker en verlaten is wel iets voor haar, maar hier hing een speciale sfeer, zoiets als: je bent hier niet welkom! Ze moest gewoon dat meisje van in de coffeeshop terugzien. Al was het maar voor even, al was het maar een glimp. Ze wou haar naam weten, haar verleden.
Er was iets dat haar zo aantrok, iets dat Lizz nieuwsgierig maakte. Misschien kwam het wel doordat ze nood had aan een vriendin, de eenzaamheid beu was. "Hallo?" probeerde ze voorzichtig. "Hallo?"

Met een ruk draaide Dariana zich om. Ze staarde opnieuw in de bloedrode ogen van dat rare meisje. "Hallo?" zei dat meisje.
Dariana knipperde. Was dat tegen haar? "Ja." zei Dariana kort. Het was een idioot antwoord op de 'Hallo' van dat meisje maar Dariana was gehaast. Ze moest de appels naar Bastun en Samroi, en hun bende natuurlijk, brengen. Dat was de bende die haar had opgevangen toen ze als klein zevenjarig meisje op straat rondzwierf. Ze had geluk dat ze door een bende was geaccepteerd. En dat déze bende haar had geaccepteerd. Ze waren een van de beruchtste jongerenbendes, maar Dariana snapte niet waar dat vandaan kwam. Als ze zo erg waren hadden ze zich niet als bende 16-jarigen over een zevenjarige Axioon ontfermd. Nou ja. Ze waren niet "niet erg", ze waren behendige dieven en extreem goede vechters. Maar nooit tegen iemand die het niet verdiend, en nooit als het voor hun plezier. Snap je, stelen om te kunnen eten. Zo.

"Ja?" zei ze verontwaardigd. Wat was dat nu voor een antwoord?! Misschien komt het omdat ze eerder iets als 'Heei, ik ben ..., zullen we vriendinnen worden? Want weet je, ik ben redelijk eenzaam en ik zie jou al de hele tijd alleen lopen en ik dacht dat we misschien elkaar een beetje beter konden leren kennen,' verwacht. Verwacht is veel gezegd, eerder gehoopt. Niet dat ze haar direct zou vertrouwen. Ze vertrouwt niemand, niet sinds die ene dag; Ze was helemaal alleen, liep door het bos in de buurt van het dorp waar ze bijna heel haar jeugd met haar familie had gewoond. Ze had honger, kou en nood aan een knuffel, wist niet waar ze heen kon, wist niet wat ze moest doen. Ze was nog zo klein... en helemaal alleen. Tot ze plots haar oom zag. Ze liep snel weg, want iedereen haatte haar en dat kon ze hen niet kwalijk nemen. Vanachter een struikje bestudeerde ze hem. Wanneer de honger het overnam van haar verstand stapte ze behoedzaam naar haar oom. Die draaide zich om en stak een mes in haar buik, net onder haar rechterborst. Behendig en snel sprong ze in een boom. Nee, ze vertrouwt niemand meer, wat niet wil zeggen dat ze na 7 jaar geen knuffel wil.

"Nja, sorry." zei ik. Achterlijk. Wie zegt er nu ja op 'Hallo'. "Dariana, maar zeg maar gewoon Daria. Dariana is voor.." Axionen. Dariana had geen behoefte om nu al te zeggen dat ze van de Axionen komt, ze is er alles behalve trots op. "Bepaalde mensen." vulde ik mijn zin aan. "Dus ja. Hoi."

Opgelucht haalde ze adem, "Daria, speciale naam. Noem mij maar..."
Ze voelde zich verplicht om haar naam te zeggen, maar... wat als ze er nog niet klaar voor is? Ze moest een tijdelijke schuilnaam verzinnen, want als haar echte naam bij te veel onbetrouwbare mensen geweten is, zou het wel eens slecht kunnen aflopen. Zo zouden ze haar verleden kunnen ontdekken en dat is alles behalve wat ze wil. "Noem mij maar..." Oh nee, nu leek ze zeker op een of andere freak die ontsnapt is uit het gekkenhuis, eigenlijk is dat het ook helemaal, met dat verschil dat zij nooit in het gekkenhuis heeft gezeten, terwijl ze daar wel thuishoord. Subtiel probeerde ze van onderwerp te veranderen: "Brrr, ik heb koud, ken je hier een gezellig plekje? Oh, en euhm..", maar al snel veranderd ze van gedachten. Vragen naar een goede slaapplaats is nu ook niet bepaald een goede vraag om een mogelijke vriendschap mee te beginnen. Stel je voor dat Daria denkt dat ze een zwerver is. Dat is ze ook, maar ze schaamt zich er wel voor. Bang dat Daria zich vragen zal stellen bij een nieuw meisje dat net in de stad is en op zoek is naar 'een gezellige slaapplaats."

Dariana grijnsde. Nou, mevrouwtje "Noem mij maar", we zullen je eens gaan testen. "Natuurlijk, ik ken het hier even goed als ik mijn hand ken." Het meisje keek een beetje angstig door haar grijns maar keek een stuk opgeluchter toen Daria instemde om haar een 'gezellige plaats' tonen. "Volg me." zei Dariana en ze liep met Axios in de rug naar het donkere gedeelte van de Hoofdweg.

Lizz zag een grijns op het gezicht van Daria wanneer die zich omdraaide om naar 'een gezellige plek' te gaan.
Nee, hier klopt iets niet, donker en eng is niet wat ze haar herinnerde van 'gezellig'. "wacht!" ze klonk al veel zelfverzekerder, misschien om te tonen dat ze niet zomaar een slappelingetje is dat hulp nodig heeft. "ik heb geen hulp nodig. Het enige wat ik wil is wat gezelschap, dus zeg het als ik je lastigval. Want het laatste wat ik wil is slecht gezelschap." Lizz voelde dat gewoon, wanneer iemand iets fout van plan was, haar wou kwetsen, treiteren. Na een aantal jaren leer je het wel. Ze was niet zo goed in comunniceren, maar ze begreep elke lichaamsbeweging, elke uitdrukking, ze zag het wanneer iemand loog. "AAARRGH!!" een vreselijke schreeuw kwam plots uit haar... Pijn. Ze trok haar haren bijna uit. "Laat het stoppen!!! NU!" met een duivelse, maar toch ook smekende blik, keek ze Daria aan. "Doe dan iets! Sta daar niet te staan! Wat is je probleem?! Het doet pijn!" ze zakte door haar knieën tot vlak voor een geschrokken Daria, niet goed wetende wat te doen...

Dariana's ogen werden groot toen het meisje haar ogen nog enger, duivelser werden dan ze al waren. Daria gilde het uit. "BASTUN, SAMROI!" Verschrikt liep ze achteruit en ze botste tegen iets aan. Klaar om te vechten draaide ze zich om maar ze keek alleen in het gezicht van Samroi. "Daria? Ik hoorde je gillen." zei Samroi bezorgd. Dariana wees met een trillende hand richting het duivelskind die op de grond lag te gillen. Bastun kwam er nu ook bijstaan en Dariana begon te huilen door de wrede kreten van het meisje op de grond. Bastun omhelsde Dariana terwijl Samroi in haar hand kneep. "Snel." Samroi trok haar bij de hand verder in het donkere gedeelte terwijl Bastuns ene arm nog steeds rond Daria lag en de andere hand stevig zijn mes omklemde. Snel liepen ze verder. Ze passeerden voorbij vechtende mannen en stapte snel over een persoon die bloedend op de grond lag. Het klinkt misschien raar, maar hier voelde Dariana zich al stukken veiliger. Tussen de vechters en de wezen die hier al haar hele leven zijn. Met Samroi en Bastun bij haar. Nu zijn ze beiden achttien. Het is een tweeling, ze waren slechts tien of elf toen ze Daria als zevenjarige opnamen in hun bende. Toen al luisterden vijftienjarigen naar die 'kleine' jongetjes van tien. Maar toen al waren ze groter, en gespierder, dan de gemiddelde vijftienjarige.

Lizz lag nog een hele tijd te gillen en te schreeuwen, ze dacht dat ze zou sterven, zo een pijn deed het. Beelden uit het verleden flitsten haar voorbij. Haar zusje, moeder, dood. De keukentafel rood van het bloed. De vader, krankzinnig van woede en haar oom, uit op wraak. Ze kon het niet meer aan. Tot het plots stopte, zomaar.
Uitgeput strompelde ze recht en liep weg. Weg van de mensen, weg van de plek die haar eraan herinnerd had dat ze duivels was, dat ze onmogelijk ooit vrienden kon hebben, dat ze nooit haar fouten zou kunnen goedmaken. Nog even keek ze om naar Daria, die samen met twee jongens verschrikt wegliep, wegliep van haar, dat duivelse kind, dat nooit in haar leven nog een vriend zou hebben.

Daria zag dat Barun om keek. Maar zelf wilde ze niets zien of horen behalve Barun en Samroi. En de rest van de bende. Eigenlijk was dit moment. Het echte, echte nu perfect. Zij wandelend met haar beste vrienden richting haar andere vrienden. Perfect. Gewoon perfect. Deze gedachte herhaalde en herhaalde ze om de kreten van dat meisje te vergeten. Dariana vloekte binnensmonds. Nu dacht ze er weer aan. Nee, nee! Hier wil ik niet, niet, hoor je me aan denken, dit wil ik gewoon vergeten. Wissen, in de vuilbak gooien. Verdrinken, in brand steken, ik wil niet meer aan haar denken, dacht Dariana woedend. Ze was blij dat Afillie aan kwam lopen. Haar lange blonde haar lag prachtig terwijl ze naar Dariana liep en haar ogen zo blauw als het maar kan keken Dariana bezorgd aan. Afillie was prachtig. En daar nog bovenop was ze een van de aardigste en meest oprechte personen in de wereld. Wat haar lichtjes maakte tot een flapuit, maar daar keken de mensen, nee, probeerde de mensen naast te kijken. "Schat!" riep Afillie met haar stem die nog meer deed vermoeden dat ze een engel is, "We hoorden je roepen en ik ben onmiddellijk Bas en Sam gaan halen!" Dariana lachte. Eindelijk is ze hier weer.

Na een heel eind al wenend gelopen te hebben, zakt Lizzaai aan de andere kant van de Hoofdweg neer in een hoekje. Ze had spijt. Spijt van die ene dag. Spijt dat Daria het moest zien, dat zij zo freaky deed. Hopelijk begreep ze het. Alhoewel dat er niet veel te begrijpen valt. Nog niet. Zachtjes schommelde ze zichzelf in slaap. Zodat ze niet meer aan de pijn moest denken. Die andere pijn, die ze overhoudt aan de gedachte van die ene dag... Wanneer Lizz wakker werd was ze helemaal verkleumd, ze had geen zin om op te staan. Ze had geen zin meer om te leven. Ze wist niet eens waar ze moest slapen en in een winter zoals dit jaar zal de luxe er niet beter op worden. Het was in de eerste plaats al een stom idee om 'een thuis te zoeken'. Alsof het ooit ging lukken. Pfft, wat maakt ze zichzelf ook allemaal wijs. Ja, het was tijd voor haar. Tijd om te sterven. En wat haar nog het meest pijn deed, was dat niemand erom geeft.

"Jongens!" schreeuwde Afillie naar Sam en Bas, "Het is mijn beurt om haar vast te houden! Laat haar maar gauw los!" Dariana glimlachte. Afils pakte Dariana aan de hand en trok haar tegen een van de huisje waar een hut-achtig iets stond. Het was gebouwd uit ijzer en oude kartonnen dozen. Maar het deel waar de ingang moest zijn was veel te kleurrijk om hier te horen. Het waren dunne touwtjes in allerlei kleuren die vanaf een ijzeren staf naar beneden vielen. Je kent het vast wel. Afils hield de de touwtjes uit elkaar zodat Dariana binnen kon zonder gewurgd te worden door de touwtjes. Binnen in de hut die toch wel best groot was, vijf passen op twee en hoog genoeg dat Samroi en Bastun net binnen kunnen, lagen er op opengevouwen kartonnen dozen oude matrassen, gepikt uit het weeshuis, waarschijnlijk, met wat muffe dekens en kussens waarvan wat er ook in zit, zat, er al lang uit is. Perfect. Precies goed voor Dariana. "Zet je, schat!" gilde Afillie. "Mijn god. Daria! Die nagels! Ik ben misschien een straatkind-wees-meisje, maar zelfs mijn nagels zijn er beter uit dan die van jou!" Ze hield haar hand voor de neus van Daria. Prachtige lengte met een lichtroze laagje nagellak op. Daria duwde de hand weg. "Waar komt die nagellak vandaan?" vroeg Dariana lachend. "We stelen enkel het levensnoodzakelijke. Voor mij is dat deze nagellak!" De twee meiden lachte. "Ik heb nog wat overschotjes, perfect voor jou." Afils draaide zich om om de nagellak te pakken. "Schat, die mensen zijn door jou veel geld kwijt! Weet je wel niet hoe duur dat nagellak is?" vroeg Dariana lachend. "Natuurlijk! Ik ben degene die het.. gepakt heeft!"

Met daar zo te zitten, denkend dat ze hoe dan ook gaat sterven, kwamen de details van haar verleden weer te boven.
Het was op een donkere avond, ze kwam later thuis, omdat ze nog een beetje extra hout was gaan sprokkelen voor het haardvuur. Het was toen immers bijna kerst en de gezelligheid en warmte waren veel beter met een haardvuurtje erbij. Ze ging naar binnen, trots als elk ander kind dat iets extra had gedaan en hoopte op een complimentje. Maar, aan die tafel zat geen moeder die een knuffel gaf voor al dat harde werk, geen vader die eens trots knikte, tevreden met zo een voorbeeldige dochter en geen klein, lief zusje, wiens gezicht oplichtte bij de gedachte dat ze die avond gezellig naast haar grote zus voor het haardvuur kon zitten. Nee, de keuken zat vol met muggen. Het zusje van Lizzaai was allergisch voor muggen, dus ze twijfelde geen moment en hakte alle muggen dood met de bijl waarmee ze hout was gaan sprokkelen. Nu moet je weten, Lizz had vaak last van hallucinaties.
Het beeld van haar dode familie in de keuken flitste haar voorbij.
Nee, ik mag niet sterven, niet nu! Ik moet verder leven voor hen! ik geef nooit op! Langzaam strompelde ze recht en liep, terwijl ze in haar handen wreef om het weer warm te krijgen, richting het donkere deel van de hoofdweg, richting een nieuw leven.

Dariana en Afillie brulden het uit. "Haha, gaat het dames?" Bastun kwam de hut binnen. "Het gaat fantastisch!" zei Afillie. Ze was echt een engel, en het feit dat ze ouderloos is doet ons dat nog meer vermoeden, dat ze als klein engeltje op de aarde is gedropt om voor de achterlijke mensen te zorgen. Als we dit aan haar vertelden, lachte ze hard. "Bastun, kom je even?" Samroi kwam de hut half binnen. Verward keek Bastun om, "Tuurlijk." Hij liep de tent uit. "Het meisje met de rode ogen is daar weer." zei Samroi. "Waar?" vroeg Bastun onmiddelijk weer doodserieus. Samroi draaide zich om een wees naar de gedaante die met een rode kap richting, nou ja, hier kwam. "Laten we haar?" vroeg Bastun. "Ik weet het niet, maar als ze iemand een haartje durft te krenken, Afillie, Daria, Jakully, Brescott, maakt niet uit, dan zorgen we ervoor dat ze hier nooit meer naartoe komt." zei Samroi. "Akkoord." en de jongens liepen de hut waar de meisjes nog steeds aan het lachen waren. "Haal Brescott en de rest." zei Samroi. "Ben al weg." glimlachte Bastun, hij liep de hut weer uit en snelde naar de overkant van de straat waar Brescott en de rest van hun vrienden zaten te kletsen, en hij lichtte hun in over Roodkapje. "Kom mee."

Vanop een afstand zag ze iedereen druk doen, heen en weer lopen. ze zag mensen in elkaars oor fluisteren, kijkend naar haar. Het voelde niet goed, ze wist nu al dat het geen goed idee was. Waar moest ze anders naartoe? "Waar moet ik anders naar toe?" zei ze zacht. Plots waren alle ogen op haar gericht, verontwaardigde, beschuldigende, meelevende, alle soorten. "Wat?" mompelden een paar mensen, die het duidelijk niet verstaan hadden, maar ook niet echt de behoefte hadden om te weten wat dat rare meisje nu eigenlijk had gezegd. Maar een paar mensen staarden haar zo doordringend aan, dat het raar voelde als ze het niet zou herhalen. "Waar... Waar moet ik anders naartoe?" herhaalde ze, nu iets luider.

Plotseling was het buiten een drukte vanjewelste geworden. "Wat is er aan de hand?" vroeg Afillie, terwijl ik net hetzelfde wou vragen. Samroi lachte alsof hij gekweld was. "Roodkapje is terug." Vragend hield Dariana haar hoofd schuin. "Roodkapje?" Daria fronste haar wenkbrauwen. Plotseling werden haar ogen groot. De kreet van niet zolang geleden herhaalde zich opnieuw en opnieuw. "Wat?" Ze stormde naar buiten. Ze zag mensen tegen de muur staan fluisteren. Bastun zag dat ze naar buiten was gekomen. Samroi liep ook de hut uit. De jongens pakte haar handen vast en Afillie pakte Samroi's linkerhand beet. "Niemand zal hier pijn hebben, behalve zij als ze iets probeert." fluisterde Bastun. Ik glimlachte naar hem. Brescott en Lomsles kwamen ook aan. Brescott nam Afillies hand vast. Dat zal hij vast erg gevonden hebben. Lomsles' meisje Jermiann kroop onder zijn arm. Zo stonden we tegen de muur te wachten. Af te wachten tot het meisje iets deed. Terwijl we allemaal onze zakken hadden gecontroleerd of we onze wapens bij hadden.

Allemaal mensen stonden in een kringetje rond haar, alsof ze een of andere straatartiest was die zo meteen een spectakel zou laten zien, voor een paar rosse centjes. Op de achtergrond hielden nieuwsgierige, maar te bang om dichterbij te komen, mensen zich gedeisd. Bang voor wat er zou komen stonden ze klaar bij een uitgang om zo snel mogelijk weg te kunnen vluchten, voor het geval dat. Lizz was het beu om haar hele leven gezien te worden als een freak, een gek, een meisje dat DRINGEND hulp nodig had. Ze had geen hulp nodig. Geluk. Dat was waar ze zo wanhopig naar op zoek was, ook al had ze dat zelf misschien nog niet door.
Toen zei Lizzaai iets wat niemand had zien aankomen... "Hallo, ik ben Lizz. Ik leef al vanaf mijn zevende op straat, omdat ik mijn hele gezin heb uitgemoord omdat ik last heb van enge hallucinaties. Nu zoekt mijn wraakzuchtige oom me om me te vermoorden en ben ik op de vlucht." Ze stopte even met praten om de geschrokken gezichten te zien, ze zag ook dat al meer van de helft het was afgetrapt. Ze glimlachte even en ging verder. "Ik ben gewoon al zo lang zo alleen, dus ik vroeg me af of iemand zin had om met mij op te trekken. Nee? Dacht ik al." En vastberaden stapte ze weg van de dichtbevolkte plek. Pfioew, het voelde als een grote opluchting, om het gewoon allemaal eens te zeggen. Jep, en ze glimlachte zo kort dat niemand het had gezien.

Dariana's ogen werden groot. Ze keek naar links. Barun, Affillie, Brescott, allemaal stonden ze met grote ogen en een open mond. Dariana keek rond, iedereen stond verstijfd en iedereen liet het meisje gaan toen ze ging. Ze passeerde langs onze rij van mensen hand-in-hand. Dariana rilde toen het meisje glimlachte. Bastun en Samroi keken naar elkaar. Bas schudde zijn hoofd. "Ze is een gevaar voor onze mensen." zei Samroi. "Kom op." Dariana's handden voelde leeg, verlaten toen Sam en Bas ze loslieten. Afillie kwam als snel bij mij staan toen Brescott ook de hare losliet. Ze sloeg haar arm rond Daria en zij legde haar hoofd op Afils schouder. "De jongens regelen het wel." zei Afillie. We zagen Samroi en Bastun aan kop van de rij jongens onder wie Brescott en Jakully.

"Ik heb het helemaal verpest, ik heb het helemaal verpest..; Lalalalalaahla" Het begon als een liedje te klinken. Ze had besloten om weg te gaan, weg uit deze stad. Ze had het toch helemaal verpest. Maar... Ze wist niet hoe het kwam, maar ze vond het niet zo erg als ze gedacht had. Misschien kwam dat omdat ze verwacht had dat ze al snel 'erbij' zou horen, en dat helemaal anders was uitgedraaid. Vrolijk liep Lizz uit de hoofweg, op zoek naar de uitgang. Jammer, dacht ze nog. Die Daria had iets speciaal, iets wat ik nog bij niemand eerder had gezien en met die gedachte liep ze verder... "ik heb het helemaal verpest, ik heb het helemaal verpest, lalala-laa-laah."